Shalom vanuit Sion

Het volgende citaat uit Israël, Gods dienstknecht (Torrance & Tyalor, Paternoster, 2007, pag. 4) stelt een voor gelovigen cruciale kwestie aan de orde.

In werkelijkheid is het Joodse probleem een van de centrale Christelijke problemen: een verkeerd standpunt ten opzichte van de Joden betekent een vertekende benadering van God en Zijn Woord en een misvatting van de ware claim van de Christelijke boodschap.

Veel kerken besteden geen aandacht aan Israël en de Joden en denken dat degenen, die dat wel doen, uit balans zijn. Wat zeggen de Schriften?

HERE God van Israël

In de Bijbel is de verheerlijking van God - het doel van alles wat we zijn en doen - gekoppeld aan Zijn volk Israël. Een voorbeeld: Nadat God het "Davidisch Verbond" aan koning David had geopenbaard (2 Sam. 7:4-16), was de reactie van David er een van lofprijzing en gebed zoals Dan zal uw naam groot zijn voor altijd, zodat men zeggen zal: De Here [YHWH] der heerscharen is God over Israel … (2 Sam. 7:26a). De identificatie van YHWH als de God van Israël geeft Hem eer!

In Maleachi 1:5 wordt dit bevestigd: Als uw ogen het zien, zult gij zeggen: Groot is de HERE, ook buiten Israëls gebied.

In Ezechiël 36 lezen we dat het herstel van Israël in onze dagen tot eer van God is. De zonden van Israël maakten dat God hen moest verstrooien. Daarna sprak God over hun herstel, vs 22-23 Niet om uwentwil doe Ik het, o huis Israëls, maar om Mijn heilige naam … Ik zal mijn grote naam heiligen … en de volken zullen weten, dat Ik de Here ben … wanneer Ik Mij voor hun ogen aan u (Israël) de Heilige zal betonen.

God zal door Israël geheiligd worden door Zijn verklaard, tweevoudig plan - aliyah (immigratie van Joden naar Israël) en hun redding. Ten eerste: Ik zal u weghalen uit de volken en u bijeenvergaderen"uit alle landen, en Ik zal u brengen naar uw eigen land. (vers 24) Dit is nu al meer dan een eeuw gaande en neemt in onze dagen steeds meer toe.

Dan volgt er een beknopte beschrijving van wat het betekent om 'wedergeboren' te zijn. (verzen 25-28) Ik zal rein water over u sprengen, en gij zult rein worden; van al uw onreinheden en van al uw afgoden zal Ik u reinigen; Een nieuw hart zal Ik u geven en een nieuwe geest in uw binnenste; het hart van steen zal Ik uit uw lichaam verwijderen en Ik zal u een hart van vlees geven. Mijn Geest zal Ik in uw binnenste geven en maken, dat gij naar mijn inzettingen wandelt in overeenstemming met Mijn Woord. Gij zult wonen in het land dat Ik uw vaderen gegeven heb; gij zult Mij tot een volk zijn en Ik zal u tot een God zijn. Let op hoe Hij dan deze belofte beëindigt: Niet om uwentwil doe Ik het, luidt het woord van de Here Here … Ik, de Here, heb het gesproken en Ik zal het doen. (vers 36) Als onze God dit heeft gesproken en als Hij heeft gezegd dat Hij het ook zal doen - en als Hij het vervolgens niet doet, wat voor soort God dienen we dan? Prijs God dat we het vandaag zien gebeuren en dat dit allemaal te maken heeft met Zijn glorie.

Wees ervan verzekerd dat uw God God is

Wat u gelooft over Israël is een goede test voor wat u gelooft over God. Als u bijvoorbeeld gelooft dat God liefde is en toch niet gelooft dat Hij de Joden liefheeft, wat voor soort liefhebbende God vertrouwt u dan?

In verband met de laatste dagen (zie Jer. 30:24) stelt God: Te dien tijde, luidt het woord des Heren, zal Ik voor alle geslachten van Israel tot een God zijn en zullen zij Mij tot een volk zijn. Dan volgt er waarom en hoe Hij dat zal doen: … Ik heb u liefgehad met een eeuwige liefde, daarom heb Ik u getrokken in goedertierenheid. (Jer. 31: 1,3 - zie ook Deut. 7:6-8).

Jeremia 32:41 is de enige keer dat God zegt dat Hij iets met heel Zijn hart en ziel zal doen: Ik zal Mij over hen verblijden en hun weldoen en Ik zal hen voorgoed in dit land planten met heel Mijn hart en heel Mijn ziel. Hij vervolgt dan Want zo zegt de Here: Zoals Ik al deze zware rampspoed over dit volk gebracht heb, zo breng Ik over hen al het heil, dat Ik over hen verkondig. (vers 42) De oordelen die God aankondigde als Israël Hem ongehoorzaam zou zijn, hebben plaats gevonden. (zie Deut. 28:15-68) Daarom weten we, dat Zijn aangekondigde zegeningen, waaronder hun redding (Jer. 32:37-40; 33:6-16 enz.) ook plaats zullen hebben. We zien het nu.

Yeshua zei Wie Mij gezien heeft, heeft de Vader gezien … (Joh. 14:9b, verg. 14:7) Yeshua, God in menselijke gedaante (Kol. 1:15; 1 Tim. 3:16; Heb. 1:3a) gaf uidrukking aan emotie. En God drukt sterke gevoelens uit voort Sion. Want de HERE heeft Sion verkoren, Hij heeft het Zich ter woning begeerd: Dit is mijn rustplaats voor immer, hier zal Ik wonen, want haar heb Ik begeerd. (Ps. 132:13,14)

Als God zulke uitspraken van liefde en toewijding doet, zou het dan mogelijk zijn dat Hij uiteindelijk Israël toch zal verwerpen? Nee. Voorwaar, Ik, de Here, ben niet veranderd, en gij kinderen van Jakob, zijt niet verteerd. (Mal. 3:6; verg. Rom. 11:28)

Gods aard

De strijd om Israël is in wezen een strijd over het karakter van God. In het Oude testament beloofde God meer dan 200 keer om het land van Israël aan het volk van Israël te geven en zond toen Zijn Zoon om Zijn beloften te bevestigen (Matth. 5:17-18; Rom. 15:8; 2 Kor. 1:20). Geloven we werkelijk dat God al die beloften zou verbreken?

Kende hij de toekomst niet? Verraste het Hem toen de meeste leiders van Israël Messias Yeshua verwierpen toen Hij onder hen wandelde? Nee! (Hand. 3:17-18; 4:23-28)

Was Yeshua aangeslagen toen Zijn volk Hem verwierp? Nee, want Hij kwam om te sterven (Matth. 20:28). Hij wist ook dat Hij opgewekt zou worden en in heerlijkheid zou terugkeren (Matth. 16:21,27).

Hoewel veel Joden de Messias aannamen (anders zouden wij, Joodse en heidense gelovigen er nu niet zijn), was Paulus bezorgd over een verkeerde reactie tegen de Joden wegens het afwijzen van de Messias. Paulus drong er bij de gelovigen uit de heidenen op aan om Gods bedoelingen met Israël niet mis te verstaan door zich trots op te stellen tegen de Joden (Rom. 11). Toch dwaalde de kerk op deze beide punten.

De strijd om Israël, en dus ook om Israëls God en Zijn Woord, blijven de krantenkoppen halen. Massa's mensen worden daardoor afgevoerd naar het dal van Gods oordelen (Joel 3:1-2).

President Obama versus Israël en Amerika

Caroline Glick van de Jerusalem Post waarschuwde tegen Obama's steun aan het plan om een moskee te bouwen bij de ruines van het World Trade Center … Hij zei: Moslims hebben hetzelfde recht om hun religie te beoefenen als iedereen in dit land. Dat houdt het recht in om een plaats voor de eredienst en een gemeenschapscentrum te bouwen op privé grond in Lower Manhattan …

Toch is de tegenstand tegen dit project niet gebaseerd op grondwettelijke redenen, maar omdat velen geloven dat het verkeerd is om een moskee te bouwen op de plaats waar … Moslims, handelend in de naam van de Islam, bijna 3000 mensen doodden in een oorlogsdaad tegen de VS en een terreurdaad tegen het Amerikaanse volk …

Óf (Obama) was door de politiek gemotiveerd… óf door ideologie. Omdat meer dan 67% van de Amerikanen tegen de moskee stemden, was het geen politiek.

Blijft over: ideologie. Als zijn geloof in de burgerrechten zo sterk is dat het hem aanzet tot het nemen van bijzonder impopulaire stappen tijdens een verkiezingsperiode, zou men verwachten dat deze ideologie alles doordringt, waarbij hij dezelfde maatstaf voor alle groepen, op alle plaatsen en te allen tijde gebruikt.

Toch heeft Obama het standpunt ingenomen dat Joden het recht op hun grond in Jeruzalem, Judea en Samaria moet worden ontzegd, als de Palestijnen een 'Judenreine' staat willen, omdat hij denkt dat een Palestijnse staat de vrede in het midden Oosten bevordert. Geen Joden? Inderdaad. De Palestijnse President Abbas zei onlangs tegen Egyptische verslaggevers: Ik zal niet… toestaan dat er ook maar één Israëli op Palestijnse grond te midden van ons woont.

Glick: Het idee dat een anti-Semitische Palestijnse staat als zodanig, gebaseerd op een dermate sterke Jodenhaat, in vrede met Israël kan leven, is ronduit belachelijk. Nooit heeft Obama erop gestaan dat Abbas afstand neemt van zijn anti-Semitisme, of bezwaar gemaakt heeft tegen zijn 'Judenreine' politiek.

Obama die zo ideologisch vastzit aan de Palestijnse zaak, wil niets van wat Israël in de 'vredes'besprekingen inbrengt, positief zien.

De leider van de VS, die de uitgesproken standpunten van 68% van zijn medeburgers terzijde heeft gelegd, ten gunste van de bouw van een moskee op Ground Zero, is niet van plan zich te laten leiden door rede … noch zich tevreden te stellen door het stilleggen van Israëlische bouwprojecten en andere gebaren die vertrouwen moeten opwekken.

("Standing on a landmine," C. Glick, JP Op-ed, 17 Aug. 2010)

Barry Rubin zei dat de toespraak van Obama in september tijdens de jaarlijkse Algemene Vergadering van de VN bijzonder veelzeggend was. Twee paragrafen over het terrorisme; twee over Iran; tien lange paragrafen over Israëlisch-Palestijnse onderwerpen.

Het afgelopen jaar bij de Verenigde Naties beloofde hij rechtstreekse, intensieve besprekingen binnen twee maanden. Het kostte hem een jaar … Dan roept hij Israël op om de bouw van de nederzettingen te bevriezen … maar hij brengt geen evenwicht aan door de Palestijnse kant te vragen om ook iets te doen. Hij roept landen op om de PA meer hulp te geven, maar toch slaagde hij er niet in dat ook maar een enkele Arabische staat meer geld gaf dan ze al deden toen Bush president was …

Rubin citeert uit de toespraak van Obama: De moed van een man als President Abbas, die voor het forum van de wereld opkomt voor zijn volk, is vele malen groter dan van hen die raketten afvuren op onschuldige vrouwen en kinderen. Rubin: Waar bestaat deze moed uit? Het sluiten van compromissen met Israël? Het bestrijden van Hamas? Het beëindigen van opruiing en de durf om tegen zijn volk te zeggen dat ze Israëls bestaan moeten aanvaarden? Het aanbod aan Palestijnse vluchtelingen om zich opnieuw te vestigen in Palestina of het erkennen van Israël als een Joodse staat …? Nee. Alleen dat hij nu na bijna twee jaar weerstand te hebben geboden, rechtstreekse besprekingen met Israël houdt en onderwijl dreigt om bij de eerste de beste gelegenheid van de besprekingen weg te lopen.

In 2011 wil Obama dat de VN een onafhankelijke soevereine staat Palestina welkom heet die in vrede met Israël leeft. Aangezien er weinig kans is dat dit zal gebeuren, waarom zet Obama dan zijn prestige op het spel en doet het lijken of dit het belangrijkste onderwerp van de wereld is? Het is zijn wereldbeschouwing, die de Amerikaanse verantwoordelijkheid voor problemen benadrukt zonder het Amerikaanse leiderschap of Amerikaanse belangen te laten gelden.

Rubin concludeert: Er zijn presidenten geweest die dachten dat de buitenwereld precies hetzelfde was als Amerika zelf. Er zijn presidenten geweest die dachten dat de rest van de wereld slechter was dan Amerika. Obama is de eerste president die denkt dat de rest van de wereld beter is dan Amerika, ("How non-American," B. Rubin, JP Op-ed, 27 Sept. 2010)

Er bestaat in Israël reële zorg dat als de Amerikaanse tussentijdse verkiezingen op 2 november voorbij zijn - ongeacht de resultaten - Obama druk zal zetten op de totstandkoming van een Palestijnse staat. Als de recente opiniepeilen juist zijn en de Republikeinen één of beide huizen van het Congres overnemen, zal een geplaagde president te druk of te zwak zijn om Jeruzalem onder grote druk te zetten. Hoewel de buitenlandse politiek van de VS door het Witte huis wordt bepaald, heeft het Congres de mogelijkheid om dat door verschillende middelen te beïnvloeden.

Een ander scenario plaatst Israël op een extreem gevaarlijke positie met Obama als zijn partij verliest. David Makovsky, een belangrijk lid van het Washington Institute for Near East Policy zei dat het netto effect dat hij geen mogelijkheid meer heeft om de binnenlandse wetgeving goed te keuren van hem een president maakt die voor 100% gericht is op het buitenlandse beleid. Hij zou dan kunnen trachten de grote vredestichter van het Midden Oosten te worden om zodoende zijn reputatie en presidentschap veilig te stellen. ("Israelis, Palestinians eye US midterm elections," JP, 24 Oct. 2010)

De moskee bij Ground Zero

In een uitgave van de JP zei Daniel Gordis, vicepresident van het Shalem Center in Jeruzalem, dat oppervlakkig gezien, het geschil over de bouw van de moskee zich gaat toespitsen op … de Amerikaanse godsdienstvrijheid versus de gevoeligheden van de families van de slachtoffers. Als je dan tegen de moskee bent, dan ben je een Islamophobe (Islam-hatende) racist. Als je er niet tegen bent, dan ben je ongevoelig voor de pijn van degenen, die geliefden hebben verloren…

Israëli's hebben door ervaring geleerd dat zaken veel gecompliceerder zijn. Je hoeft geen racist of Islamophoob te zijn om je zorgen over de moskee te maken. Het leven in ons gebied heeft ons geleerd dat de eerste noodzakelijke stap die je moet doen om jezelf te verdedigen is: te erkennen dat er iemand op uit is om jou te vernietigen.

De mening van "politiek correct" Amerika is, dat degenen die de VS of Israël bestrijden dit slechts doen voor een rechtvaardige oplossing van het conflict. En dat zal komen als wij begrip hebben voor hun klachten. "Vijandschap" is daarom een vies woord. Het houdt in dat het conflict niet te veranderen is.

Israëli's zouden ook de voorkeur geven aan een wereld waarin we geen vijanden zouden hebben die ons willen doden … [waarin] onze kinderen naar de universiteit konden gaan als ze 18 jaar waren en geen jaren in militaire dienst hoeven. Maar we hebben geleerd dat alles wat te kort schiet in scherp inzicht en oprechtheid - gekoppeld aan extreme opoffering - ons kan vernietigen.

Iran staat op een nucleaire drempel. Irak was bijna een mislukking. De strijd tegen Taliban en Al-Qaida kan nog jaren duren en veel levens kosten … Maar Amerika is oorlogsmoe. Obama is al van plan om zijn troepen thuis te halen; het woord 'terrorist' wordt in toenemende mate niet toegestaan, omdat het als politiek incorrect wordt beschouwd. Maar de onwil om een vijand een 'vijand' te noemen zou kunnen leiden tot de ondergang van Amerika.

Er moet nog afgewacht worden of Amerika zal doen wat het moet doen, als het garant wil staan voor de waarden waarover nu het debat wordt gevoerd. Amerika kan het 'land van de vrijen' blijven, maar alleen als het ook het 'huis van de dapperen' is. ("Ground Zero mosque - what US could learn from Israel," D. Gordis, JP Op-ed, 3 Sept. 2010)

Bibi in de Knesset - het parlement van Israël

Eerste Minister Benjamin 'Bibi' Netanyahu zei bij de opening van het winterseizoen van de Knesset: Er is geen andere democratie in het Midden Oosten; er is geen andere Joodse staat in de wereld. De combinatie van die twee waarden … bepaalt het fundament van ons bestaan en het belang van de Staat Israël.

Hij voegde eraan toe dat onder de juiste voorwaarden, de vestiging van een Palestijnse staat vrede zou kunnen geven. Maar als dat gedaan wordt op een onverantwoordelijke manier, dan kan het een verslechtering van het conflict en een toename van de terreur betekenen. Om een compromis te bereiken dat kan leiden tot vrede en geen oorlog dient het twee fundamentele componenten te bevatten: erkenning en veiligheidsafspraken.

Bibi staat er op dat de Palestijnen Israël als volksstaat van het Joodse volk erkennen … De weigering om de rechten van het Joodse volk en haar historische binding aan het land te erkennen is de wortel van het conflict.

Een uiteindelijke vrede moet ook stevige veiligheidsafspraken op de grond inhouden. Het nalaten hiervan in Libanon en Gaza heeft de noodzakelijkheid hiervan bewezen. Hij wees op de vredevolle, normale betrekkingen die Israël eens met Turkije en Iran, nu vijanden, had. Niemand kan zeggen dat iets dergelijks niet zal gebeuren na een vredesovereenkomst met de Palestijnen. Daarom staan we op sterke veiligheidsafspraken … om te verzekeren dat de vrede in de praktijk gehandhaafd blijft en … om ons bestaan te verdedigen als die vrede geweld wordt aangedaan …

Bibi sprak over de bevriezing van bouwprojecten in Joodse nederzettingen voor de duur van 10 maanden. We deden dat met een bezwaard hart … Nochtans verspilden de Palestijnen die tijd. Nu die bevriezing afgelopen is eisen ze dat we doorgaan met dat tijdelijke verbod als een voorwaarde voor de voortgang van de besprekingen …

Bibi vroeg zich af wat de Palestijnen kunnen doen om de regering en de burgers van Israël te overtuigen dat ze werkelijk in vrede willen leven. Waaruit kan blijken dat er aan Palestijnse kant een echte verandering is geweest … dat ze niet alleen concessies van Israël eisen, niet alleen dictaten voorschrijven, maar dat ze bereid zijn belangrijke stappen in onze richting te maken?

Hun leiders moeten naar hun volk uitspreken dat het Israël erkent als de volksstaat van het Joodse volk … Als ze van ons verwachten dat we de Palestijnse staat als hun volksstaat erkennen, mogen wij van hen verwachten dat de Joodse staat als onze volksstaat wordt erkend …

Hij citeerde uit de Israëlische Onafhankelijkheidsverklaring: Hierbij verklaren wij de vestiging van een Joodse staat in het land Israël die de naam Israël zal dragen. Bibi: Dit is het geheim van ons nationale bestaan en erkenning hiervan is altijd het ware fundament voor vrede geweest en zal het altijd zijn. ("PM Netanyahu … Opening of the Knesset Winter Session," PMO, www.pmo.gov.il, 11 Oct. 2010)

De PA: "Geen" Joodse Staat

De PA weigert Israël als een Joodse staat te erkennen omdat dan hun eis van het recht van terugkeer van hun zogenaamde vluchtelingen uit 1948 van de baan is. Zelfs de 'gematigde' Eerste Minister, Salam Fayyad, weigert hierover een compromis te sluiten, zoals bleek uit een ontmoeting met plaatsvervangend Min. van Buitenl. Zaken van Israël, Danny Ayalon in New York … waar hij weigerde om de woorden 'twee volken' toe te voegen aan de zinsnede 'twee staten'. Ayalon zei dat de PA het zelfs niet over woorden eens wilde worden, laat staan daden. ("Two States & 'Two Statements' Instead of 'Two Peoples'," Arutz 7, 22 Sept. 2010)

De EU reageerde op de eis van Israël met een typisch humanistisch jargon. De woordvoerster van de chef Buitenl. Zaken van de EU, Ashton zei: Wij steunen twee democratische staten die naast elkaar in vrede en veiligheid leven. We benadrukken dat de toekomstige staten van Palestina en Israël de gelijkheid van al hun burgers volledig dienen te garanderen. … dit betekent in het geval van Israël of (die burgers) nu Jood zijn of niet. Wat een grap. De Israëlische Arabische burgers hebben nu al dezelfde rechten als de Joodse burgers. De PA is degene die vasthoudt dat er geen Joden in hun staat mogen wonen. Toch houdt de EU zich hierover stil. ("EU says Israel should guarantee rights for all citizens," JP, 12 Oct. 2010)

God verhardt nog steeds harten

Daarom is er nog steeds geen 'Palestina'. Sinds 1993, toen het Oslo "vredes'-proces van start ging, had Israël Eerste Ministers, in het bijzonder Barak en Olmert, die de Palestijnen bijna alles hadden aangeboden waar ze om vroegen, maar die zeiden altijd 'nee'

Efraim Karsh, professor voor Midden Oosten studies aan het King's College in Londen zei dat zodra hervatting van directe besprekingen tussen Israël en de Palestijnen aangekondigd werd, het uitvoerend comité van de PLO, dat de PA leidt, met de besprekingen instemde maar zich dreigde terug te trekken als Israël de bevriezing van de nederzettingen niet zou voortzetten.

Karsh zei dat, terwijl de Engelstalige aankondiging door de PLO de schepping van een onafhankelijke, democratische, levensvatbare Palestijnse staat weergeeft die, als een resultaat van onderhandelingen zij aan zij in vrede en veiligheid met Israël leeft de Arabische versie de twee-staten oplossing niet noemt. Terwijl de PLO leiders al sinds 1993 de loftrompet staken over de twee-staten oplossing als ze Israëlisch of Westers gehoor aanspraken, ze consistent dat idee voor hun eigen kiezers kleineerden en het afschilderden als een tijdelijke regeling, die op dat ogenblik nodig was maar die onverbiddelijk zou leiden naar het langgekoesterde doel van Israëls ondergang. Er is geen verschil tussen Arafat en Abbas, of Hamas en de PLO. Niemand accepteert Israëls bestaansrecht …

Karsh beschouwt Abbas niet als gematigd. Na de mislukte Camp David top in juli 2000 en het begin van de tweede intifada, stelde Abbas dat het recht op terugkeer, het standaard eufemisme voor de vernietiging van Israël door demografische omverwerping, een onbespreekbare vereiste is. In 2001 zei Abbas dat het Oslo proces de grootste vergissing was die Israël ooit maakte, waardoor de PLO wereldwijd aanvaard en gerespecteerd werd en trouw kon blijven aan haar eigen doelstellingen.

In een televisie toespraak in mei 2005 bestempelde Abbas de vestiging van Israël als een weergaloze historische onrechtvaardigheid en zwoer dit nooit te accepteren. Hij verwierp ook het aanbod van Olmert (herfst '07) van een staat in 97% van de betwiste gebieden en veegde categorisch het verzoek om Israël als een Joodse staat te erkennen van tafel … en bleef daarentegen vasthouden aan een volledige uitvoering van het recht op terugkeer.

In augustus 2009 bevestigde Fatah, de belangrijkste PLO partij van Abbas opnieuw haar al lang bestaande toewijding aan de gewapende strijd als een strategie, geen tactiek … Deze strijd zal niet ophouden totdat de Zionistische entiteit geëlimineerd is en Palestina is bevrijd. ("Not taking yes for an answer," E. Karsh, JP Op-ed, 24 Aug. 2010)

Met wie moet Israël nu vrede sluiten? Waarom zet het Westen Israël onder druk om zichzelf op te offeren aan een onverzoenlijke vijand? D. Doron directeur van het Israel Center for Social & Economic Progress, zegt dat het tijd is om de vraag te stellen of een Israëlische terugtrekking tot de arbitraire onverdedigbare wapenstilstandslijn van 1967, de ontmanteling van nederzettingen en de vestiging van een onafhankelijke Palestijnse staat … de manier is om vrede te krijgen.

Hij vraagt zich af waarom de mensen de Joodse nederzetting beschouwen als de oerzonde van het Arabisch-Israëlisch conflict, terwijl het conflict in feite begon met de Eerste Wereldoorlog. Tegen het eind van de oorlog viel het corrupte Islamitische Ottomaanse Rijk, dat zetelde in Turkije en geallieerd was met Duitsland, ineen door interne mislukkingen en nederlaag.

Het is veelbetekenend: het conflict woedde al tientallen jaren voordat er ook maar een nederzetting was gevestigd. Het is nog meer significant dat de meeste Palestijnse woordvoerders duidelijk stellen dat het conflict zal doorgaan totdat 'nederzettingen' zoals Tel Aviv, Haifa en Jeruzalem vernietigd zijn …

Hoe staat het met de claim dat Israëlische nederzettingen illegaal zijn?

De laatste wettige dispensatie van alle voormalige gebieden van het Ottomaanse Rijk in het Midden Oosten werd in 1922 vastgesteld in het conclaaf van de Volkenbond in San Remo. De gebieden van wat Palestina zou worden ( … nu Israël, de West Bank, Gaza en Jordanië) werden als mandaat toegewezen aan Groot Brittannië om daarin een Joods nationaal tehuis te vestigen. De Arabieren aanvaardden deze verdeling gretig, omdat door af te zien van hun aanspraak op minder dan 1% van de voormalige Ottomaanse gebieden (Palestina) … ze nu 99% van die gebieden in het Midden Oosten en Noord Afrika toegewezen kregen zonder er een vinger voor uit te steken. Onder internationale wetgeving hebben de Arabieren afstand gedaan van elke aanspraak op de gebieden die het Britse Mandaat omvatte.

Tenslotte: er heeft nooit een Palestijns land bestaan: … 'Palestijnse' Arabieren beschouwden zichzelf tot voor kort als Syriërs. Hun aparte 'Palestijnse' identiteit is een recente politieke uitvinding, een reactie op het Zionisme … ("Alchemists of peace," Daniel Doron, JP Op-ed, 1 Sept. 2010)

Jeruzalem, het centrum van de aandacht

God sprak: Zie, Ik maak Jeruzalem tot een schaal der bedwelming voor alle volken in het rond; ja ook tegen Juda zal het gaan bij de belegering van Jeruzalem. Te dien dage zal Ik Jeruzalem maken tot een steen, die alle natiën moeten heffen; allen die hem heffen, zullen zich deerlijk verwonden … (Zach. 12:2-3a)

De Minister van Religieuze Zaken van de PA zei tijdens een Vrijdag preek in een moskee in Ramallah in aanwezigheid van Abbas: Tenzij het onderwerp Jeruzalem opgelost is, doordat ze de Palestijnse hoofdstad is geworden, zal er geen vrede zijn. Jeruzalem moet aan haar eigenaars worden teruggegeven. Wij zijn haar eigenaars. ("PA minister threatens war over Jerusalem," PMW, Marcus & Zilberdik, IMRA, 30 Aug. 2010)

Toch beweert Khalid Abu Toameh, specialist Arabische aangelegenheden van de JP, dat een meerderheid van de Oost Jeruzalemse Arabieren er de voorkeur aan geeft onder Israëlisch bestuur te leven. Schrijvend voor het Hudson Institute zei Abu Toameh: degenen die denken dat Jeruzalem in tweeën gesplitst kan worden … weten niet waar ze over praten. Hij vraagt zich af of de briljante internationale vredestichters moeite hebben gedaan om te bedenken wat een dergelijke verdeling zal teweegbrengen aan een geografisch kleine, maar overbevolkte stad.

Wat willen de 200.000 Arabische bewoners van Jeruzalem, afgezien van de schade die de verdeling zou veroorzaken aan controleposten, verkeer en grenzen? Om een aantal redenen gelooft Abu Toameh dat de meesten onder Israëlisch bestuur willen leven. Als houders van een Israëlische identiteitskaart hebben ze recht op Israëlische medische zorg en andere sociale voordelen; ze kunnen ook betrekkelijk veilig wonen in een gemeenschap die zich houdt aan wetten en regels…

Herverdeling brengt of de PA of Hamas in de stad. De Arabische inwoners hebben gezien wat er de afgelopen zestien jaar in de West Bank en Gaza gebeurd is en staan niet te trappelen om onder een corrupte autoriteit of een radicale Islamistische entiteit te leven. ("Jerusalem Arabs don't want to live in 'Palestine'," Israel Today, 4 Oct. 2010)

Christelijke zelf-misleiding over de Islam

Hoewel dit specifiek is geschreven over Amerikaanse kerken, is het ook van toepassing op veel kerken in het Westen. William Kilpatrick had de gewoonte de spot te drijven met linkse schrijvers die waarschuwden dat Christenen een ernstige bedreiging waren voor Amerikaanse vrijheden. Nu is hij niet zo zeker meer. Hij vraagt zich zelfs af of Christenen, in hun naïviteit en verlangen om verdraagzaam te zijn, onbewust de weg banen voor een … Islamitische theocratie.

Veel kerken, die de hand uitsteken naar plaatselijke moskeeën, nodigen een Islamitische leider uit om te spreken over de Islam. Natuurlijk presenteren de imams dan de Islam als een religie van vrede en liefde. En natuurlijk, in hun verlangen om liefhebbend en aanvaardend te zijn, nemen Christenen dit aan … en tenslotte denken ze dat de Islam alleen maar een andere mooie, broederlijke religie is zoals de hunne. Als gevolg daarvan, kunnen ze waarschijnlijk gerekend worden bij degenen die zich tegen geen enkel Moslim agendapunt of initiatief verzetten. De Islamitische leiders hebben het dan voor elkaar gekregen om hun grieven te formuleren als burgerrechtenkwesties. Dit heeft grote aantrekkingskracht op veel Christenen die het streven naar sociale gerechtigheid als hun belangrijkste doel zien …

De Amerikaanse Moslimleiders hebben ook een missie programma: 20.000 Dialogen. De belangrijkste stelling van dit inter-gelovig initiatief is dat een ongunstige mening over de Islam een onontwikkelde mening is …

Het argument van 'morele gelijkwaardigheid' is voor veel Amerikaanse Christenen aantrekkelijk omdat ze opgegroeid zijn met multiculturele mythen over de noodzakelijke gelijkheid van verschillende culturen en religies. Daarom aanvaarden ze enthousiast de Islam die geen grotere bedreiging is dan de synagoge verderop in de straat. Voor teveel Christenen komt de noodzaak van Christendom neer op tolerantie en het niet oordelen. Bovendien zijn de Christenen in Amerika zo in de war gebracht door allerlei therapieën en populaire psychologie dat het hebben van een 'goed gevoel' tegenwoordig het zekerste bewijs is van je verkiezing. Het is natuurlijk veel makkelijker om je goed te voelen … als je jezelf kunt feliciteren omdat je tolerant, gevoelig en respectvol bent jegens verschillen. ("Lambs to the Slaughter,"W. Kilpatrick, FrontPage Magazine, 9 Aug. 2010)

Te maken hebben met de geest van Perzië

Columnist George Will schrijft dat Netanyahu de ontwikkelingen in het Midden Oosten door twee ontwikkelingen gevormd ziet.

De ene is de opkomst van Iran en de miltante Islam na de revolutie van 1979, die leidde tot al-Qaida, Hamas en Hezbollah. De andere … de dreiging van oorlog met raketten.

Beiden bedreigen Israël, samen met de campagne om Israël onwettig te verklaren teneinde haar vermogen om zichzelf te verdedigen teniet te doen. Het ontstaan van de staat Israël herstelde het vermogen van de Joden om zichzelf te verdedigen. Maar iedere keer als ze dat doen klinkt er een wereldwijd koor van veroordeling … Of, zoals Will schreef: Elke Israëlische zelfverdediging, waar dan ook, wordt automatischveroordeeld als disproportioneel. Israël weet dit terwijl het Iran in de gaten houdt.

Obama heeft een jaar verspild door zich bezig te houden met Iran. De huidige sancties lijken niet te werken. Als men er vanuit gaat dat een politiek van afschrikking ingezet kan worden tegen een kern-bewapend regime, dat gedrenkt is in een ideologie van martelaarschap, bedenk dan dat in 1980 Ayatollah Khomeini heeft gezegd: Wij aanbidden Iran niet, we aanbidden Allah. Vaderlandsliefde is een ander woord voor heidendom … Als dit land in rook zal opgaan, dan zal de Islam in de rest van de wereld triomferend te voorschijn komen. Tegenwoordig verklaart de hoogste leider van Iran, Khamenei, dat Israël de vijand van Allah is. Iran's voormalige 'gematigde' president Rafsanjani noemt Israël een één-bom land.

Voor Israël betekent 1948: Voor de eerste keer in 2000 jaar kon het soevereine Joodse volk zich verdedigen tegen aanvallen … Als Israël Iran aanvalt, kan de wereld niet meer zeggen dat ze niet gewaarschuwd was. ("Netanyahu's warning." G. Will, Washington Post Op-ed, 15 Aug. 2010)

Saphir over gebed

Adolph Saphir (1831 - 1891), een Hebreeuwse Christen in Groot Brittannië daagt ons met het volgende bijbelse begrip uit: Gebed is een grote werkelijkheid. Het is spreken tot een levende God. Het doel van het gebed is niet dat wij mogen spreken, maar dat God wil horen. Zonder dit geloof is er geen echt gebed. (The Lord's Prayer, A. Saphir, Keren Ahvah Meshihit, POB 10382, Jerusalem 91103, Israel)

En dit is de vrijmoedigheid, die wij tegenover Hem hebben, dat Hij, indien wij iets bidden naar zijn wil, ons verhoort. En indien wij weten, dat Hij ons verhoort, wat wij ook bidden, weten wij, dat wij de beden verkregen hebben, die wij van Hem hebben gebeden.

1 Joh. 5:14-15

Chuck & Karen Cohen