Shalom vanuit Sion

Spoedend naar 2018 verbazen we ons hoeveel het Woord gezegd heeft dat er, wat in de laatste dagen zou gebeuren, nu al aan het gebeuren is. Het herstel van Israël brengt de volken in beroering; het evangelie wordt in de hele wereld gepredikt en de grote eindtijd-oogst wordt binnengehaald; de toename van de kennis; de druk voor een één-wereld regering; Gods oordeel over de volken die Zijn land willen verdelen; God, die de samenlevingen overgeeft aan een goddeloze geest, wat tot gevolg heeft dat de LGBT uit de kast komt en als normaal wordt beschouwd; de kanker van het anti-Semitisme en het loslaten van het groene (“vale”) paard van Openbaring – groen is de officiële kleur van de Islam. Deze opsomming is voldoende om op God te letten, die een plotseling werk in dit tijdsgewricht gaat doen.

In het licht hiervan is het van levensbelang te vertrouwen op de bijbelse waarheid, dat onze God regeert. Hoewel de Tegenstander en de mensheid denken enige speelruimte te hebben is het God, die de loop van de geschiedenis bepaalt. Hoe nabij is de terugkeer van Yeshua? Alleen Hij weet het, maar naarmate de 70e gedenkdag van de wedergeboorte van Israël er in 2018 aan komt, is het noodzakelijk dat we waakzaam moeten zijn en blijven bidden – want het einde van alle dingen is nabij (1 Petrus 4;7).

De wortel draagt u

Beroem u dan niet tegen de takken (de ongelovige Joden). Indien gij u ertegen beroemt - niet gíj draagt de wortel, maar de wortel ú. (Rom. 11:18). Heidengelovigen in Messias Yeshua zijn nu geënt in Israëls olijfboom. Die waarheid wordt gedragen door “de wortel,” de belofte van God aan Abraham, Izaäk en Jacob, dat in hun Zaad alle geslachten der aarde zullen worden gezegend (Gen. 12:3; 22:18; 26:4; 27:124). Paulus noemt deze belofte het evangelie, het goede nieuws voor de heidenen (Gal. 3:8). In Romeinen 15:8-12, zegt hij dat dit een belangrijke reden was voor de Messias om naar het Joodse volk te komen en hen te dienen.

Paulus waarschuwt opnieuw tegen het arrogant behandelen van Gods uitverkoren volk (Rom. 11:19-23). Veel Westerse kerken hebben dit gedaan door gelovigen voor te houden dat het Oude Testament (Tenach) uitgelegd moet worden door het filter van het Nieuwe, terwijl juist het Nieuwe Testament de Tenach gebruikt om aan te tonen dat haar theologie van God is (2 Tim. 3:15-17).

Probeer deze ogen-openende Bijbelstudie eens uit: Spoor elk Nieuw Testamentisch gebruik van het woord “Schrift” op en vervang dat door “Oude Testament.” Daar wijst, historisch gezien, het Nieuwe Testament naar toet. Vraag nu jezelf af of je werkelijk gelooft, wat het Nieuwe testament zegt over de Tenach. Als dat niet het geval is, waarom noem je jezelf dan een Nieuwe-Testamentische gelovige als je het fundamentele bewijs dat het Nieuwe Testament Gods Woord is, een vervolg en een vervulling van de enige Schrift, die de Kerk in het Nieuwe Testament had, niet gelooft? Het is eenvoudig. Als je niet gelooft dat de hele Tenach nog steeds Gods Woord is, dan geloof je ook het Nieuwe Testament niet echt.

Het belang van geschiedenislessen

H.R. Gur schrijft dat liberale elites de Israëlische Premier Bibi Netanyahu dikwijls beschouwen als een deel van de extreemrechtse Trump-Brexit-LePen-AfD beweging die, in een “populistische golfslag” de “fundamenten van de liberale wereldorde aan het wankelen zou kunnen brengen.” Maar deze visie is “oppervlakkig en het daaruit getrokken bewijs bijna geheel afkomstig uit de nieuwscirculatie …” Bibi is geen populist en hij gelooft ook niet dat zijn politieke identiteit geworteld is in het omkeren van een gevestigde politieke orde …”

Er is een verschil tussen hem en andere rechtse figuren. Als “Trump doordrukt met zijn vredesinitiatief,” botst dat met “Netanyahu’s angst voor wat hij als onverantwoordelijke concessies ziet …” Terwijl Trump schijnt te leven en te denken in het nu, ziet Netanyahu zichzelf staan aan het front van een lange en veeleisende geschiedenis.”

Tijdens een gebeurtenis in 2013 drukte Netanyahu zich zo uit tegen het Amerikaanse Congres: “Geschiedenis is het begrijpen van de krachten die werkzaam zijn, de waarden die hedendaagse acties vormgeven en de toekomst bepalen. Als je die kennis hebt, dan ben je wijs op een manier die je niet kunt zijn als je alleen maar naar het avondnieuws kijkt of de ochtendkranten leest. We leven in een ahistorisch tijdperk als de herinneringen van veel mensen niet veel verder gaan dan het ontbijt, maar als je gewapend bent met dit inzicht dan heb je een geweldige kracht voor het goede.”

Gur zegt: “De criticasters van Netanyahu steken regelmatig de draak met de bloemrijke en dikwijls tendentieuze historische verwijzingen die zijn toespraken kruidden”. Hij is een leerling van zijn overleden vader, de gewaardeerde historicus Benzion Netanyahu, “van wie hij een bepaald verantwoordelijkheidsgevoel voor het verleden erfde en een overtuiging dat de belangrijkste trends en feiten in het politieke leven van een volk niet gevonden worden in de nieuwsberichten.”

Gur stelt dat voor Netanyahu “de kleine gemeenschap van mensen die aan het roer staan van de mensheid niet verdeeld is tussen links en rechts, maar tussen de ongeduldige onwetenden en de beschouwende plannenmakers.” (“Damning with deafening praise: Why Netanyahu is unimpressed by Trump,” H. R. Gur, TOI Op-ed, 21 May 2017)

Verwijzend naar “de gedeeltelijke wapenstilstand in Zuidwest Syrië” die Trump met de Russische President Poetin was overeengekomen en die een gevaar voor Israël vormt omdat Iran daardoor vlakbij de Israëlisch-Syrische grens kan komen, waarschuwt Zef Chafets voor de les van de geschiedenis. Tijdens de Eerste Wereldoorlog, hadden Engeland en Frankrijk het Ottomaanse Rijk onder elkaar verdeeld zonder hun bondgenoten of de bevolking te raadplegen. We betalen nu nog steeds voor die arrogante beweging.

Chafets merkt op dat Netanyahu door zowel Trump als Poetin wordt gerespecteerd. Zijn constante “realistische inschatting van de situatie in het Midden-Oosten draagt bij aan het vertrouwen dat beide kanten in hem hebben.” Aan het einde van de zeventiger jaren “waarschuwde hij dat, als het Arabisch terrorisme tegen Israël door het Westen zou worden getolereerd, het weleens in een wereldwijde epidemie zou kunnen ontaarden.” In 1993 verwierp hij “de Oslo Akkoorden als een poging om onoverkomelijke verschillen tussen Israël en de Palestijnen achter het behang te plakken,” en voorspelde daarmee dat dit zou eindigen in bloedvergieten. Hij beschouwde de “Arabische Lente” als een “euforie van de media”, die niet zou uitlopen op democratie – maar op rampspoed. “Hij had gelijk door vol te houden dat de Iraanse agressie het meest acute probleem in het Midden-Oosten is …”

Het respect voor Netanyahu van deze twee wereldleiders is ook door anderen opgemerkt. In juli bezocht de Indiase Premier Modi Jeruzalem en riep op “tot een alliantie tegen terrorisme.” Hij sprak met geen woord over een Palestijnse staat, waar India, met de op ‘twee na grootste Moslimbevolking ter wereld, in het verleden tientallen jaren een fervent voorstander was geweest. Hij nodigde ook Netanyahu warm uit om India te bezoeken.

Bibi ging daarna naar Parijs voor een ceremonie waarbij de “medeplichtigheid van Vichy tijdens de Holocaust” werd herdacht. Tijdens zijn bezoek zei de Franse President Macron dat het “anti-Sionisme een andere vorm van anti-Semitisme is,” en bekrachtigde daarmee “de vaak bespotte mantra van Netanyahu.” (“The ME’s New Peacemaker: Israel,” Z. Chafets, Bloomberg View, 17 July 2017)

Melanie Phillips, columnist voor The Times (UK), schreef een open brief aan Jared Kushner, de schoonzoon van Trump en de aangewezen man voor vredesonderhandelingen. Ze was aangesproken door wat ze hem had horen zeggen tegen een groep congres stagiaires: “er kan wellicht geen oplossing zijn…” Toch was ze verongenoegd toen hij zei: “We willen geen geschiedenisles”, maar ons richten op een oplossing van de Israëlisch-Palestijnse situatie.

Phillips: ”Als je werkelijk denkt, dat geschiedenis onbelangrijk is, dan ben je nog niet eens uit de startblokken. Dit gaat allemaal over geschiedenis. De unieke aanspraak van het Joodse volk op dit land is geworteld in de geschiedenis van dit land.”

De geschiedenis laat “ons zien dat dit een aanvalsoorlog is door de Arabieren en de Moslimwereld tegen de Joden. En het doet er echt toe wie de aanvaller is en wie het slachtoffer.” Het Westen wimpelt dit af als onbelangrijk en beschouwt het als “een conflict tussen twee strijdende partijen.” Maar Israël verdedigt zich alleen maar tegen vernietiging.

De geschiedenis laat ook zien dat dit een religieuze oorlog is. “In de twintiger jaren lokte de groot-moefti van Jeruzalem pogroms uit tegen de terugkerende Joden door vals te beweren dat de Joden de bedoeling hadden om al-Aqsa te vernietigen”, de moskee op de Tempelberg. Dezelfde beschuldiging wordt “vandaag ook gebruikt door de hedendaagse cheerleader, Abbas.”

Het probleem is dat de “manier waarop dit onderwerp wordt besproken” in essentie verkeerd is. “Het is geen ‘conflict’, maar een vernietigingsoorlog. Er kan niet onderhandeld worden met agressors” zoals deze omdat “elk compromis met een dergelijke niet-onderhandelbare agenda een vorm van overgave is …” Maar toch beloont het Westen de Arabische en Moslim vijandschap in Israël door die agenda legitiem te verklaren. Doordat het Westen erop blijft aandringen om de Palestijnen niet te behandelen als moordzuchtig en koloniale paria’s, blijft dit zo doorgaan. (“An Open Letter to Jared Kushner,” M. Phillips, JP Op-ed, 3 Aug.2017)

Het Ministerie van Buitenlandse Zaken van de VS versus de Joodse Staat

Het Amerikaanse Ministerie van BuZa is zelfs vóór de oprichting van het moderne Israël antizionistisch geweest en heeft geprobeerd President Truman te ontmoedigen om in 1948 Israël te erkennen. Hij weigerede gelukkig, maar de acties van het Ministerie van BuZa blijven pijn doen. In juli gaf het jaarlijkse Country Reports on Terrorism (Landelijk verslag over terrorisme) het Israëlische beleid de schuld dat het de prikkel is van het Palestijns terrorisme.

Opmerkend dat Israël geconfronteerd werd met “terreurdreiging,” zoals raketten, aanvallen met voertuigen en messen, kregen Israëlische acties zelf de schuld voor het uitlokken hiervan. “Bedrijvers van dit geweld ontbrak het voortdurend aan hoop op het verkrijgen van een Palestijnse staat, … de bouw van Israëlische nederzettingen … geweld van settlers tegen Palestijnen … maatregelen van het leger, die de Palestijnen ervoeren als te agressief.””

Het verslag loog ook door te beweren dat de PA belangrijke “pogingen had gedaan om zulk geweld te stoppen.” President Abbas werd geprezen “dat hij de spanningen op de West Bank had gematigd en met de Israëlische veiligheidstroepen had samengewerkt en provocaties had neergeslagen.” Dit is het tegenovergestelde van wat de Amerikaanse Republikeinen zeiden toen ze erop aandrongen dat de regering een harder standpunt over de Palestijnse agitatie in zou moeten nemen. In het bijzonder de praktijk van de PA op het gebied van sociale welstand, betalingen aan families van terroristen die Israëli’s hadden vermoord … “(“State Dept. says settlements, ‘lack of hope’ Palestinian violence,” TOI, 21 July 2017)

A.Z. Mohamed, een Moslim uit het Midden-Oosten zei dat dit verslag “de situatie in Israël volledig verdraait.” Het beknotten van hun lijst met theoretische geweldsplegers zou “een gebrek aan hoop” zijn. Maar het is juist het schragen van de hoop – waardoor intimidatie en terreur hun werk doen en concessies opleveren … dat de Palestijnen in het offensief blijven.

Om de conclusie te ondersteunen dat “Israël verantwoordelijk houdt voor het Palestijnse geweld”, claimt het rapport dat Abbas en de PA eraan hechten om de vlammen van het geweld en provocatie tegen Israël te doven. Maar de PA heeft wel de controle over de inhoud van lesboeken, “drukwerk en media-uitzendingen, en preken in moskeeën, die allemaal bol staan van schreeuwerig anti-Semitisme” en verheerlijking van terrorisme. (“State Dept. says settlements, ‘lack of hope’ drive Palestinian violence,” TOI, 21 July 2017)

Vrede – stuk voor stuk

Tijdens een interview in mei stelde Netanyahu de retorische vraag: “Waarom is er geen vrede? Het is niet vanwege de gebieden of de nederzettingen”, zoals vanaf 1920 tot 1967. Israël had toen geen gebieden of nederzettingen – toch wilden de Arabieren” ons uit Tel Aviv gooien. Toen we Gaza verlieten – wilden ze ons weer uit Tel Aviv gooien.” En vandaag, zelfs als aan alle eisen tegemoetgekomen is en als dan gevraagd wordt of ze hun “eis op het recht van terugkeer van Palestijnen naar Jaffa,” net ten zuiden van Tel Aviv, willen opgeven, dan weigeren ze te antwoorden. “De diepste oorzaak van het conflict was en is nog steeds de weigering van de Palestijnen om de Staat Israël te erkennen als de natiestaat van het Joodse volk.” (“[Bibi] clarifies parameters for future negotiations,” ICEJ News, 30 May 2017)

Bij een ceremonie ter gelegenheid van de 50e gedenkdag van de Zesdaagse oorlog, zei Netanyahu dat Israël echte vrede zoekt, maar zich wel moet kunnen verdedigen. “Om die reden, met welke overeenkomst ook, en zelfs zonder overeenkomst, willen we de veiligheidscontrole over het hele gebied ten westen van de Jordaan handhaven.” (“Netanyahu: Israel will keep security control over Judea and Samaria,” Israel Hayom, 6 June 2017)

Sarah Stern, hoofd van de pro-Israël denktank Endownment for ME Truth merkt op dat “deskundigen” al jaren hebben gezegd: “We weten allemaal waar een oplossing van het Palestijns-Israëlische conflict op lijkt.” Maar de meest kritische test om de echte bedoelingen van een onderhandelingspartner te bepalen” is niet wat er in het Engels wordt gezegd, maar wat onder elkaar in het Arabisch wordt gezegd, en “speciaal, wat ze hun kinderen leren.”

John Calvin, een ex-Moslim gelovige werd in Nablus geboren. Als jongere werd hem geleerd dat er geen twee staten waren,” maar alleen Palestina. De Islamitische doctrine leert dat er “een conflict zal zijn totdat alle aanbidding voor Allah zal zijn.” Calvin: “Het concept van vrede, zoals wij dat in het Westen kennen bestaat eenvoudig niet binnen de Islam. Er kan een hudna zijn, een tijdelijke wapenstilstand, maar alleen om zich te hergroeperen. De Islam bedoelt volledige onderwerping of overgave en een permanente vrede kan slechts bereikt worden als de hele wereld zich overgeeft aan de Islamitische heerschappij.” (“Crossing the Rubicon,” S.N., Stern, Israel Hayom Op-ed, 27 Aug. 2017)

Op 28 augustus zei Bibi bij de 50e verjaardag van de Joodse nederzettingen in Judea en Samaria tijdens een toespraak: “Samaria is een strategische plek voor de Staat Israël. Het is de wieg van ons volk en de sleutel tot haar toekomst … Dit is het land dat wij van onze voorvaderen hebben geërfd. Dit is ons land … We hebben deze plaats gecultiveerd en beschermd, omdat ze ook ons beschermt … Vanaf haar klippen en heuveltoppen is het mogelijk om het land van de ene tot aan de andere kant te zien.” Bedenk nu eens dat “op deze pieken, die het gebied van Dan domineren er extreme krachten van de Islam zouden zijn.” Dit zou heel Israël bedreigen en de rest van het Midden-Oosten. (“Netanyahu gives major address on settlements,” ICEJ News, 29 Aug. 2017)

De Amerikaanse ambassadeur in Israël, David Freidman, zei tegen de Jerusalem Post, dat Trump een vredesdeal “hoge prioriteit” geeft, maar hij wil wel dat dit door beide kampen wordt omarmd. Hij benadrukte dat, in tegenstelling tot sommige EU-leiders en de regering Obama, het huidige Witte Huis “niet geïnteresseerd is om Israël een finale overeenkomst op te leggen … Als het niet goed is voor beide partijen, dan komt er niets van in …” Freidman weet dat “’nederzettingen’ een onderwerp zijn en hij heeft er geen probleem mee om daarover tijdens vredesbesprekingen te discussiëren, maar “nederzettingen en terrorisme horen niet bij elkaar horen … omdat het doden van onschuldige levens zo weerzinwekkender is en onverkwikkelijk en inconsistent is met een vredesproces, dan de bouw van appartementen.” (“Trump, Netanyahu have phenomenal relationship,” Arutz 7, 1 Sept. 2017)

Israël-haters – vertwijfeld en beschaamd (<cite class="scripture">Ps. 35:4,6; 129:5</cite>)

Dr. Ephraim Herrera schrijft dat “oorlogen die Moslims tegen elkaar uitvechten” dodelijker zijn dan oorlogen die ze tegen “ongelovigen” voeren. Tientallen miljoenen zijn de afgelopen 50 jaar gedood of gewond geraakt en veel meer hiervan werden vluchtelingen. We zien dit vandaag in Syrië, Irak, Yemen, Libië en Soedan.

Hoewel economische en geopolitieke belangen een rol spelen in deze oorlogen, vormen die geen verklaring voor deze dodelijke beroering. De strijdende partijen hebben hun “eigen rechtvaardigingen” en schreeuwen Allahu akbar – Allah is groter – “of het nu Soennieten of Sjiieten zijn, leden van al-Qaida of Hezbollah, Iraakse of Syrische soldaten”, ze bewijzen allemaal dat ze strijden “in de naam van Allah” en elke Moslim tegenstander wordt als kafir – een ongelovige – vervloekt. Dit is de wortel van al het bloedvergieten.”

Liberale Moslim geestelijken beschouwen kafirs iedereen, die niet gelooft in Allah en zijn profeet Mohammed. De straf hiervoor is de dood. Sommige Joden, Christenen en anderen wordt dit “bespaard, maar moeten dan hun land en hun burgerrecht afstaan” en dhimmis worden, tweederangs “niet-Moslim burger van een Islamitische staat.”

Tegenwoordig breiden veel geestelijken de definitie van kafir uit om iedereen te veroordelen “die niet hún specifieke denominatie van de Islam niet aanhangt.” Soeni’s beschouwen de Syrische Alevieten als afvalligen; ISIS zegt dat alle Moslimregimes en hun strijders kafir zijn, waaronder de Moslim Broederschap en alle Sjiieten. Moslims die de Broederschap of ISIS bevechten worden als kafirs beschouwd die gedood moeten worden. ”Onder de Arabische lente groeiden deze verschillen uit tot bloedige burgeroorlogen …”

Herrera besluit: “Het is niet duidelijk wat de ernstig inwendige bloeding van de Islamitische wereld kan doen stoppen, aanmerkelijke hervormingen kan doorvoeren en het woord kafir uit de Moslim woordenschat kan wegwissen. Een ding is zeker: het is geen gebrek aan geloof, dat de wortel van het probleem vormt.” (“The Muslim world’s internal bleeding,” Dr. E Herrera, Israel Hayom Op-ed, 13 July 2017) Het enige tegengif om de Islamitische wereld te genezen in geen verandering in doctrine of een Islamitische reformatie – maar een Persoon, Yeshua. De vele Israël-liefhebbende ex-Moslim gelovigen zijn daarvan het bewijs.

VN = in werkelijkheid, de Verenigde Nietsen

De volken woeden tegen God en Zijn volk, maar Jesaja zegt: Alle volken zijn als niets voor Hem … (Jes. 40:17a)

Israel Today rapporteerde dat tijdens een debat van de VN Mensenrechtenraad (UNHRC) in Juni, Hillel Neuer, directeur van UN Watch, een rapport betwistte dat Israël de schuld gaf voor de mishandeling van een Palestijnse vrouw. Hij vroeg aan de auteur, D. Šimonovic, de Speciale Rapporteur van de VN over Geweld tegen Vrouwen: “Is het juist om Palestijnen te blijven behandelen als kinderen”, zodat, als een man in Ramallah zijn vrouw slaat, hij kan zeggen “Dat liet Israël me doen”?

Hij vroeg ook “hoe dit verslag een twijfelachtige link kon leggen tussen de Israëlische veiligheid en een Palestijnse echtelijke mishandeling en totaal voorbijgaat aan de preken van PA Moslim geestelijken, die huiselijk geweld aanmoedigen. (“UN Excuses Wife-Beating as Natural Reaction to ‘Israeli Occupation’,” Israel Today, 22 June 2017)

De Organisatie der Verenigde Naties voor Onderwijs, Wetenschap en Cultuur (UNESCO) “herbevestigde een resolutie” waarin Israël een “bezettende macht” van Jeruzalems Oude Stad (het Bijbelse Jeruzalem) wordt genoemd en veroordeelde “Israëlische archeologische opgravingen” daar. De VN wil niet dat Joden iets smerigs opgraven over hun eigen geschiedenis!

Het Ministerie van BuZa van Israël repliceerde dat de UNESCO “in dienst staat van de vijanden van de geschiedenis en de waarheid.” De Israëlische ambassadeur bij de VN, Danon, zei: “Er is niets schandelijkers dan de omschrijving door de VN, dat de enige Joodse staat in de wereld een ‘bezetter’ van de Westelijke Muur en de Oude Stad is.” (“Anti-Israel UNESCO resolution ‘pathetic,’ Foreign Ministery …,“ Israel Hayom, 5 July 2017)

Bibi op de jaarlijkse Algemene Vergadering van de VN

Bibi herinnerde de Algemene Vergadering eraan dat hij in het afgelopen jaar gezegd had, dat Israël een “revolutie” doormaakte in haar positie onder de volken.” Landen zijn gaan zien wat Israël hen kan bieden “aan innovatie, technologie” en in “bestrijding van terrorisme.” Hij bekritiseerde “de VN en haar agentschappen” dat Israël steeds op de korrel wordt genomen. “Syrië heeft honderdduizenden van haar eigen bevolking met vatbommen gebombardeerd, verhongerd, vergast en miljoenen verwond, terwijl Israël levensreddende zorg heeft verleend aan duizenden Syrische slachtoffers van datzelfde bloedbad. En wie wordt door de Wereld Gezondheidsorganisatie (WHO) bekritiseerd? Israël. Is er geen einde aan de absurditeiten van de VN als het over Israël gaat? Hij merkte verder op dat UNESCO “de Tombe van de Patriarchen in Hebron tot Palestijns erfgoed heeft verklaard. Dit is erger dan nep-nieuws, dit is nep-geschiedenis …” Ja, Abraham, de vader van zowel Izaäk en Ismaël, is hier begraven, maar ook Izaäk, Jacob, Sara, Rebekka en Lea, de “patriarchen en matriarchen van het Joodse volk.” Die waarheid staat niet in het UNESCO-rapport, maar “je kunt dit lezen in een veel zwaarwichtiger publicatie. Dat is de Bijbel … die ik van harte aanbeveel … Die kreeg vier en een half van de vijf sterren op Amazon. Het is geweldig te lezen. Ik lees het elke week.”

Netanyahu stemde in met Trump toen hij tijdens Algemene Vergadering “de nucleaire deal met Iran … een knelpunt noemde.” Bibi: “Iran zweert bijna dagelijks dat Israël vernietigd moet worden en is in het hele Midden-Oosten bezig met een veroveringscampagne en ontwikkeling van ballistische raketten …”

In 2015 waarschuwde hij de VN dat deze deal Iran er niet zal van weerhouden om te bom te ontwikkelen omdat een bepaalde ‘sunset’-clausule, die na 10 jaar in werking treedt, Iran de gelegenheid geeft “om uranium op industriële schaal te verrijken. Daarmee is het één stap verwijderd van het bezit van nucleaire wapens. Voor degenen, die deze deal nog steeds verdedigen en ”beweren dat deze deal het pad van Iran zal blokkeren,” is dit precies hetzelfde wat “over de nucleaire deal met Noord-Korea is gezegd en we weten allemaal waar dat toe heeft geleid …”

Israëls politiek over deze deal is eenvoudig: “Verander het of haal er een streep door, verhelp het of verbiedt het. Het verbieden van de deal betekent het troepassen van een stevige druk op Iran, waaronder pijnlijke sancties, totdat Iran haar nucleaire installaties volledig ontmantelt. Het verhelpen van de deal vereist veel zaken, waaronder de inspectie van elke militaire of enig andere locatie die verdacht wordt en de bestraffing van Iran voor elke inbreuk. Voor alles betekent het verhelpen het verwijderen van de zgn. ‘sunset’-clausule.

“We moeten ook de ontwikkelingen van ballistische raketten door Iran stoppen en haar groeiende agressie in de regio terugdraaien …” Vandaag de dag daalt er een Iraans gordijn neer op het Midden-Oosten. “Iran spreidt dit gordijn van tirannie en terreur uit over Irak, Syrië, Libanon en elders en ze zweert om het licht van Israël uit te doven. Zich richtend tot de leider van Iran, Ayatollah Khamenei, zei hij: “Het licht van Israël zal nooit uitgedoofd worden … Degenen, die ons bedreigen met vernietiging brengen zichzelf in doodsgevaar.”

Netanyahu waarschuwde de wereld en zei: :”Israël zal “optreden om te voorkomen dat Iran permanente militaire bases vestigt in Syrië … om te voorkomen dodelijke wapens in Syrië en Libanon worden geplaatst om tegen ons te gebruiken en … om te voorkomen dat Iran nieuwe terreurfronten tegen Israël zal openen langs onze noordgrens.”

De Iraniërs in het Engels en in het Farsi aansprekend, voegde hij eraan toe: “Jullie zijn niet onze vijand …” Als de dag komt en “jullie vrij zullen zijn van het kwade regime … zal de vriendschap tussen onze twee oude volken zeker weer opbloeien.”

Hij besloot met het volgende: “Zoals de profeet Jesaja zei: ‘Ik heb u tot een licht voor de volken gesteld, heilbrengend tot het eind der aarde’.” (“PM takes aim at Iran in UNGA address,” Israel Hayom, 20 Sept. 2017; “[Bibi] Responds to UN ‘Absurdities’ on Israel: ‘It’s called the Bible. I highly Recommend It’,” cnsnews.com, 20 Sept. 2017)

De Iraanse dreiging aan Israëls noordgrenzen

Iran breidt haar invloed uit in Syrië, in Libanon met Hezbollah en in Gaza met een herstelde relatie met Hamas. Geografisch gezien omsingelt ze Israël. Is dit een vervulling van Micha 4:11-13? Wel zijn nu vele volkeren tegen u vergaderd, die zeggen: Zij worde ontwijd, en mogen onze ogen zich aan Sion verlustigen!  Maar zij kennen de gedachten des HEREN niet en verstaan zijn raadslag niet, dat Hij hen verzamelt als schoven op de dorsvloer. Sta op en dors, gij dochter Sions; want Ik zal uw hoorn van ijzer maken en uw hoeven van koper, en gij zult vele volkeren verbrijzelen en gij zult hun onrechtmatig gewin door de ban aan de HERE wijden, en hun vermogen aan de HERE der ganse aarde.

In augustus zorgde “een serie overwinningen van strijdkrachten die loyaal waren aan de Syrische President Assad” voor onrust. Een overwinning voor Assad in oost Syrië zou in dat gebied, “gesteund door Iran en Sjiitisch Irak”, een “Sjiitische as” creëren, waarvoor velen in Israël en Arabische deskundigen hebben gewaarschuwd.

De Israëlische chef van de Mossad, Yossi Cohen, die het kabinet inlichtte over de huidige dreigingen, waarschuwde dat de bewegingen van Iran in de regio een ernstige bedreiging voor Israël vormen. “De belangrijkste tendens in het Midden-Oosten is nu de Iraanse expansiedrift door Iraanse troepen en plaatselijke aanhangers … Waar ISIS zich nu terugtrekt vult Iran dat gat. (“Mossad chief: Wherever ISIS retreats, Iran fills the void,” Israel Hayom, 14 Aug. 2017)

In augustus had Netanyahu een ontmoeting met Poetin om uit te leggen dat de “aanwezigheid van Iran in Syrië” Israel en het Midden-Oosten bedreigt. Hoewel Israël er bij Rusland op aan tracht te dringen om Iran te beteugelen, heeft het “betrekkelijk weinig invloed.” Dr. J. Schanzer van de Stichting voor Defensie en Democratie zei: “Israël heeft haar eigen raketschild en luchtverdedigingssystemen voor haar omgeving en dat geeft haar een zetel aan de tafel, maar of dat wat scheelt om de Russen of de Amerikanen te zeggen wat ze moeten doen …? Daarom zijn onze gebeden zo uiterst vitaal omdat we aan een veel meer invloedrijke tafel voor onze Koning Messias een ongelofelijke invloed hebben (Psalm 50:15; Spr. 15:8b; 1 Joh. 5:14-15).

Israël heeft consistent en stevig met Rusland overlegd en gezegd: “Dit gaan we doen als we een bepaalde Iraanse of Hezbollah activiteit zien.” Dank God, dat Israël aan haar rode lijnen heeft vastgehouden met acties – zoals met een recente aanval op een Syrische opslagruimte voor chemische wapens – en Rusland zich toen stil heeft gehouden. (“Netanyahu to Putin: Iran Seeks to ‘Anihilate Israel,’Control Syria & the Region,” Israel Today, 24 Aug. 2017)

De Russische ambassadeur bij de VN zei echter tegen verslaggevers: “de de-escalatie zones, die in Syrië zijn gevestigd, waarvoor Iran naast Turkije en Rusland garant staan,” zijn een oprechte stap tot beëindiging van deze tragische oorlog.” … we denken dat Iran in Syrië een zeer constructieve rol speelt.” (“PM to Putin: Israel is ready to act unilaterally against Iran’s presence in Syria,” Israel Hayom, 24 Aug. 2017) Opmerking: Rusland, Iran, Syrië en Turkije doen ons denken aan de Gog-groep in Ezechiël 38-39.

Jonathan Spyer merkt bezorgd op dat er half augustus veel drukte was om “diplomatieke en militaire activiteit” die zich afspeelde rondom Iran. Door de Sjiitische milities als politieke en militaire kracht te steunen, de Koerdische aspiraties voor onafhankelijkheid tegen te werken, door met alle mogelijke middelen troepen langs de grens met Israël te plaatsen en te pogen om Turkije los te maken van het West en naar zichzelf toe, is Teheran bezig om te streven naar een coherente, veelomvattende, politiek en strategie die elk onderscheid tussen Irak, Syrië en Libanon negeert. Bondgenoten en overwinningen worden gebruikt om Irans “reikwijdte en politieke en militaire sterkte in dit bestek te maximaliseren.”

Israël, Egypte, Jordanië, Saoedi-Arabië, de VAE, de Koerdische Regionale Regering, Turkse en Iraanse Koerdische paramilitaire troepen en de resterende niet-jihadistische Syrische opstandelingen zijn de belangrijkste spelers, die de “Iraanse voortgang in het Midden-Oosten blokkeren. Veel zal afhangen van de communicatielijnen en samenwerking in dit kamp.” Deze strijd met Iran is het “kern strategische conflict in het Midden-Oosten.” (“And the Winner in Syrië is … Iran,” Jonathan Spyer, JP Op-ed, 26 Aug. 2017)

Hoewel Israël haar tegenstand benadrukt heeft tegen Iraanse “pogingen om zichzelf in Syrië en Libanon te verschansen” rapporteren defensie officials dat de meeste naties “apathisch staan tegenover het standpunt van Israël …” Dat zal veranderen als Israël zichzelf gaat verdedigen. (“Iran’s new weapons facilities in Lebanon ‘cross a red line,’ Israel says,” Israel Hayom, 1 Sept. 2017)

Dr. Emily Landau, een deskundige van Iran en Noord-Korea zei: “Iran kan al snel zijn waar Noord-Korea is. Door de Noord-Koreaanse intercontinentale ballistische raketten en een waterstofbom is ze bezorgd, dat de technologie van nucleaire wapens wordt overgedragen naar Iran. (“What does the West need to do to stop Iran from becoming N. Korea?”JP, 5 Sept. 2017)

Profetische scenario’s?

De Rooms Katholieke Kerk is humanistischer en liberaler geworden en Paus Franciscus zorgt er wel voor dat dit doorgaat. Franciscus neutraliseerde een van de weinigen, wiens taak het was de paus aan te spreken op zijn eindeloze lust van leerstellingen te veranderen, door het hoofd van de Congregatie voor de Geloofsleer, Kardinaal Müller te weg te werken. Deze vertegenwoordigde de conservatieve vleugel van de kerk, die met een schuin oog naar het ongenoegen over eeuwenoude tradities en restricties door de huidige hogepriester had gekeken.”

De Paus verving Müller door Aartsbisschop L. Ladaria, een Jezuïet net als hijzelf. “Dat verkleint de waarschijnlijkheid dat de paus tegenstand ondervindt van de ene post in de kerk, die de plicht heeft” te waken over welk “leerstellig onderwijs” uitgaat “naar de miljarden aanhangers van de kerk.” (“Vatican shakeup – behind the sweet smile, Pope Francis flexes his muscle,” Fox News, 2 July 2017)

Datzelfde ongenoegen voor leerstellingen heeft evangelische kerken geïnfiltreerd. Als u regelmatig naar de kerk gaat wat was dan de laatste keer dat u een stevige leerstellige boodschap hoorde? Paulus spreekt dikwijls over “leerstellingen” – letterlijk: “onderwijs”. Hij bedoelde daarmee systematisch bijbels onderwijs zodat gelovigen het voedsel krijgen dat ze nodig hebben om te groeien.

Een dag na de dodelijke aanval met een busje in Barcelona zei M. Bar-Hen, de opperrabbijn van de stad dat Joods leven was “veroordeeld” omdat de Spaanse autoriteiten weigeren “om de confrontatie met de radicale Islam aan te gaan …” Hij heeft zijn gemeenteleden al jaren aangespoord door te zeggen: “Denk niet dat we hier voorgoed zijn … koop grond in Israël.” Hij zei: “Europa heeft de oorlog tegen terreur al ‘verloren’.” (“Following attack … chief rabbi says his community is doomed,” TOI, 18 Aug. 2017)

De Hongaarse Premier Orbán zei: “Er zijn twee onderscheiden visies in Europa” met betrekking tot afwijzing en veroudering van het volk. De ene wil “de demografische problemen het hoofd bieden” via immigratie. De ander, waaraan de Oosterse Europese volken hechten, zegt: ”we moeten onze demografische problemen oplossen” door op onszelf te vertrouwen en “onszelf geestelijk te vernieuwen.” Orbán waarschuwde voor een “gemoslimiseerd Europa” en vraagt zich af of Europa nog wel van Europeanen blijft …”(“Muslims Tell Europe: ‘One Day All This Will Be Ours’,” G. Meotti, Gatestone Institute, 19 Aug. 2017)

De orkaan Harvey veroorzaakte chaos in de Joodse gemeenschap in Houston, haar scholen en synagogen en Israël stuurde daarom hulp naar de Amerikaanse Joden. “Minister Bennet van Ballingschapszaken beloofde $ 1 miljoen aan hulp en zei: “Jarenlang hebben Joodse gemeenschappen zich achter Israël gesteld als het hulp nodig had; nu is het onze beurt …”

Elliot Abrams beschouwt dit als een trend voor de toekomst. “Het is logisch van Israël te verwachten om op deze manier te laten zien dat het gestaag de grootste en belangrijkste Joodse gemeenschap in de wereld wordt. Eens was het wereldcentrum van het Joodse leven in Israël; toen ging het naar Europa; daarna naar de VS en nu keert het terug naar waar het begon.” (: Israel Foreign Aid to American Jews,” E. Abrams, Council on Foreign Relations Blog, 5 Sept. 2017)

 

De Here heeft Zijn troon in de hemel gevestigd,

Zijn koningschap heerst over alles.

Psalm 103:19

Chuck & Karen Cohen