Shalom uit Sion

God is een Sionist! … een vreugde voor de ganse aarde is de berg Sion, de stad van de grote koning. (Ps. 48:3b; vgl. Math. 5:35) YHWH heeft de poorten van Sion lief boven alle woningen van Jakob. (Ps. 87:2; verg. 76:3; 132:13); Want de grote toorn van de HEERE richt zich tegen alle heidenvolken … Want het zal zijn de dag van de wraak van de HEERE, het jaar van de afrekening om de rechtszaak van Sion. (Jes. 34:2a, 8; verg. 31:4; Joel 3:16-17); Omwille van Sion zal ik niet zwijgen, omwille van Jeruzalem zal ik niet stil zijn, totdat haar gerechtigheid opkomt als een lichtglans, en haar heil als een brandende fakkel. (Jes. 62:1); Met grote naijver zet Ik Mij in voor Jeruzalem en voor Sion. (Zach. 1:14b; verg. 8:2) Omdat God Zich er niet voor schaamt een Sionist te zijn, zouden wij, die door Zijn naam geroepen zijn, dat ook niet zijn.

<q class="scripture">Als de fundamenten omvergehaald worden, wat kan de rechtvaardige doen?</q>

Deze alternatieve lezing uit het Hebreeuws van Psalm 11:3 betekent veel als het Westen Israël onder druk zet om Gods land te verdelen. Veel kerken, die willen voorkomen dat ze “politiek geëngageerd” genoemd worden, hebben hun naties niet gewaarschuwd voor de komende oordelen van God tegen degenen die dat doen. (Ez. 35:12-15; Joel 3:1-2; Zach. 12:9) De status van Amerika als supermacht zal spoedig achterhaald zijn. Sinds President Bush Sr. Israël onder druk zette om deel te nemen aan de “Vredes”-top in Madrid, zijn er in toenemende mate strenge oordelen gekomen over ons geboorteland. Het lijkt er ook op dat God Zijn hand heeft teruggetrokken en de VS toestaat om uit eigen beweging het “vlees” te volgen (Rom. 1:24-32). Afgezien van wie er gekozen zal worden, voorspellen de opzettelijke verblinding en het gebrek aan gebed voor Israël in de Amerikaanse kerken niet veel goeds voor de VS. In Genesis 12:3 bedreigt God degenen die Israël vervloeken (vgl. Num. 24:9b). Het “vervloeken” van Israël betekent kleineren, zwart maken, onteren, kwalijk spreken of bagatelliseren. Gelovigen zeggen dikwijls tegen Chuck dat ze hun kerkoudsten aanspreken over Israël, maar dat de oudsten weigeren om openlijk de waarheid te spreken – niet omdat ze het niet “zien”, maar omdat ze geen verdeeldheid of strijd in hun kerk willen. Ze negeren of minimaliseren Gods werk als Hij Israël tot Zijn heerlijkheid aan het herstellen is. 2017 is de 500^e verjaardag van de Reformatie. Wat zou er gebeurd zijn als de vroegere hervormers, die de waarheid van Gods Woord hebben ingezien, uit angst voor mensen en angst voor verdeeldheid en strijd in hun kerken niets zouden hebben gezegd? De Here YHWH heeft gesproken, - wie zou niet profeteren?(Amos 3:8)

Woorden van de Heer

Tijdens de IFI Gebedsconferentie in Schotland in 2010 sprak de Heer dit door Chuck: “Te geloven dat Ik vandaag Israël aan het herstellen ben is voor Mijn Lichaam niet langer een optie. Óf Mijn Lichaam staat achter datgene wat Ik met heel Mijn hart en ziel doet (Jer. 32:41-42) – óf ze zullen merken dat ze steeds verder en verder van Mij afdwalen door allerlei misleidende opvattingen. De tijd is kort. Vandaag, als u Mijn stem hoort, verhardt uw hart niet. Sta naast Me en wees getuige dat Ik waak over Mijn woord om het te doen (Jer. 1:12)” Tijdens de IFI Gebedsconferentie in 2011 te Jeruzalem kreeg Chuck het volgende: “Ik heb nog één keer gezegd dat ik de hemel en de aarde zal schudden (Haggai 2:6; Hebr. 12:26). Die tijd is nu. Ik schud alles wat geschud kan worden – in de volken en in uw levens – zodat, wat overblijft, van Mij is.” “Waarom zou het u verbazen dat de dingen sneller en intensiever plaatsvinden? Heb ik niet gezegd, dat het einde zal komen zoals een vrouw die aan het bevallen is – zoals de geboorteweeën steeds dichter op elkaar volgen en met meer pijn – totdat er een kind geboren is? Zo gaat het ook – totdat Mijn Zoon terugkeert.” “Verberg daarom uzelf in Mij, want de naam van de Heer is een sterke toren; de rechtvaardige ijlt daarheen en is onaantastbaar (Spr. 18:10).” In het Hebreeuwse denken betekent “naam”: wezenlijke natuur. Dit vers bemoedigt ons wie God is – getrouw, betrouwbaar, almachtig, alwetend enz. – Hij is onze bescherming is en omdat Hij nooit verandert (Mal. 3:6), kunnen we op Hem vertrouwen, ongeacht wat Hij doet of niet doet.

Waarom Bibi denkt zoals hij denkt

Advocaat Dan Illouz, voormalig adviseur van de coalitie in de Knesset en raadgever van het Israëlische Ministerie van Buitenlandse Zaken, geeft ons inzicht in de wereldvisie van Premier Bibi Netanyahu, die hem in “conflict heeft gebracht met wereldleiders” omdat Bibi opkomt voor wat hij ziet als “een cruciaal en duidelijk beschreven onderwerp.” Hij heeft de Amerikaanse President Obama bekritiseerd “vanwege diens opmerkingen over een terugkeer naar de grenzen van 1967”, en hij blijft het Westen confronteren met de Iraanse nucleaire deal. Sommigen beschouwen hem als “een opportunistische politicus die meer geïnteresseerd is in zijn eigen politieke toekomst dan de toekomst van de vrije wereld,” Ze hebben het mis en zijn oneerlijk en naarmate zijn wereldvisie begrepen wordt, “hebben zijn acties zin …” Zijn kijk is gebaseerd op twee elkaar aanvullende waarden: “het diepe scepticisme van zijn vader … en een Amerikaanse conservatieve filosofie …” Prof. Benzion Netanyahu heeft een sterke invloed gehad op zijn zoon. Hij bezat een “grote kennis van de Inquisitie en was de secretaris van Ze’ev Jabotinsky, de stichter van het Revisionistisch Sionisme en ten tijde van de Holocaust was hij een uitblinkende persoonlijkheid.” Zijn inzicht in de geschiedenis en de gebeurtenissen van zijn tijd bezorgden “hem een diepe sceptische kijk.” Hij zag “dat het Joodse lijden tijdens de Inquisitie niet alleen veroorzaakt werd door anti-Semitische leiders, maar ook door de utopische visie van de Joden op hun omgeving. Hun tevredenheid maakte hen blind voor het gevaar.” Hij noemde dat “Joodse zelf-misleiding” en dit hield duidelijk in “kritiek op degenen die hun waakzaamheid lieten verslappen toen de Nazi’s aan de macht kwamen. [We stellen ons voor, dat hij hetzelfde zou denken van de Joden in het Westen vandaag.] Hij sloot zich aan bij het Revisionistisch Sionisme dat later de Likud vormde “omdat haar doelstellingen er niet op gericht waren om een “nieuwe Jood” te creëren, maar om de Joden sterker te maken door hen als natie te leren zichzelf te verdedigen.” Bibi’s afwijzing van “utopische visies” doet hem “tegen de goede bedoelingen” van de Palestijnen betogen en richt zich op de “noodzaak van Israël om zich te verdedigen bij elke vredesovereenkomst. Terecht ziet hij dat President Abbas van de PA “niet te vertrouwen is” en zelfs, als hij dat is “wie weet wie er zijn plaats zal innemen …?” Dit verklaart ook hoe hij aankijkt tegen de Iran deal. “Zolang als het ook maar gedeeltelijk afhangt van de goodwill van de Iraanse leiders,” die oproepen tot de vernietiging van Israël en terreurgroepen steunen om Israël aan te vallen. Hij beschouwt die deal als uiterst gevaarlijk en vindt dat die tegen elke prijs tegengewerkt moet worden. “De utopische wereldbeschouwing”, die door het Westen omarmd wordt, aangevoerd door Obama, wordt door Bibi gezien als “een existentiële bedreiging voor Israël.” Doordat hij een deel van zijn leven in de VS heeft gewoond, heeft Bibi een sterke band ontwikkeld met “de Amerikaanse conservatieve politieke beweging,” waarvan de voorstanders ook een utopistische wereldbeschouwing afwijzen. Zoals William Buckley eens schreef: “Een conservatief is iemand, die dwars op de geschiedenis staat en schreeuwt “Stop!” op een moment dat niemand daartoe geneigd is, of geduld heeft met degenen die daarop aandringen.” Dit is een rol die Netanyahu op zich heeft genomen, zowel bij de haast die de wereld had om een deal te sluiten met Iran en tijdens de Oslo Vredesakkoorden toen de wereld “gehypnotiseerd werd door de belofte van een utopische vrede,” en hij riep “Stop!” Een paar jaar later verscheen het ware gezicht van aarts-terrorist Arafat en wist de wereld dat Bibi gelijk had. Obama zei dat de weerstand van Bibi tegen een “utopische vrede” hun grote verschilpunt is. Toen hij een jaar geleden op de Israëlische TV werd geïnterviewd bekritiseerde hij beleefd Bibi. “We proberen altijd te balanceren tussen een politiek van hoop en een politiek van vrees. En gezien het ongelofelijke tumult en de chaos die er in het Midden Oosten plaatsvindt”, de opkomst van de Islamitische Staat (IS), het “anti-Semitisme en de anti-Israël gevoelens” in de Arabische wereld, de raketten uit Gaza, de versterking van Hezbollah – dat allemaal, “baren Israël gerechtvaardigd zorgen”, allereerst met de veiligheid, waar Bibi gevoelig voor is. Vandaag sturen “die politiek en die angsten de reactie van de regering aan. Dat begrijp ik. Maar …” Illouz zegt dat “de geschiedenis ons heeft laten zien dat voorzichtigheid de juiste weg is, terwijl utopische projecten dikwijls uitlopen op rampen.” Als hij vandaag bekritiseerd wordt omdat hij “zich verzet tegen wat velen zien als positieve veranderingen, dan heeft de geschiedenis de gewoonte om deze mensen te herinneren als degenen die opstonden tegen rampzalige vergissingen … Het is logisch om te concluderen dat ook Netanyahu zo herinnerd zal worden.” (“Understanding Netanyahu’s mind,” D. Illouz, JP Op-ed, 13 Apr. 2016)

En wat is de wereldvisie van President Obama?

Boaz Bismuth zei dat als we zouden terugkeren “naar de 14^e eeuw toen de plaag van de builenpest de wereld teisterde, of naar de vroege 20^e eeuw, toen de huidskleur iemands lot bepaalde, dan merken we hoe gezegend we zijn om vandaag te leven, in wat Obama in april het “meest vreedzame tijdperk van de wereldgeschiedenis” noemde! Maar zou de bevolking van “Syrië, Irak, Yemen, Libië, Noord Korea, Nigeria”, Iran of Europa, dat “onder de dubbele bedreiging van de IS terreur en de opkomst van radicaal rechts”, leeft, het met hem eens zijn? Obama was de drijvende kracht achter de slechte Iraanse nucleaire deal. Is Iran vandaag vredelievender; minder agressief? Haar buren zouden vast moeten slapen omdat Obama dit allemaal beschouwt als “het meest vredevolle, meest voorspoedige, meest progressieve tijdperk” van de hele geschiedenis. (“Obama’s view of reality,” B. Bismuth, Israel Hayom Op-ed, 26 Apr. 2016) Politiek analist Judith Bergman schreef over de weerstand van Obama om het etiket “Islamitisch” te plakken op het terrorisme. Na de aanval in Orlando, toen hij de kritiek beantwoordde, zei hij: “Wat zou dit etiket (‘radicale Islam’) eigenlijk bereiken? … Iets een dreiging noemen door het een andere naam te geven, maakt niet dat het verdwijnt.” Bergman zegt dat deze manier van denken het toppunt van “hypocriete huichelarij” is, in het bijzonder van de leider van de Democratische Partij, die jarenlang heeft gevochten om politieke correctheid in de Amerikaanse samenleving te verankeren, waardoor het onmogelijk wordt om bepaalde zaken bij hun rechtmatige naam te noemen zonder een spervuur van persoonlijke laster te verduren te krijgen. Het linkse Amerika heeft onophoudelijk gevochten om de taal zo te gebruiken, dat het in overeenstemming met hun ideeën is. Dat heeft zo’n succes gehad, dat de mensen nu “bang zijn om verdachte activiteiten te rapporteren uit angst om als een ’Islamofoob’ over te komen. Dit heeft levens gekost. Het beveiligingsbedrijf waar die Moslim terrorist in Orlando voor werkte rapporteerde “zijn verdacht gedrag” niet uit angst om als “Islamofoob” te worden aangezien. Israël bestrijdt met succes “terrorisme omdat ze zich de luxe niet kan permitteren om politieke correct te zijn in haar veiligheidsnormen.” Maar in 2011 heeft Obama “alle verwijzingen naar de Islam in het opleidingsmateriaal, dat gebruikt wordt om te oefenen, ten behoeve van wetshandhaving en nationale veiligheidsorganisaties …” geschrapt. In 2013 werd gemeld dat veel deskundigen op het gebied van Islamitisch terrorisme werden belet “om enige VS anti-terreur conferenties toe te spreken, waaronder die van de FBI en CIA.” Hoe worden ze precies verondersteld om de dringende kwestie van jihad aan te pakken, als het hun verboden wordt iets over de aard daarvan te leren? Het is onmogelijk om “een vijand te bestrijden als het je verboden wordt om hem een naam te geven.” (“Making America unsafe,”J. Bergman, Israel Hayom Op-ed, 15 June 2016) Obama heeft gezegd dat Islamitische radicalen de “Islam hebben bedorven” en haar bedoeling hebben “verdraaid. Toch wordt het meest “terrorisme uitgevoerd in de naam van de Islam … Jihad is geen verdorvenheid en ook geen martelaarschap … het zijn oorlogswetten volgens de Islam”, die de wereld verdeeld ziet in “het huis van de Islam, waar Moslims vrij zijn om te aanbidden en het huis van de oorlog, waar de ongelovigen wonen.” Verovering van de ongelovigen is het doel van de Islam volgens Allah in de Koran. (“In the service of extremists.” D.Eydar, Israe; Hayom Op-ed, 17 June 2016)

Israëlische kolonisten en de nederzettingen – moedig en wettig

Annika Hernroth-Rothstein interviewde E. Gelman, wiens broer kortgeleden werd doodgeschoten en een zwangere vrouw en twee zoons achterliet. Hij verloor ook een zwager in het gevecht. Gelman woont in Kiryat Arba, bij Hebron en is het hoofd van de veiligheid. Hij zei: “Wij, die hier wonen in het bijbelse thuisland en het verlies en het leven ervaren dat daarbij hoort, “beschouwen het als “een voorrecht” dat het ook mogelijk maakt voor de liberalen in Tel Aviv die veilig in de cafés zitten en klagen over hun bestaan. Ze vroeg hem of zijn traumatische verliezen hem ooit hebben doen twijfelen “over zijn beslissing om met zijn gezin te wonen” in dit gevaarlijke gebied. Hij antwoordde: “Traumatische gebeurtenissen mogen onze ideologie niet veranderen en het feit dat wij pijn hebben betekent niet dat we verkeerd bezig zijn.” De Israëlische dichter Tzur Erlich beschreef het lot van Israël eens zo: “Memorial Day (voor de gevallen soldaten en terreurslachtoffers) is de prijs om een staat te hebben. De Herinneringsdag van de Holocaust is de prijs die we betaalden omdat we geen staat hadden.”(“Remembrance is a verb,” A. Hernroth-Rothstein, Israel Hayom Op-ed, 11 May 2016) Vier jaar geleden benoemde Bibi de Edmund Levy Commissie, die samengesteld was uit experts “om de wettige positie van Israël in Judea en Samaria te onderzoeken en om te zorgen voor coherente oplossingen over gesprekken over het land.” De commissie verwierp de leugen van de “bezetting” en zei dat “nederzettingen niet illegaal of onwettig zijn omdat (1) Judea en Samaria ‘door de Volkenbond bestemd waren als een deel van het ‘Jood Nationaal Tehuis’; (2) Jordanië dit gebied illegaal bezette; (3) de gebieden die in de Zesdaagse Oorlog van 1967 verworven werden in een verdedigingsoorlog ingenomen werden en nooit deel van enige staat waren of een veronderstelde Palestijnse staat.” Om politieke redenen is dit rapport nooit gebruikt om de controle van Israël over dit bijbelse hartland te verdedigen. Bidt alstublieft dat dit snel zal veranderen. (“Jerusalem Day or ‘Occupation Day’,” M. Dann, JP Op-ed, 5 June 2016)

Arabieren versus Joden – de kern

De liberale Arabier Fred Maroun schrijft dat anti-Zionisten claimen dat “de vestiging van de Staat Israël de oorzaak is van de Arabische vijandigheid jegens de Joden.” Maar dat is een leugen omdat al vóór 1948 “de Joden de inferieure status hadden van dhimmi” dat “vernederende beperkingen in hun dagelijks leven” betekende. Ze ervoeren dikwijls “vervolgingen, willekeurige inbeslagnemingen, pogingen tot gedwongen bekering of pogroms …” het moderne Sionisme kwam tot leven opdat Joden niet langer “slachtoffers van discriminatie of massamoord zouden zijn, alleen omdat ze Joden waren.” De Arabische wereld verwierp de Balfour Declaratie van 1917 en het VN Verdelingsplan van 1947, die allebei “het recht van de Joden op een eigen staat” bevestigden. Deze Arabische afwijzingen leiden tot verschillende oorlogen. Terwijl de Arabische wereld het “concept van een Joodse staat van enige grootte of vorm” blijft afwijzen, weten de meeste mensen toch dat de Westbank “meer dan 2000 jaar Judea en Samaria werd genoemd” en dat Joden “het recht hebben om op dat land te wonen …” Wij, Arabieren “klagen omdat Palestijnen zich vernederd voelen als ze door Israëlische controleposten gaan,” omdat Israël “in de Westbank zonder Palestijnse toestemming” bouwt,” en omdat het zichzelf durft te verdedigen tegen Arabische terroristen. Maar hebben wij de “moed om te erkennen dat oorlog op oorlog voeren tegen de Joden om hen het recht op bestaan te ontzeggen, en elke redelijke oplossing in het conflict van de hand wijzen, tot deze situatie heeft geleid? … “ “De echte Arabische wrok tegen de Joden is, dat ze bestaan. We willen dat de Joden óf verdwijnen óf ondergeschikt zijn aan onze grillen, maar de Joden weigeren te buigen voor onze dweepzucht en ze weigeren zich te laten beïnvloeden door onze bedreigingen en onze laster. Wie kan hen dan met zijn volle verstand de schuld geven?” (“The Arabs’ Real Grievance against the Jews,” F. Maroun, Gatestone Institute, 7 May 2016)

Het vergif van politieke correctheid

Christelijke leiders in het Midden Oosten beschouwen de Westerse kerk op z’n best als lauw. Een Syrische Grieks Katholieke aartsbisschop ziet dit als de vrucht van politieke correctheid. “Maar Jezus was nooit politiek correct. Hij was politiek eerlijk.” De roeping van een bisschop is te onderwijzen, om “waarheid over te dragen …” Natuurlijk zullen ze bekritiseerd worden, maar dat geeft hen juist de kans om de waarheid te verdedigen. (“ ‘It is My Dream to Behead Someone’ …” Raymond Ibrahim, Gatestone Institute, 1 May 2016) Isi Leibler zegt dat Westerse naties worstelen met “aandoenlijke pogingen om de demonische wereldwijde krachten die hen bedreigen het hoofd te bieden”. Terwijl de Europese demografie “permanent wordt veranderd” door miljoenen Moslim immigranten en elke echte discussie hierover wordt “veroordeeld als Islamofobisch”. En omdat hun verstand verduisterd is, blijven de volken van de EU “de Israëlisch-Palestijnse impasse de schuld geven als de belangrijkste factor van het opvlammen van Islamitisch terrorisme …” De groeiende terreurdreiging heeft doorgewerkt in politieke opstellingen. Omdat Moslim radicalen opscheppen dat “hun ‘slapende’ kameraden zich schuilhouden in de Westerse samenleving” en klaar staan om aan te vallen, verliest de bevolking het vertrouwen in haar leiders. Wat een passende structuur voor de Anti-Christ, die hier antwoorden op heeft en “vrede en veiligheid” aanbiedt! (“Jews and Israel in a threathened, leaderless and delusional world,” I. Leibler, Israel Hayom Op-ed, 21 June 2016) Deze brief aan de redacteur van de JP is schitterend. “Een fobie is irrationele of onredelijke angst. Met terreuraanvallen die in de naam van de Islam met tot wanhoop leidende regelmaat uitgevoerd worden tegen onschuldige burgers in de hele wereld en met IS dat claimt om in heel Europa terreurcellen midden tussen Syrische vluchtelingen te plaatsen, is dit zeker geen irrationele of onredelijke angst. Juist het tegenovergestelde … waar er Islamitisch terrorisme is, kan geen Islamofobie zijn.” (“No ‘phobia’,” Malcolm Mandel, JP Letters tot he Editor, 27 June 2016) Daniel Gordis zegt dat het gevolg van de Brexit – de afscheiding van de UK van de EU – “een diepgaande bevestiging is van de premisse van het Zionisme.” Veel “Ja” stemmen hadden “niets te maken met nationalisme,” maar waren gericht op de economie en/of “een legitieme vrees voor golven Moslim immigranten”, die Brittannië zouden binnenkomen. De meeste ‘deskundigen’ hadden de “anti-Brexit stemmers … afgeschilderd als verlicht, werelds, onbevooroordeeld,” en degenen die voor de Brexit stemden als “ouder, niet wetenschappelijk opgeleid, niet stedelijk, wantrouwig jegens elite, xenofobisch, nostalgisch.” Gordis: “Ouder? … Niet-stedelijk? … Nostalgisch? Ja.” Maar waarom “xenofobisch”? “Ze zouden ook beschreven kunnen worden als … patriottisch, als loyaal aan land en volk, als gelovend dat Brittannië” een lange geschiedenis heeft waarvan ze niet willen dat “die afgestaan wordt ten behoeve van een utopie, een universele wereld orde …” Het Sionisme is gebaseerd op een ijverige “toewijding aan de overleving van het Joodse volk en dat gevormd is door een instinctieve liefde voor hun land.” Het staat “tegenover de universalistische waarden van de aangetaste EU. Sionisme staat voor het redden van het Joodse volk” en pretendeert niet dat alle volken gelijk zijn, “ze staat voor de herleving van de Joodse taal” en begrijpt dat taal een verschil uitmaakt voor degenen die het spreken. “Als mensen, die geloven in de natuurlijke eigenwaarde van hun volk en hun erfgoed xenofoob zijn, dan zijn wij Sionisten daaraan schuldig.” Mensen willen niet afgesneden worden van hun traditie en erfgoed. De EU was niet alleen “een utopisch concept; het was een aanval op de menselijke natuur en gedoemd om te falen.” Precies het tegenovergestelde van het Sionisme. “De ene stond voor het vermengen van volken en het wissen van grenzen. De ander voor het erfgoed van een volk, haar dromen en herleving …” “Aan de kern van Israël ligt geen conflict, maar een idee. Dat idee is jarenlang verdedigd … Met de Brexit hebben miljoenen Britten verklaard dat zij ook hun erfgoed willen beschermen; ook zij hebben een geschiedenis waar ze trots op zijn. Ook zij begrijpen dat een gedachtenis zin heeft en ook de grenzen.” (“Brexit and the validations of Zionism,” D. Gordis, JP Op-ed, 2 July 2016)

Meer aandoenlijke “vredes”intriges en druk tegen Israël

We zien een intensivering van Gods oordelen op de volken die Zijn land proberen te verdelen. Om dat te doen werd er op 3 juni in Parijs een internationale conferentie gehouden. Die dag maakte Parijs haar ergste overstromingen in jaren mee. (“Paris floods peak during ‘peace talk’ push,” Arutz 7, 3 June 2016) 23 Juni – Abbas spuwde leugens en smaad tegen Israël, maar kreeg een staande ovatie van het EU parlement. Dat was de dag dat er voor Brexit werd gekozen! De EU, die bezig is om Gods land te verdelen, werd verdeeld (Gal. 6:7). Omdat God Zijn troon in de hemel heeft gevestigd en over alles regeert (Ps. 103:19), is het bijbels betrouwbaar om Zijn hand in deze timing te zien. De Franse President Hollande zei dat dit Franse “initiatief bedoeld is om Israël en de Palestijnen de garantie te geven dat de vrede degelijk, langdurig en internationaal gecontroleerd wordt.” Hoe heeft dat gewerkt in Libanon, in Gaza, in Rwanda enz.? De Franse ambassade in Israël, die de Franse redenen uitlegde, zei, volledig misleidend, dat los van alle andere crises in het Midden Oosten, “het Israëlisch-Palestijns conflict een centraal en dringend onderwerp is.” (“France: Only the 2 sides can make peace,” Israel Hayom, 3 June 2016) 22 Juni – de Israëlische President Rivlin zei op het EU Parlement dat de Staat Israël geen “compensatie voor de Holocaust” is, maar de Holocaust bewees “de noodzaak” van een Joodse Staat. Hij voegde er aan toe dat de kritiek van Europa op Israël “een misverstand en ongeduld jegens deze existentiële behoefte” aantoont. Daarover maken Israëli’s zich boos en raken gefrustreerd vanwege de acties van de EU, die dikwijls gezien worden als “oneerlijke kritiek,” ”hooghartig” of het gebruik van een dubbele standaard.” Rivlin: “Respecteer de Israëlische overwegingen, ook als ze anders zijn dan de uwe. Respecteer de Israëlische soevereiniteit en het democratische proces van haar besluitvorming. Respecteer de trouwe toewijding van Israël, haar dure plicht om haar burgers te beschermen. Dit is voor ons het meest heilige gebod van alles.”(Rivlin: The State of Israël is by no means a compensation for the Holocaust,” JP, 22 June 2016) De volgende dag sprak Abbas het EU Parlement toe. Hij zei dat de Palestijnen “massa moord ondervinden van historische afmetingen en aanvallen zoals nog nooit eerder zijn gezien … Israël heeft ons land veranderd in een openlucht gevangenis.” Daarna kreeg hij een staande ovatie! (“Abbas: Israel is committing mass-murder,” Arutz 7, 23 June 2016) De toespraak van Abbas, vol met leugens, hield in: “Als de bezetting eenmaal is beëindigd . zal er geen terrorisme meer zijn in het Midden Oosten, of ergens anders in de wereld …” [Leugen no. 1] “We verkiezen een twee-staten oplossing, gebaseerd op de grenzen van 1967 met Oost Jeruzalem als hoofdstad … onze handen zijn uitgestoken met het verlangen naar vrede …” [Leugen no. 2] Abbas veroordeelde de Israëlische “provocaties” en vroeg aan de Europese wetgevers: “Waarom wordt de internationale wet niet toegepast in het geval van Israël?” [no. 3) (“Israeli control of West Bank fostering global terror, Abbas tells EU,” TOI, 23 June 2016) Ook zei hij “Slechts een week geleden eiste een aantal rabbi’s in Israël dat hun regering het drinkwater zou vergiftigen om Palestijnen te doden. [no. 4]” Deze bloedfabel doet denken aan de 14^e eeuw, toen, terwijl de pest in Europa huishield, er valse beschuldigingen rondgingen dat het Joden waren … die bronnen vergiftigden. Dat had tot gevolg dat er slachtingen werden aangericht onder Joodse gemeenschappen.” Het bureau van de Premier reageerde: “In Brussel toonde Abbas zijn ware gezicht.” Hij weigerde de Israëlische officials te ontmoeten, verspreidde leugens en bloedsprookjes in het Europees Parlement en “claimt dan dat zijn hand is uitgestoken naar vrede.” Is dit iemand, waarmee Israël vrede kan sluiten?” (“Israel outraged by PA president address to EU parliament,” Israel Hayom, 24 June 2016) Een nieuw rapport van het Midden Oosten Kwartet [VN, EU, VS & Rusland] vergeleek de “veronderstelde ‘Israëlische misdaden” van de bouw van nederzettingen” met de opruiing tot geweld en terrorisme . van de PA. Bibi antwoordde woedend: “Israël verwerpt elke poging om een morele gelijkwaardigheid te trekken tussen haar bouw en terrorisme …” (“Quartet report compares Israeli construction to terrorism,” Israel Hayom, 3 July 2016 In juli meldde de Observer dat “een intern EU document” dat in 2015 was opgesteld, de “bezetting” de schuld is van de huidige golf van terreuraanvallen in Israël. Netanyahu is het hier niet mee eens en hij beschouwt “het terrorisme tegen Israël dat zich nu over de wereld verspreidt” als geworteld is in het “Islamitisch extremisme.” Een Westerse diplomaat beweerde dat dit standpunt door Europa wordt verworpen. Zij vinden dat het terrorisme in Israël verschilt van het terrorisme dat Europa treft. Het rapport bekritiseerde niet slechts de reactie van Israël op het terrorisme, maar het beschuldigde Israël ook dat het “archeologische opgravingen manipuleert om Palestijnse historische banden met Jeruzalem te kleineren.” De verblinding van de auteurs van dit rapport is niet te geloven. (“Israel trying to quash discussion of EU document blaming ‘occupation’ for terrorism,”JP, 20 July 2016)

Netanyahu naar Afrika

Tijdens een historisch bezoek aan Afrika om de banden met verschillende naties te herstellen, zei Bibi dat de genocide van 1994 in Rwanda laat zien “dat landen hun veiligheid niet kunnen afschuiven op internationale strijdkrachten,” een duidelijke berisping van plannen die dat juist willen tussen Israël en een toekomstig Palestina. Hij gebruikte de ervaring van Rwanda voor nog een punt: “woorden doen ertoe, ze hebben de kracht om te doden … Rwandese radio-uitzendingen ontmenselijkten het volk lang voordat ze werden afgeslacht.” Omdat de Nazi’s hetzelfde met de Joden deden voordat ze hen vermoordden, zei hij: “dus vandaag, als we zien dat de leiders in Gaza oproepen om iedere Jood in de wereld te vermoorden” of we “horen dat de opperste Leider van Iran oproept tot de vernietiging van Israël, dan hebben we een plicht om dat uit te spreken.” Hij merkte ook op, met betrekking tot de Ethiopische Joden, dat Israël de enige natie is die “zwarte mensen uit Afrika heeft gehaald, maar niet als slaven. (“PM says Rwanda genocide teaches that countries cannot outsource security to others,” JP, 6 july 2016)

Anti-Semitisme weigert om te sterven

Bij de opening van Israëls Holocaust Herinneringsdag benadrukte Bibi dat “leugens en opruiing” de weg baanden voor de Holocaust. “De Nazi propaganda” schilderde Joden af als de bron van al het kwaad, als de vijand van de mensheid. “De laster ging vooraf aan de uitroeiing.” Helaas is “het anti-Semitisme en haar leugens niet gestorven met Hitler …” Veel Moslims zijn blootgesteld aan deze helse leugens die ook het Westen hebben geïnfecteerd. Een voorbeeld is de recente beslissing van de UNESCO dat de Tempelberg in Jeruzalem “geen relatie heeft met het Joodse volk.” Het doel van de UNESCO is de geschiedenis te beschermen maar het heeft juist “een fundamenteel feit in de menselijke geschiedenis” herschreven. De Nazi’s gaven de Joden de schuld van alles. Het anti-Semitisme van vandaag geeft Israël de schuld. “Eens dachten de mensen dat het Sionisme het anti-Semitisme wel zou genezen.” Vandaag denken sommigen dat Sionisme juist de oorzaak is. Zoals Bibi zei: “Haat jegens de Joden komt uit veel oerbronnen en wordt niet makkelijk uitgeroeid.” Hij eindigde met tegen iedereen die Joden willen vernietigen, te zeggen: De Staat Israël heeft een onmetelijke kracht … De dagen waarin onze vijanden veilig wonen, zijn voorbij. Nu is het Judea dat veilig zal wonen.” [Jer. 23:6; 32:37; 33:16; Eze. 28:26] (“ … Anti-Semitism did not die along with Hitler in the bunker,” Israel Hayom, 5 May 2016) In een interview op 1 juni voor de BBC legde de voormalige Britse Opperrabbijn Lord J. Sacks uit dat het anti-Sionisme van vandaag de incarnatie van het anti-Semitisme is, omdat “het anti-Semitisme zo sociaal onacceptabel is, dat het alleen maar kan overleven” door verandering. “In de Middeleeuwen werden de Joden gehaat om hun religie. In de 19^e en 20^e eeuw,” in het post-verlichte Europa “mocht je niemand haten om hun godsdienst … dus werden ze gehaat vanwege hun ras. Tegenwoordig kan je iemand niet meer haten om zijn ras, dus worden ze gehaat om hun staat.” (“Rabbi Sacks explains ‘the new anti-Semitism’,”Arutz 7, 2 June 2016) Clifford D. May, president van de Stichting voor de Verdediging van de Democratieën (FDD), schreef, dat in relatie tot de Joden, het terrorisme “lange tijd gekoppeld was aan economische wapens. In de jaren ‘30 en de vroege jaren ’40 was het plan van serieuze anti-Semieten een Europa zonder Joden.” Toen hij in 1933 Rijkskanselier van Duitsland werd “kondigde Hitler een boycot van Joodse winkels aan,” met het doel “de Joden te elimineren uit de Duitse economie.” De Nazi kreet: “Koopt niet bij Joden” werd al spoedig gevolgd door de “doodseskaders, concentratiekampen, gaskamers, ovens en genocide …” Na de Tweede Wereldoorlog hadden de anti-Semieten een nieuw doel – een Joden-vrij Midden Oosten. “De Arabische Liga organiseerde ogenblikkelijk een boycot van de yishuv, de Joodse gemeenschap in Palestina vóór de uitroeping van de Staat.” Tijdens de hele moderne geschiedenis is de economische oorlog doorgegaan, meestal geleid door de Arabische naties. “Tegenwoordig leiden activisten de campagnes.” Boycot, Desinvestering en Sancties (BDS)-activisten claimen dat ze staan voor “sociale gerechtigheid,” maar ze negeren de oorlogen die Moslims onderling uitvechten … de genocide van Christenen in het Midden Oosten en Yezidi’s, de slavernij van meisjes” en de terechtstellingen van homoseksuelen in Gaza, Iran” en de rest van de Moslimwereld.” (“Terrorism and economic warfare,” C.D. May, Israel Hayom Op-ed, 15 June 2016) Jeremia 32:41-42 kwam in onze gedachten toen we lazen dat “de BDS beweging,” heeft gefaald “in haar vaste bedoeling om Israël af te snijden van de wereldeconomie.” Een rapport van Bloomberg liet zien dat de buitenlandse investeringen in Israël sinds de lancering van BDS in 2005 “verdrievoudigd zijn en in 2015 een onovertroffen hoogte bereikten van $285,12 miljard.” Dit kan nog toenemen omdat “voorspeld is dat de economie in 2016 een groei van 2,8% zal bereiken … vergeleken met slechts 1,8% in de EU en de VS …” (“Israel boycot campaign is failing miserably, study shows,” Arutz 7, 2 June 2016)

Kom naar huis

Eydar schrijft “De Holocaust markeerde het einde van het hoofdstuk van de ballingschap van onze geschiedenis. De uiteindelijke oplossing voltooide de scheiding tussen ons volk en de ‘normale toestand’ van de Diaspora …” Dit werd bevestigd door de wonderbaarlijke schepping van de Staat Israël in 1948. Sprekend tot de Joden in de ballingschap, pleitte hij: “In plaats van je te herinneren aan Sion, kom naar Sion. Overwin en breek de ketenen van de verbanning in stukken, die je al generaties hebben gebonden en kom thuis in Israël om je levens hier op te bouwen.” (“Jews, come home,” D. Eydar, Israel Hayom Op-ed, 5 May 2016)

YHWH bouwt Jeruzalem ,

Hij verzamelt Israëls verdrevenen.

Psalm 147:2

Chuck & Karen Cohen