Shalom vrienden

We begeren naar jullie gebeden en steun als we in Jeruzalem te midden van Zijn wachters proberen te zijn. Eén van de woorden, die Hij bezig is te vervullen vindt pal boven onze hoofden plaats.

De Here bouwt Jeruzalem (<cite class="scripture">Psalm 147:2</cite>)

Het appartement boven ons is voor de tweede keer overhoop gehaald en verbouwd sinds we woonden in de huurwoning eronder. Maandenlang hebben we het geluid van pneumatische boren moeten aanhoren, dikwijls 's morgens vroeg al, met veel stof en spanning omdat het vlak boven ons was. We hebben al vaker renovaties moeten verduren omdat we in een oude buurt wonen, waar de mensen veel aan het verbouwen zijn voordat ze erin trekken. De meeste huizen in Jeruzalem zijn van cement en steen gemaakt. Het valt daarom niet mee om tijdens 'profetische gebeurtenissen' als deze in 'vrede' te leven.

Voor veel Israëli's is langdurige ontreddering een realiteit, maar dat is slechts één vorm van ongemak midden in profetische vervullingen. De huidige oordelen van God over de volken werken ontwrichtend, zelfs dodelijk. En als er Moslims gered worden - zoals tegenwoordig in veel Islamitische landen gebeurt - is het gevolg dikwijls een toename van vervolging. Veel Franse en Britse Joden immigreren naar Israël vanwege het toenemende anti-Semitisme en de Islamitische Sharia wetgeving in hun landen. Het Woord van God wordt werkelijkheid.

Het is dikwijls onplezierig om dagelijks ons kruis te dragen, te sterven aan onze behoeften en verlangens, omdat God ons wil doen lijken op Zijn Zoon (Rom. 8:29). Het uitwerken van onze redding, door Hem te vertrouwen om Zijn werk in ons te voltooien (Filipp. 1:6; 2:12-13) kan vergezeld gaan met intense geestelijke strijd.

Gods Koninkrijk vandaag en het Midden Oosten

Zoals we al eerder hebben geschreven probeert de Tegenstander God in diskrediet te brengen door Zijn Naam, Zijn reputatie en Zijn Woord aan te vallen door wereldwijde haat tegen het herstel van Israël.

Doordat Satan de openbaring van Gods Woord verdraait is er een felle aanval tegen hoe een hersteld Israël past in een 'Christelijke' theologie. Stelt u zich eens de vraag: "Wat gelooft het grootste deel van de Kerk werkelijk over Gods relatie met Zijn volk Israël?" Een kerk die niet erkent dat Yeshua nog steeds de Koning der Joden en tevens de Koning der koningen is, en die God de Vader nog steeds niet ziet als de God van Abraham, Izaäk en Israël, komt uit bij de prediking van een andere Jezus en een ander evangelie (2 Kor. 11:4)!

Het is een meesterstuk van de Aanklager in de eindtijd dat een groot deel van de Kerk een geestelijke Christus aanbidt, maar niet Yeshua, de historische Jood! Als het heil niet uit de Joden is (Joh. 4:22), als gelovigen uit de heidenen niet denken dat ze dank verschuldigd zijn aan het Joodse volk (Rom. 15:27), als het evangelie niet langer te maken heeft met Gods allereerste belofte aan Abraham (Gen. 12:3; Gal. 3:8), op welk fundament is de kerk dan gebouwd?

De vervangingstheologie zegt dat in het plan van God de Kerk Israël vervangt. Is dat godslastering? Wat zegt u van een leerstelling, die over God, Zijn Woord, Zijn karakter en Zijn verbond liegt? Dit betekent niet dat degenen die dit geloven of leren niet gered zijn. Het gebruik van 'godslastering' heeft in de Schrift een bredere betekenis dan alleen maar de 'lastering van de Heilige Geest', waar velen onvermijdelijk aan denken als dit woord gebruikt wordt. Als mensen bijvoorbeeld Judea en Samaria 'bezette gebieden' noemen, dan wordt dit door God blasfemie genoemd (Ezech. 35:12-13)!

Misleiding van de eindtijd

Terwijl er door genade redding is door vertrouwen in Yeshua, vereisen rijpheid en bruikbaarheid voor Zijn Koninkrijk dat ons denken in lijn is met Zijn Woord (Rom. 12:2; 2 Tim. 2:15). Maar het begrip van hele denominaties is tegenwoordig verdraaid doordat men zich tegen Israël keert. Religieus humanisme, waar de logica van de mens alles overtroeft, wordt nu beschouwd als de wil van God. De waarschuwing van Paulus aan het huis van God tegen de aanbidding van schepselen boven de Schepper, is nog steeds van toepassing (Rom. 1:22-25).

De Canadese Anglicaanse Kerk nam tijdens de Generale Synode een resolutie aan waarin beloofd werd om theologieën en geloofsopvattingen, zoals Christelijk Zionisme dat steun verleent aan de Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden, te onderzoeken en aan te vechten. ("Canada's Anglicans urged to fight Christian Zionism," ICEJ News, 9 July 2013)

De Joodse historicus Dan Galic belicht een moderne misleiding: het verdraaide verhaal van de 'Palestijnse Kerk'. Daarin is Jezus wel de Redder maar Hij en Maria zijn nu 'Palestijnen'.

In het afgelopen jaar sprak tijdens de Christ at the Checkpoint conferentie in Bethlehem, Jack Sara, voorzitter van het Bethlehem Bible College en Palestijns Christen, over de 'dorre beenderen' van Ezechiël 37: De hand des Heren kwam op mij, en de Here voerde mij in de geest naar buiten en zette mij neer in de West Bank … dat was vol beenderen. En Hij vroeg mij: Mensenkind, kan het Palestijnse volk herleven?

Jammer genoeg heeft deze schaamteloze poging om de Bijbel te veranderen en een anti-Semitische, pro-Palestijjnse agenda te bevorderen de steun van veel Westerse Christelijke leiders, waarvan zelfs enkelen spreekbeurten regelen voor deze verleide, en verleidende, Palestijnse Christenen.

Degenen, die zich verbonden weten met deze herziene motieven, zeggen dat ze 'vrede, gerechtigheid en verzoening' voorstaan. Maar hoe kan het onwettig verklaren van Israël en het Joodse volk, het herschrijven van de bijbelse schrift en het veranderen van Jezus in een Palestijn, zulke edele idealen dienen? ("Jesus a Palestinian Martyr?" Dan Galic, Times of Israel Op-ed, 28 May 2013). Een positief effect hierin is dat sommige ongeredde Joden nu de Joodse Jezus verdedigen!

De erfenis van Abraham? Een verslag over het 'Beloofde Land', werd kortgeleden goedgekeurd tijdens een synode van de Kerk van Schotland [CoS]. Deze kerk, eens een trouwe voorvechter van de rechten van Joden op hun oude thuisland, heeft nu een verslag aangenomen waarin een verkeerde voorstelling wordt gegeven van Gods onvoorwaardelijke beloften over het land van Israël aan het Joodse volk.

Er staat hierin dat beloften over het land van Israël nooit bedoeld waren om letterlijk te nemen of ze toe te passen op een bepaald geografisch gebied … Dit 'beloofde land' kan overal worden gevonden of gebouwd.

Er wordt ook gezegd dat als Jezus inderdaad het 'ja' op alle beloften van God is, de belofte aan Abraham over het land vervuld is door de invloed van Jezus, niet door het teruggeven van het land aan het Joodse volk. Maar God houdt Zijn belofte door Zijn land aan Zijn volk terug te geven (Ezech. 36). Ja, een misleide Kerk plaatst wegversperringen! Dit is een vervangingsfout, die 'vervullingstheologie' genoemd wordt, maar niettemin on-Bijbels is.

Over Gods belofte aan Abraham om het Land van Israël een tehuis voor het Joodse volk te maken (Gen 12:7), zegt het verslag dat een zuiver letterlijke lezing dit niet aantoont, maar dat het land 'voorwaardelijk aan het Joodse volk was gegeven op voorwaarde dat het land van God is en dat het gegeven is om ervoor te zorgen en er te leven in overeenstemming met Gods aanwijzingen'. Dit is een halve waarheid. In Genesis (28:4,13) bevestigt God aan Jacob Zijn onvoorwaardelijke belofte van het land aan Abrahams zaad en 400 jaar later, in het Mozaïsch verbond, maakte Hij wonen in het land voorwaardelijk en gebaseerd op gehoorzaamheid aan Zijn wet. Maar nu, zoals geprofeteerd, brengt Hij de Joden in ongeloof thuis en wil hen dan redden (Jer. 32:37-44; 33:7-8; Ezech. 36:24-32; Zach. 12:10, enz).

Het rapport zegt dat het Nieuwe Testament de begrippen 'Israël', 'tempel', 'Jeruzalem', en 'land' radicaal her-uitlegt. Verkeerd! De vervangingsfout herlegt ze. De schrijvers van het Nieuwe Testament begrepen dat deze begrippen een uitbreiding kregen. Zelfs in het Oude Testament hadden fysieke dingen hun hemelse werkelijkheid. God stelde drie van deze fysieke symbolen vast door een onvoorwaardelijk verbond! Ondanks de krachtigste pogingen van Satan zijn het land, het volk en de stad (Jer. 17:25; Joel 3:20) nooit volledig vernietigd. Maar Satan misleidt de Kerk door beslissingen te laten nemen die gebaseerd zijn op een vals of/of scenario en niet op Gods zowel/en visie. ("Jews shouldn't take God's promise to Abraham literally,' Israel Hayom, 3 May 2013)

Hoe moeten gelovigen de Zionisten in verband zien met God? Ik ben voor Jeruzalem en voor Sion in grote ijver ontbrand… nog zal YHWH Sion troosten, Jeruzalem nog verkiezen. (Zach. 1:14, 17; zie ook 8:2; Ps. 78:68; 82:2; 132:13; Jes. 62:1, enz.)

Het Midden Oosten van vandaag - een verdeeld huis

Analist Barry Rubin schrijft: Het Arabisch-Israëlisch conflict is grotendeels vervangen door het Soenni-Shi'itisch conflict, dat zich concentreert in Syrië. Door Islamisering van de politiek… hebben de overwinningen van de (Soennitische) Moslim Broederschap (MB) deze visie verdiept.

Maar als we te maken hebben met Iran (leider van de Shi'iten) is het Soenni Moslim blok ook erg Arabisch. Veel Soenni's kijken op Shi'iten, in het bijzonder Iraanse Perzen, neer als een minderwaardig volk en afvallig wat betreft de Islam…

Een verslag van de Cordoba Foundation, een in Engeland gevestigd Soennitisch onderzoek centrum, belichtte besprekingen van invloedrijke Islamitische figuren. Hun conclusie: Voorafgaand aan de Syrische revolutie was er geen consensus over de grootste bedreiging voor onze [Arabisch/Soennitische] nationale veiligheid. Maar sindsdien is het duidelijk geworden dat de Iraanse bedreiging veel groter is dan de Amerikaanse en Israëlische bedreigingen… ("ME's Main Battle… Sunni vs. Shia…" B. Rubin, RubinReports, 15 Apr. 2013)

Tijdens een gebedssamenkomst van IfI (Intercessors for Israel), ontvingen we twee woorden of indrukken met betrekking tot het hedendaagse chaotische Midden Oosten. Velen zien Psalm 83 een oorlog beschrijven die plaats vindt vóór de oorlog van Gog en Magog (Ezech. 38-39) omdat de volken en de regio waar het over gaat niet voorkomen in de opsomming van Gogs bondgenoten (Ezech 38:5-6). We namen aan dat Israël deze volken zou verslaan hoewel Psalm 83 dit niet uitdrukkelijk vermeldt. Zou toch, wat we vandaag zien, een antwoord zijn op onze gebeden, die gebaseerd zijn op Psalm 83 - Moslims die Moslims bestrijden? In het verleden heeft God de vijanden van Israël tegen elkaar opgezet als antwoord op het roepen van Zijn volk (Psalm 83:1-5)

Het andere woord kwam uit Lukas 11:17: Ieder koninkrijk, dat tegen zichzelf verdeeld is, gaat ten onder. Een huis, verdeeld tegen een ander huis, valt. Dit ziende vroegen we God om het hele huis van de Islam neer te halen als een gevolg van de oorlog tussen Soenni en Shi'ite Moslims.

Om het gevaar te voorkomen dat we regelrecht geconfronteerd worden met de overheid van de Islam, vraag God om dit te doen. Zoals bijvoorbeeld: Heer, laat de verdeeldheid die we nu zien binnen het huis van de Islam toenemen. (Ps. 55:10) Verijdel al hun plannen tegen Israël en overdek hun aangezicht met schande, opdat zij uw naam zoeken, YHWH. (Ps. 83:17) God, heb genade over Moslims! Bevrijd velen uit de heerschappij van Satan en breng hen over in het koninkrijk van Yeshua. (Kol. 1:12-13)

Vrede niet mogelijk tussen Israël en de Islam

Harold Rhodes, schrijvend voor het Gatestone Institute, zegt dat de leiders in het Midden Oosten bijna nooit hun vergissingen toegeven. Als ze dat doen dan zou het schande zijn. De Westerse politici begrijpen dit niet omdat hun idee van compromis, waarbij op bepaalde onderwerpen concessies gedaan moeten worden om tot een overeenstemming te komen, in het Midden Oosten onbestaanbaar is. Bewaren van de eer is het allerbelangrijkste. De mensen doen bijna alles om schande te voorkomen, zoals in gevangenschap gaan, riskeren van de dood en het doden van familieleden (doorgaans vrouwen) omdat de gevolgen van oneer altijd blijvend en altijd collectief zijn. Deze strijd om niet beschaamd te worden, ongeacht de kosten, is de oorzaak waarom Arabische leiders niet kunnen of willen terugkomen. Het is een geest van trots.

Omdat het Westen in een spiegelbeeld kijken en er van uitgaan dat volken eender zijn, dus dat wat zij zeggen hetzelfde is als wij zeggen, begrijpen de Westerse leiders niet echt wat leiders uit het Midden Oosten bedoelen. De Israëlische leiders begrijpen dit wel maar dikwijls wordt hun goed ingelicht advies in de wind geslagen. Dit heeft impact op de 'vredes'-onderhandelingen.

Geen leider van de Palestijnse Autoriteit [PA] kan een overeenkomst tekenen om het conflict te beëindigen en Israël als een Joodse staat erkennen. In 2000 bood de toenmalige Eerste Minister Barak aan Arafat 97% van alles wat hij wilde. Toch zou Arafat, als hij had getekend en daardoor teruggekrabbeld was voor een confrontatie, schande op zich hebben geladen, gezien worden als een verrader… en zeer waarschijnlijk was vermoord…

Compromis is geen doel in het Midden Oosten; we hebben win/verlies of verlies/win besluiten, waarbij de winnaar alles neemt en de verliezer alles verliest. ("Honor & Compromise in ME Leadership," H. Rhodes, Gatestone Institute, 10 July 2013)

In Washington pochte de VS Minister van Buitenl, Zaken, Kerry, op de dag nadat Israëlisch-Palestijnse besprekingen waren begonnen om te kijken of de onderhandelingen weer konden worden gestart: Onze doelstelling is om binnen negen maanden een definitieve status te bereiken, waarbij alle onderwerpen, van Jeruzalem tot grenzen tot 'vluchtelingen' ter tafel komen met het doel om het conflict beëindigd en alle claims geregeld te hebben.

Verder zei hij: Redelijk principieel compromis in de naam van de vrede betekent dat iedereen er op uit is om dit te bereiken. Elke partij heeft belang bij het succes van de ander en iedereen kan voordeel behalen… Een levensvatbare twee-staten oplossing is de enige manier waarop dit conflict beëindigd kan worden en er is niet veel tijd meer om het te bereiken… ("Israelis, Palestinians argue over which issues come up first," Israel Hayom, 31 July 2013) Kerry negeert gevaarlijk de gedachtewereld van het Arabische Midden Oosten.

Midden Oosten deskundige Yoran Ettinger wijst op een ander struikelblok op het 'vredes'-pad 'taqiyya': de door de Islam gesanctioneerde huichelarij, misleiding en geheimhouding van lastige zaken, met de bedoeling om de Islam en 'gelovigen' te beschermen tegen 'ongelovigen' en vijandige Moslims. Deze tactiek wordt gebruikt in tijden als men zich strategisch zwak voelt, en is bedoeld om voorlopige akkoorden te bereiken die slechts te breken zodra de voorwaarden rijp zijn om de tegenstand te overwinnen. Dit betekent glimlachen en handen schudden totdat het tijd is om te doden.

Alle sekten van de fundamentalistische Islam gebruiken taqiyya op basis van Koran. Sura 3:28: Moslims mogen 'ongelovigen' met hun lippen tevreden stellen, maar niet met hun hart. Sura 3:54, 8:30 en 10:21 zeggen: Allah is de beste intrigant… Sura 16:106 staat Moslims toe om zich voor te doen alsof ze afstand doen van Islamitische idealen en doelstellingen teneinde 'ongelovigen' gerust te stellen.

Taqiyya maakt het Arabische leiders mogelijk om te liegen tegen Westerse media en intussen in het Arabisch zeggen wat ze werkelijk geloven. De leiders van de PA gebruiken dit voortdurend: met twee tongen spreken tot Israëli's en Amerikanen… en ondertussen Palestijnse jongeren opvoeden met haatgevoelens en Palestijnen opruien via de door Abbas gecontroleerde media en moskeeën.

De basis voor taqiyya is het Verdrag van Hudabiyyah van Mohammed in 628 na Chr. toen hij een tienjarige wapenstilstand overeenkwam met 'ongelovigen' en twee jaar later zijn woord brak nadat hij voldoende gevechtskracht had verkregen om de vijand in de naam van Allah te overweldigen.

In overeenstemming met de Sharia wetgeving is misleiding niet alleen in bepaalde situaties toegestaan maar is in andere omstandigheden zelfs verplicht. ("Illusive ME agreements - the taqiyya concept," Y. Ettinger, Israel Hayom Op-ed, 12 July 2013) Hoe kan Israël dan ooit iets geloven wat Moslims, die trouw zijn aan de Islam, zeggen of beloven?

Waarom de politieke vrede stokt

De jaarlijkse zomerkampen van Hamas is Gaza bieden aan ca. 10.000 kinderen (in de leeftijd van 6 - 16 jaar) activiteiten vol met zomerplezier, zoals het leren schieten met echte aanvalsgeweren, het ontduiken van veiligheidsdiensten en het ontvoeren van Israëli's. De Britse Daily Mail zei dat de kampen zijn opgezet om de terroristen van morgen te vormen. Ze omvatten workshops over de Islam en hoe je een martelaar voor Allah kan zijn. ("Summer camp in Gaza: Kids learn to abduct Israelis." Israel Today, 14 June 2013)

Golda Meir had gelijk toen ze zei: We zullen alleen vrede met de Arabieren hebben als ze hun kinderen meer liefhebben dan dat ze ons haten. ("Gaza's children and educating hatred," Seth Mandell, JP Op-ed, 24 June 2013)

Vrede, vrede, … terwijl er geen vrede is

Kerry is bezeten door de gedachte aan vrede tussen Israël en de Arabieren. Terwijl recente opiniepeilingen aangeven dat de meeste Palestijnen Israël willen vernietigen en alle buurlanden van Israël in geweldige verwarring zijn, negeert Kerry de werkelijkheid en dwingt Israël naar zijn doel.

Columniste Ruthie Blum zegt dat ondanks de haat die op de Palestijnse scholen geleerd wordt en de wereldoverheersende en anti-Semitisch aard van de Islamitische theologie, Kerry optimistisch blijft. Blum: dit is een geval van cognitieve dissonantie. Na de bomaanval door jihadisten in Boston zei Kerry dat terreur in de wereld tegen welk land dan ook, onacceptabel is. Nadat een jonge Britse soldaat in een Londense straat afgeslacht werd, zei Premier Cameron: Dit land zal absoluut vastbesloten optreden tegen gewelddadig extremisme en terreur. President Obama voegde eraan toe: De VS staan vastbesloten naast het Verenigd Koninkrijk… tegen gewelddadig extremisme en terreur.

Als Abbas terroristen eert door straten en kampen naar hen te vernoemen en erop staat dat Israël de ergste terroristen zal vrijlaten voordat hij wil praten, wil Kerry dat Israël overstag gaat. ("Peace pushers & cognitive dissonance," R. Blum, Israel Hayom Op-ed, 24 May 2013)

Kerry had de moed om te zeggen dat de voorspoed van Israël een beletsel voor de vrede is … [Israëli's] staan niet elke dag op en vragen zich dan af of er morgen vrede zal zijn, omdat er een gevoel van veiligheid … van prestatie en van voorspoed is. S. Bryen vraagt zich af of Kerry gelooft dat het beter voor Israël zou zijn om naar de onderhandelingen te gaan vanuit een positie van onzekere armoede? Denkt hij dat de zoektocht van Israël naar veiligheid in een onstabiele, overbewapende en vijandige regio beter gehoor zou vinden als Israël een behoeftige, onzekere smekeling om Palestijnse en Arabische belangen zou zijn? … De hele Zionistische onderneming is juist bedoeld om ervan verzekerd te zijn dat Joden in de Staat Israël elke dag kunnen opstaan met een 'gevoel van veiligheid' en hun eigen belangen kunnen bepalen. Het feit dat Israëli's ook opstaan met een eerlijk verdiend en goed verworven gevoel van iets te hebben bereikt is dan meegenomen.

Kerry zegt dat het een cruciaal moment voor Israël is. Maar Bryen merkt op dat Israël een stabiel, goed opgeleid, in toenemende mate onafhankelijk van energie, democratisch, welvarend land is met een leger, dat het wil en kan verdedigen. En dit is 'het moment' dat Israël een opgelegde verplichting zou moeten voelen om een zaak te beginnen met een Palestijnse staat die in een spagaat zit tussen een diefachtige, autocratische, openlijk anti-Semitische West Bank, die geregeerd wordt door een man, wiens verkiezingstermijn al in 2009 eindigde, en een corrupt, Islamitisch Gaza onder een Hamas bewind? ("US: Israel's Prosperity a Problem," S. Bryen, Gatestone Institute, 24 May 2013)

Charles Jacobs merkt op dat het idee van een twee-staten oplossing van Israël vraagt om elke aanspraak op de Jordaanvallei op te geven. Dit betekent dat de 'West Bank' uitgebreid wordt… tot aan de Jordaanse grens, waardoor een Arabische doorgang rechtstreeks vanuit Bagdad geschapen wordt… Jordaanse, Iraakse en Syrische legers zouden naar Jeruzalem kunnen wandelen zonder Arabisch grondgebied te verlaten. ("Obama - Bootlicks Putin," C. Jacobs, FrontPage Mag. 22 July 2013)

Toen Kerry met Israëlische en PA onderhandelaars in Amerika was, was Abbas in Cairo en verkondigde zijn visie over 'vrede' met Egyptische verslaggevers. In een slotresolutie zei hij dat er 'geen enkele Israëli, burger of soldaat, op ons land aanwezig zou zijn.' Net als wat Hitler als doel stelde om het Derde Rijk Judenrein te laten zijn. ("As peace talks begin, Abbas rules out any Israeli presence in [Palestine]" Israel Hayom, 30 July 2013)

De Egyptische chaos toont het hart van de Islam

De Christelijke ex-Moslim Nonie Darwish beschouwt de huidige chaos van Egypte symptomatisch voor het kernprobleem in de meeste Moslimlanden: de moeilijke keuze tussen een burgerlijke, militaire 'ongelovige' regering of een totalitaire Islamitische theocratie. Egyptenaren beschouwen zichzelf als Moslims en aanhangers van een democratie, maar weigeren om te zien dat de Islam en vrijheid niet naast elkaar kunnen bestaan. De Sharia wetgeving stelt vrijheid van meningsuiting en godsdienst… een vrije, onafhankelijke rechterlijke macht, gelijke rechten voor vrouwen, minderheden en niet-Moslims buiten de wet.

Egypte is nu terug bij af. Een militaire dictatuur is voor nu de enige manier om een bepaald niveau van secularisme te beschermen en in stand te houden ondanks de voortdurende Islamitische aanval op mensenrechten, vrijheid van godsdienst en democratie. ("The Problem at Heart of Egypt's Revolutions," N. Darwish, Gatestone Institute, 9 July 2013)

Is Israël een racistische apartheidsstaat?

Beschuldigingen van racisme worden door Lt.Kol. Mazarib, de hoogste Israëlische Bedoeïenenofficier (niet Joods) en legerspoorzoeker, weerlegt. Hij zei dat de Israëlisch Arabische levensstijl veel beter is in vergelijking met ander landen van het Midden Oosten. Het is totaal anders.

Het artikel merkte op dat ondanks hun Arabische Moslim achtergrond… de Bedoeïenen spoorzoekers de 'poortwachters' van de Joodse staat zijn. Ze waken tegen infiltraties en begeleiden elke Joodse militaire patrouille die de grenzen moet verdedigen. Er zijn duizenden Israëlische Bedoeïenen die in het IDF dienen en hun levens riskeren om de Joodse staat te beschermen. ("Standard of living for Arabs in Israel in a 'different league," Israel Today, 26 Apr, 2013)

Is de nieuwe president van Iran 'gematigd'?

Premier Netanyahu, niet onder de indruk van het etiket 'gematigd' dat de media op de nieuwe Iraanse President Hassan Rouhani plakken, herinnerde de wereldleiders eraan dat de werkelijke leider van Iran, de Ayatollah Khamenei, honderden kandidaten diskwalificeerde die niet in lijn waren met zijn extreme wereldbeschouwing, en van de zes die overbleven. De enige die beschouwd werd als het minst in overeenstemming zijnde met het regime, werd gekozen. Maar we praten nog steeds over iemand [Rouhani], die Israël de grote Zionistische Satan noemt. Uiteindelijk bepaalt Khamenei de Iraanse nucleaire politiek… ("Netanyahu warns: Don't be fooled by new Iranian president," JP, 16 June 2012)

In het CBS programma Face the Nation zei Netanyahu dat Iran weer dichter bij een bom is gekomen. Hij zinspeelde op een eenzijdige actie door Israël door te zeggen: Onze klokken tikken met een verschillend tempo. Wij zijn er dichter bij dan de VS. Wij zijn kwetsbaarder. We moeten de vraag hoe Iran gestopt moet worden aan de orde stellen; misschien voordat de VS het doen.

Bibi zei ook dat Rouhani kritiek leverde op zijn voorganger Ahmadinejad, dat hij een wolf in wolfskleren was. Zijn strategie is om een wolf in schaapskleren te zijn. Glimlach, en bouw een bom! ("Israel May Attack Iran before US, PM Warns," Arutz 7, 14 July 2013)

Europa versus God

De EU heft wetgeving goedgekeurd die het land van God verdeelt en Israël opsluit binnen de wapenstilstandsgrenzen van 1949. Dit is rebellie tegen Zijn geopenbaarde wil (Lev. 25:23; Joel 3:1-2). De enige hoop is dat de ware Kerk in Europa in de bres gaat staan en deze zonde van haar arrogante nationale- en kerkleiders belijdt en smeekt om genade als gevolg van Gods toenemende oordelen (Ezech. 22:30; Hab. 3:2).

Netanyahu bekritiseerde openlijk de nieuwe EU richtlijnen die de EU lidstaten verbiedt om samen te werken met, gelden over te maken en studiebeurzen of onderzoekstoelagen te verlenen aan instellingen in Judea en Samaria, Oost Jeruzalem en de Golan. ("…We Will Not Accept External Dictates on Borders," Arutz 7, 16 July 2013)

Tom Wilson laat zien waarom Joden in Jeruzalem, Judea en Samaria Europa van slag brengen. Ten eerste: De Zionistische nationale opleving staat loodrecht op het postnationalistisch universalisme van Europa en de progressieve opmars naar een wereldregering die door veel Eurocraten wordt omarmd.

De Europeanen hebben consequent elke Israëlische aanspraak om Jeruzalem als hoofdstad op grond van haar bijbelse betekenis te erkennen, verworpen. Toen gebeurde in 1967 het wonder: in het afweren van haar vijanden vestigde Israël niet slechts haar militaire superioriteit in de regio, maar geheel Jeruzalem … en het Bijbelse hartland van Judea en Samaria vielen in Joodse handen. Geen Palestijnse Arabische staat is daarbij vernietigd; de Jordaniërs die 19 jaar de bezetters waren, werden gewoon vervangen door Israëlische strijdkrachten. Toch waren de volken, voordien onbewogen over de Jordaanse houdgreep op deze gebieden, woedend over de Joodse aanwezigheid daar en riepen ogenblikkelijk op tot een Israëlische terugtrekking.

De religieuze en historische betekenis van Jeruzalem … Judea en Samaria zijn niet verloren gegaan voor Israëli's en anderen. Tijdens anti-Israël bijeenkomsten in Europa kan men schelle toespraken beluisteren, waarin geschreeuwd wordt over het 'Judaïseren van Jeruzalem', een bewoording die eerder uiting geeft aan onvervalste woede dan aan enige sporen van ironie. In onze tijd hebben Europeanen veel van de terughoudendheid van hun kerken van zich af geworpen. De opvatting van iemand om de Bijbel serieus genoeg te nemen om het leven daardoor te laten beïnvloeden… is een zware belediging voor de moderne Europese gedachtegang.

De terugkeer van Joden en Joodse soevereiniteit naar zulke religieus gevoelige gebieden als Jeruzalem, Judea en Samaria begint al erg te lijken op de gebeurtenissen, die in de Bijbel worden voorzien. Voor het post-Joods/Christelijke Europa is het moeilijk om te overdrijven hoe rampzalig het zou zijn voor alles, dat blijk geeft aan bevestiging van bijbelse aanspraken. Europeanen hebben er meer dan een eeuw aan besteed om zichzelf te bevrijden van de frustrerende beperkingen, die een bijbelse moraliteit hun begeerten oplegde.

De laatste EU richtlijnen tegen de 'nederzettingen' hebben geen tekort aan ongelukkige historische betekenissen. Niet slechts Europeanen vertellen nogal eens aan Joden waar ze wel of niet kunnen wonen maar het riekt naar zinloos kolonialisme waarbij Europeanen alweer roekeloos trachten om grenzen van andere volken voor zichzelf te trekken. Op dezelfde manier vormen boycots een langdurige tactiek in de strijd tegen Joden. Net zoals die in het Engeland van de Middeleeuwen voorgestaan werd en de anti-Joodse politiek in Nazi Duitsland. ("The European Obsession with Judea & Samaria," Tom Wilson, Arutz 7 Op-ed, 19 July 2013)

Profetische wegwijzers

In het afgelopen jaar tekende China een deal met Israël om een binnenhaven in Eilat te bouwen en een 180 km lange spoorlijn voor vrachtvervoer om Eilat te verbinden met de Middellandse Zeehavens van Israël. De bedoeling hiervan is om een alternatief te hebben voor het Suez kanaal. De Chinezen beschouwen Egypte als een falende staat. Toekomstige verscheping door het Suez kanaal wordt twijfelachtig vanwege de rellen die regelmatig plaatsvinden

Israël is tot nog toe een stabiele, voorspoedige en succesvolle democratie, die van kracht tot kracht doorgaat. Als de goederenspoorlijn klaar is zal Israël, voor zover het de wereldwijde economie betreft, het meest strategische land in de regio worden.

Dit voorjaar werd Israël energieonafhankelijk … toen het Tamar offshore gasveld gas maar Israël begon te pompen. Binnen enkele jaren wordt het Leviathan gasveld productief en zal Israël een van de belangrijkste producenten van gas worden. Israël zal in 2017 ook beginnen met het winnen van commerciële hoeveelheden olie uit haar gigantische schalieolievoorraden bij Beth Shemesh. Geologen nemen aan dat dit veld 250 miljard vaten olie bevat en dat Israël daarmee op gelijke hoogte komt met Saoedi Arabië.

Dit allemaal heeft duidelijke profetische implicaties. In het bijzonder als daardoor de Europese afhankelijkheid van Rusland minder wordt en de OPEC een halt toe wordt geroepen om de wereld olieprijzen, door manipulatie met de voorraden, te dicteren. ("Israel: The happy little country," Caroline Glick, JP Op-ed, 18 Apr. 2013) Zullen hierom Gog en zijn bondgenoten Israël aanvallen om buit te maken (Ezech. 38:12-13) en om te voorkomen dat Israël hun financiële wurggreep op het Westen te gronde richt?

Land van de Vrijen - Tehuis van de Dapperen

Veel Israëlische Arabische Christenen dienen in het IDF en moedigen hun kinderen aan om dat ook te doen. Als gevolg daarvan worden ze in toenemende mate aangevallen omdat Israëlisch Arabische politici zich heftig verzetten tegen een Arabische deelname in de Israëlische nationale dienst uit angst dat daardoor het bestaan van de Joodse staat wordt gelegitimeerd.

Toch zijn pro-Israëlische Arabische Christenen helemaal klaar met deze schijnheilige politici en hielden zelfs een openbare bijeenkomst in juni om te vieren wat ze bereikt hadden met hun nieuwe forum, dat tot doel heeft om jonge Arabieren ervan te overtuigen om dienst te doen in het leger. Een zegsman zei: We wonen niet in Syrië, waar Christenen niet mogen spreken… of in Irak, waar kerken worden gebombardeerd. We wonen in een Joodse staat, die democratisch en vrij is. Als Israëlische Christenen beschouwen we ons een deel van deze staat en niet als een deel dat zich ertegen verzet.

Een organisator van dit forum zei dat plaatselijke Arabieren de chaos in het Midden Oosten zien en beseffen dat Israël de enige plaats is waar Christenen zich veilig voelen en waar ze horen. Daarom realiseren ze zich meer en meer dat er geen ander land is, dat het waard is om voor te vechten.

Een Arabische jonge Christen, die zich bij het IDF wil aansluiten, werd door een Israëlische krant gevraagd naar zijn waarom. Uiteindelijk zijn we vanuit een religieus gezichtpunt één. Jezus was een Jood, Zijn Moeder was een Jood, Zijn 12 discipelen waren Joden. ("Arab Christians: Israel only state worth fighting for," Israel Today, 3 July 2013). Zullen we hem eens tegen de Kerk van Schotland laten getuigen?

Zijn wij het probleem?

Lance Lambert deelde kortgeleden een alternatieve vertaling van Psalm 11:3, dat haar licht laat schijnen op de huidige morele en geestelijke situatie in het Westen. De gebruikelijke lezing is: Wanneer de grondslagen zijn vernield, wat kan dan de rechtvaardige doen? Maar in het Hebreeuws kan dit ook vertaald worden met: Wanneer de grondslagen zijn vernield, wat moet de rechtvaardige dan doen? [Jewish Publication Society, Young's Literal Translation]

Chuck & Karen Cohen