Shalom vanuit Sion,

De toename van gruwelijke incidenten op wereldschaal lijkt in overeenstemming te zijn met de Bijbelse waarschuwing van het komende einde, net zoals bij een vrouw de geboorteweeën in pijn en frequentie toenemen. Als dit waar is, dan is het uur voor Gods kinderen aangebroken om door bijbelse voorbede aanhoudend een roep te laten klinken dat Zijn Koninkrijk zal komen en dat Zijn wil op aarde zal worden gedaan zoals in de hemel (Lukas 11:2).

Let op de kracht van voorbede

Het karakter van God verandert niet (Mal. 3:6, Jac. 1:17), maar Hij kan wel Zijn gedachten veranderen en bewogen worden om te reageren op gebed. Als dit niet waar is, dan zijn alle aansporingen tot gebed en voorbeelden van voorbede in de Schrift sprookjes. Toch lezen we vaak dat God degenen zoekt die voor Hem in de bres willen staan en smeken om genade ondanks Zijn goddelijk recht om het oordeel uit te voeren.

Ezechiël 22:30-31 zegt ons, dat God een middelaar zoekt die in gebed voor Hem overwint, zodat Hij Zijn genade-karakter kan laten zien. Ik zocht naar iemand onder hen die een muur kon optrekken en voor Mijn aangezicht in de bres kon staan voor het land, zodat Ik het niet te gronde hoefde te richten, maar Ik vond niemand. Daarop stortte Ik Mijn gramschap over hen uit. Door het vuur van Mijn verbolgenheid heb Ik een einde aan hen gemaakt. Hun weg heb Ik op hun eigen hoofd doen neerkomen, spreekt de Heere HEERE.

In Genesis 18:17, vraagt God zich af, of Hij voor Abraham verborgen kan houden wat Hij van plan is met Sodom en Gomorra. Hij wist dat Abraham in de bres zou gaan staan voor die slechte steden. Hoewel de voorbede van Abraham het plan van God deed veranderen, werden er toch niet genoeg rechtvaardigen gevonden om Gods oordeel tegen te houden.

Het is een eye-opener als we in Ezechiël 16:49 lezen dat de primaire reden voor de verwoesting van Sodom geen sodomie was – maar trots! Tegenwoordig hebben we de Gay Pride (Homo-trots!) parades en zien we een arrogante opschepperige houding van de mensheid, die tegen God opstaat.

In Exodus 32 laat Mozes zien wat Bijbelse voorbede is. Opnieuw is het God die de reden voor Zijn oordeel over Zijn volk aan Mozes bekend maakt. Als God Israel alleen maar wilde vernietigen omdat ze het gouden kalf hadden aanbeden, dan zou Hij niets gezegd hebben. Nadat Hij tegen Mozes had gezegd wat Hij wilde doen, zei Hij: “Nu dan, laat Mij begaan!” (Ex. 32:10a, HSV). Stel je eens voor: de Schepper van alles zegt tegen Zijn schepsel: "Bemoei je er niet mee, ga Me uit de weg".

Mozes moet hebben aangevoeld dat God hem testte of hij ongehoorzaam zou zijn en voor Hem stond, met het argument dat Hij zich "moet bekeren" - van gedachten moet veranderen - van Zijn voornemen om Israël te vernietigen. Mozes heeft nooit de zonde van Israël aangehaald of excuses voor hen aangevoerd. In plaats daarvan richt zijn gebed zich op wat er met Gods naam zou gebeuren, dat wil zeggen, Zijn reputatie en Zijn beloften. Het zoeken van de eer van God als het doel van voorbede krijgt altijd Zijn aandacht – zelfs als we niet altijd de antwoorden krijgen waar we om vragen (Psalm 79:9-10; 115:1-3).

Er zijn veel andere voorbeelden in de Tenach over voorbede die tot Gods eer zijn. We zien hetzelfde bij de dood van de Heer Yeshua aan het kruis – Zijn bemiddeling tussen God en mensen (1 Tim. 2:5). We verdienen onbarmhartige oordelen, maar omdat de Vader een Middelaar zond om in de bres voor ons te staan, mogen we nu Zijn geweldige genade ontvangen. En de Messias blijft voor ons bemiddelen – om ons eindelijk en volledig te redden (Hebr. 7:25).

Israëlische nationale verkiezingen 2019

We vroegen God om de plannen van de mens te overrulen (Psalm 33:10-11; 103:19; Spr. 19:21) en Zijn keuze te doen om Zijn volk op dit moment te leiden (Psalm 75:6-7; Dan. 2:21). God verhoorde onze specifieke vraag, dat Eerste Minister Bibi Netanyahu herkozen zou worden. Coalitie onderhandelingen tussen partijen om de volgende regering te vormen kunnen nog vele weken in beslag nemen. Bid samen met ons door de Vrijdagse gebedspunten van Intercessors for Israel te lezen (schrijf in: www.ifi.org.il)

Hoewel er een mogelijkheid bestaat dat Bibi voor verschillende "misdaden" aangeklaagd wordt, is hij nog niet aangeklaagd. We hebben niet gebeden of gestemd voor een volmaakt toegewijde heilige. Netanyahu is een politicus en hoe zijn relatie met God is, is alleen bekend bij God. Hij is jarenlang voor Israël een sterke, uitgesproken leider geweest met veel vaardigheden, die door God geïnspireerd lijken te zijn. Maar hij is slechts een mens en als God leiders voor de volken uitkiest, zelfs voor zijn eigen uitgekozen volk, dan kiest hij iemand van vlees en bloed – of het een zondaar is of een heilige, die met zonden worstelt. Dat zijn de keuzes.

Veel grote wereldleiders hadden dubieuze morele levens en de dingen waar Netanyahu van wordt beschuldigd, zijn grensgevallen. We bidden God nog steeds om uiteindelijk voor Israël die herders naar zijn hart aan te stellen, die Hij heeft beloofd. (Jer. 3:15; 23:4)

Sta op, wordt verlicht

Eén van de meest bemoedigende tekenen die bij deze verkiezingen naar voren kwamen is, dat de jongere generatie Israëli’s in overweldigende mate voor Likud en rechtse partijen stemden. Zoals de “Amerikaanse millenials” zwaar tegen de liberale politici leunen, kozen “jonge Israëlische Joden voor de tegenovergestelde richting en identificeerden zich veel meer dan hun ouders met conservatief rechts. Een jaarlijkse studie van de Israëlische Democratie Index liet zien dat ongeveer 64% van de Israëlische Joden in de leeftijd van “18–34 jaar zich identificeerden met de rechtervleugel, vergeleken met 47% van degenen van 35 jaar en ouder.” Een peiling die een week voor de verkiezingen werd gehouden “zag een directe correlatie tussen leeftijd en steun voor” Netanyahu, met 65% in de leeftijd van 18-24 en 53% in de leeftijd van 25-34 ten gunste van hem.

Deze neiging van jonge kiezers die rechts zijn, is waarschijnlijk het gevolg van “de gebeurtenissen die hun jonge jaren hebben gevormd.” Ze waren nog niet geboren in “de hoogtijdagen van het vredesproces in de jaren '90”, maar “groeiden op tijdens de 2e intifada, waarbij honderden Israëliërs tijdens zelfmoordaanslagen werden gedood.” Het duivelse gevolg van de terugtrekking uit Gaza in 2005, die plaats vond toen zij tussen de 4 tot 20 jaar oud waren, leidde ertoe dat veel jonge Israëli’s het elke leider kwalijk nemen, die bereid is meer land af te staan dat momenteel onder Israëlische controle staat.” Veel van hen hebben gediend in de IDF en de oorlogen in Gaza hebben hun standpunten alleen maar bevestigd. Ook dit is een antwoord op ons gebed.

Een woordvoerder van de Likud merkte op dat “mensen die opgegroeid zijn tijdens de al-Aqsa intifada de Palestijnen niet vertrouwen en niet in vrede geloven. Ze willen echt wel dat er vrede komt, maar er is geen partner.”

De Israëlische politieke analist D. Scheindlin zei, dat voor jongere religieuze zionistische kiezers, de terugtrekking uit Gaza, waardoor meer dan 8000 Joden werden verdreven, “werd beschouwd als een absoluut verwoestend moment. Ze hebben gezworen dat nooit weer mee te willen maken. Het algemene verhaal is dat wij dit land opgaven en dat zij, in ruil daarvoor, raketten op ons afvuurden. De nationale religieuzen beschouwden het sindsdien zelfs als een nationaal trauma.”

Naast dat ze opgegroeid zijn in een voortdurend conflict is deze groep ook “gevormd geworden door hun religiositeit.” Een groter percentage van hen dan vroeger, is orthodox en religieus zionistisch en ze “hebben de neiging meer rechts te zijn.” Datzelfde zien we ook in Amerika, waar degenen die meer “religieus” en Bijbel-gelovig zijn, ook meer rechts zijn. “Rechtse partijen hebben ook jonge kiezers aangetrokken omdat ze hetzelfde platform prefereren: sociale media.” Scheindlin merkt op: “Bibi heeft een hekel aan interviews” en geeft de voorkeur aan “een volledig gecontroleerd verhaal” en daarom leunt hij zwaar op “het gebruik van sociale media. Twee van zijn naaste adviseurs zijn zijn adviseurs op sociale media.” (“Younger voters have grown more conservative over time,” JP, 11 Apr. 2019)

Welke grens kan Israël verdedigen?

De Israëlische ambassadeur bij het Verenigd Koninkrijk, Mark Regev, die door BBC geïnterviewd werd over de acties van Israël langs het veiligheidshek bij Gaza (waar Hamas sinds maart dodelijke demonstraties georganiseerde) werd gevraagd naar de tactiek van Israël. Regev zei dat iedereen “weet dat dit een oorlogszone is,” dus waarom brengt Hamas vrouwen en kinderen naar dat gebied? Israël trok zich terug uit Gaza en herschikte zich achter de lijn van 1967, die … de erkende grens is … Als we die grens niet kunnen verdedigen, welke grens zouden we dan moeten verdedigen?”

Regev voegde eraan toe dat het doel van de rellen, “geformuleerd door Hamas,” is “inbreken en onze mensen doden.” (“Israeli ambassador Regev defends Israel’s actions at Gaza border in BBC interview,” www.thejc.com, 18 Jan. 2019)

Geschiedenis vervormd

Raymond Ibrahim, schrijver en commentator over de historische en huidige oorlog van de Islam tegen het christendom, vraagt “Hoe kan een fundamenteel zwakke Moslimwereld een bedreiging vormen voor een economisch en militair superieur Westen?” Eén antwoord is hoe het Westen vandaag aankijkt tegen de Islam “in vergelijking met haar eigen actuele ervaringen met de Islam.” Vanuit het eerste contact met “Westerse beschaving” en eeuwen daarna handelden Moslims net zoals de terroristen van Islamitische Staat vandaag, ervan overtuigd “dat de Islam de oorlog en de slavernij of het vermoorden van niet-Moslims beveelt.” Beginnend in de 7e eeuw was bijna 75% van het oorspronkelijke gebied van het Christendom bezet door de Islam, waaronder gebieden van “Portugal, Spanje, Frankrijk, Italië, IJsland, Denemarken, Engeland, Sicilië, Zwitserland, Oostenrijk, Hongarije, Griekenland, Rusland, Polen, Bulgarije, Oekraïne, Litouwen, Roemenië, Albanië, Servië, Armenië, Georgië, Kreta, Cyprus, Bosnië-Herzegovina, Macedonië, Wit-Rusland, Malta en Sardinië.”

Vanaf de 15e tot de 18e eeuw “werden ca. vijf miljoen Europeanen ontvoerd en tot slaaf gemaakt in naam van de jihad.” De Europese slaven uit de 8e tot de 11e eeuw zijn ongeteld. Het grootste islamitische leger dat ooit Europa binnenviel, zo’n 200.000 Moslims, probeerde Wenen te veroveren maar slaagde daar niet in. Maar de zogenaamde Barbarijse piraten van Noord-Afrika, Islamitische slavenhandelaars “richtten ravage aan langs de kusten van Europa …” De eerste oorlog van Amerika, voordat ze haar eerste president kozen, werd gevoerd tegen deze Moslim piraten.

Nadat de Islam verslagen was, werd Europa arrogant. Maar zoals historicus Hilaire Belloc (geb. 1870) opmerkte op het hoogtepunt van de Westerse macht en de Islamitische zwakte, waren velen in “Europa en Amerika alles over de Islam vergeten,” en dachten dat het voorbij was. Het bleek echter "de meest geduchte en aanhoudende vijand te zijn die onze beschaving ooit heeft gehad en die op elk moment een even grote bedreiging kan worden als in het verleden."

Ibrahim zegt, erger dan "vergeten", is hoe het Westen van vandaag de “geschiedenis herschrijft om die aan te passen aan haar postmoderne paradigma's.” In academische kringen, het nieuws en Hollywood is het allesbeheersende historische verhaal, dat moslims door de hele geschiedenis slachtoffers zijn van intolerante Westerse christenen.” Geschiedenisboeken zijn deze vervalsing van de geschiedenis behulpzaam door te spreken over “Arabische”, “Moorse”, “Ottomaanse”, of “Tartaarse” en maar zelden over Islamitische invasies zonder te vermelden dat de jihad zelf de reden was, die deze onderling verschillende volkeren aanspoorde om het Westen aan te vallen.”

Velen beweren dat dit verleden tijd is; laten we verder gaan en “een nieuw hoofdstuk beginnen van wederzijdse verdraagzaamheid en respect”, zelfs als daarvoor de geschiedenis vergeten moet worden. Toch “vertonen moslims nog steeds dezelfde heerszuchtige aandrang en intolerante overheersing als hun voorouders”, aangezien meer dan 215 miljoen christenen “lijden onder zware vervolging” en veel andere “ongelovigen” worden “in naam van de jihad geconfronteerd met genocide”. (“The dire consequences of rewriting Western-Muslim history,” R. Ibrahim, JP-Op-ed, 24 Nov. 2018)

Trump erkent de Golan Hoogte als Israëls gebied

De Amerikaanse President Trump twitterde op 21 maart: “Na 52 jaar is het tijd voor de VS om de Israëlische soevereiniteit over de Golan Hoogte, die van cruciaal, strategisch veiligheidsbelang voor de Staat Israël en de Regionale Stabiliteit is, volledig te erkennen.” Bibi belde Trump op en bedankte hem dat hij “geschiedenis had gemaakt.”

Later zei Bibi, toen hij bij de Amerikaanse Minister van BuZa Pompeo was: “[Trump] erkende Jeruzalem als de hoofdstad van Israël en verhuisde de Amerikaanse ambassade daarheen. Daarna trok hij zich terug uit het rampzalige verdrag met Iran en legde dat land weer sancties op. Maar nu heeft hij iets gedaan van groot historisch belang,” en voegde daaraan toe dat dit gebeurt terwijl “Iran bezig is om Syrië te gebruiken als een platform om Israël aan te vallen en te vernietigen. Wij vieren Purim omdat 2500 jaar geleden andere Perzen (vroegere Iraniërs), geleid door Haman probeerden het Joodse volk te verwoesten.” Ze slaagden daar niet in en vandaag “proberen de Perzen, geleid door Khamenei het Joodse volk en de Joodse Staat weer te verwoesten. Ze zullen hier ook niet in slagen.” (“Trump: It is time for us to recognize Israel’s sovereignity over the Golan Heights,” JP, 21 Mar. 2019)

De belangrijkste redenen die voor deze stap werden aangevoerd, hadden te maken met de veiligheid, maar er is tevens een diepe Bijbelse relatie tussen Israël en de Golan, dat in de Schrift bekend staat als 'Basan' en een lange historische link. Haim Rokach, hoofd van de regionale raad van Golan, schreef dat in de 52 jaar sinds Israël "de Golan herwon, er 34 oude synagogen uit verschillende historische perioden zijn ontdekt, veel meer dan ergens anders in het land.” (“Affirming an ancient bond,” H. Rokach, Israel Hayom Op-ed, 22 Mar. 2019)

David Parsons van de Internationale Christelijke Ambassade Jeruzalem (ICEJ) schreef: “Het zou verkeerd zijn om te beweren dat Trump de Golan aan Israël heeft 'gegeven', omdat God dat al lang geleden heeft gedaan.” De wereld beweert dat Israël “illegaal de Golan-hoogvlakte ‘bezet’ heeft sinds ze het gebied” in de Zesdaagse Oorlog van 1967 veroverde op Syrië, “alsof het altijd al Syrisch grondgebied was.” Toch is de Golan een deel van het land dat aan “Abraham en zijn afstammelingen is beloofd” (Gen. 15:18-21). “Basan … werd ongeveer 3500 jaar geleden veroverd onder Mozes en Jozua [zie Deut. hoofdstuk 4-3] en was het erfdeel van de stam Manasse.”

Frankrijk en Groot-Brittannië kibbelden over de Golan met betrekking tot de verdeling van het Ottomaanse Rijk voor het einde van de Eerste Wereldoorlog. “In het geheime Sykes-Picot-akkoord van 1916 gaf Groot-Brittannië toe aan de Franse eis dat de Golan vanwege zijn waterbronnen zou worden opgenomen in haar mandaat over Syrië”, Joodse weldoeners “hadden toen al via het Joods Nationaal Fonds grote stukken land gekocht op de Golan in afwachting van de vestiging van Joden daar.”

Na de onafhankelijkheid maakte Syrië de Golan tot een “enorme militaire basis”, en verbood burgers om daar te wonen, met uitzondering van drie oude Druzen dorpjes. Vanuit hun versterkte posities namen Syrische schutters routinematig Joodse boeren in hun velden en vissers aan het Meer van Galilea onder vuur. Die constante beschietingen “testte Israëlische vastberadenheid, maar de spanningen liepen in 1964 op” toen Syrië “de bovenloop van de Jordaan op de Golan begon te verleggen”. “Sommige historici zeiden dat dit … de vonk was voor het conflict in 1967.” (“ ‘Gift’ of the Golan?” D. Parsons, ICEJ News Briefs, 29 Mar. 2019)

Na de zet van Trump gaf de EU deze verklaring af: "We erkennen de Israëlische soevereiniteit over de Golan niet." (“Israel will protect Europe, even if Europe doesn’t deserve it,” G. Meotti, Arutz 7 Op-ed, 27 Mar. 2019)

Deskundige op het gebied van internationaal recht, Alan Dershowitz, zei dat de EU geen "overtuigend argument heeft gegeven dat verder gaat dan de ongebruikelijke eis dat de status-quo niet wordt veranderd" Toch is de controle van Israël over de Golan al 52 jaar de status-quo en zijn legitieme noodzaak om de hoogten te beheersen is alleen maar toegenomen met de tijd, met oorlog in Syrië en de aanwezigheid van Iraanse en Hezbollah-militairen nu aan de grenzen. Wil de EU werkelijk dat Israël de Golan overdraagt aan Syrië? “Heeft een Europees land ooit belangrijk gebied, ingenomen in een defensieve oorlog en overgedragen aan een gezworen vijand? Bedenk dat de Europese landen aan het einde van de eerste en tweede wereldoorlog territoriale aanpassingen hebben doorgevoerd om de vrede te helpen bewaren. Waarom zou de Europese Unie Israël onderwerpen aan een dubbele standaard die het nooit van zichzelf heeft geëist? (“Trump is right about Golan Heights,” A. Dershowitz, Gatestone Institute, 30 Mar. 2019)

Israël en Rusland

In maart vond in Moskou een belangrijke ontmoeting plaats tussen Netanyahu en de Russische President Poetin. De voormalige Israëlische ambassadeur Zalnan Shoval zei dat het belangrijkste item de “uitgebreide activiteit van Iran in Syrië was. Gezien het feit dat de aanwezigheid van Rusland in de regio” een realiteit is geworden, is “Moskou nu een centrale speler in welk scenario dan ook”.

Iran, de belangrijkste en de directe bedreiging voor de veiligheid van Israël, is “actief bezig met het nastreven van zijn doel om een strategische corridor naar de Middellandse Zee te creëren en de capaciteiten en activiteiten van zijn vazallen, zoals Hezbollah, te versterken …” Als reactie daarop heeft Israël “veelzijdige acties ondernomen om de vorming van een Iraans front in Syrië te voorkomen.” Militair gezien is er aanzienlijk succes geboekt, maar de rol van Rusland in wat er daarna gebeurt, is van vitaal belang.

“De betrekkingen tussen Rusland en Iran met betrekking tot Syrië zijn gebaseerd op gedeelde, niet noodzakelijke, lange-termijn belangen, die dit moment voor beide partijen wederzijds voordelig zijn. Maar er zijn ook tegengestelde belangen,” zodat de “houding van Rusland tegenover het strategische doel van Israël, en met name zijn militaire operaties,” wordt beïnvloed door verschillende tegenstrijdige factoren. Sommigen zeggen dat Moskou zelfs blij is met de Israëlische anti-Iraanse acties, op voorwaarde dat ze zijn directe belangen niet in gevaar brengen of de Russische troepen daar bedreigen.

Onder Poetin streeft Rusland ernaar zijn positie in het MO te verstevigen, niet op kosten van Israël, maar veeleer door Israël daarin te betrekken.

Shoval zegt: “De diplomatieke geschiedenis zal zeker leren dat Netanyahu zoekt naar een balans tussen de benadrukking van de fundamentele betrekkingen van Israël met Amerika en haar pragmatische coördinatie met Rusland met betrekking tot Syrië, zonder dat de laatstgenoemde door Washington wordt beschouwd als een negatief effect op zijn mondiale belangen, beschouwen als belangrijke diplomatieke prestaties. En Israel handelt verstandig door op dit en andere punten volledig open te staan tegenover de VS, rekening houdend met het feit dat de VS de strategische en op waarde geschatte bondgenoot op lange termijn van Israël is, terwijl Rusland een belangrijke en praktische partner is in het omgaan met bepaalde kwesties.” (“The Netanyahu-Putin entente,” Z. Shoval, JP Op-ed, 29 Mar. 2019)

Het vredesidool in de wereld van vandaag

Het merendeel van de wereld eist een vrede tussen de Palestijnen en Israël, die gebaseerd is op een “twee-staten oplossing “. Niet zo lang geleden was er een andere “oplossing” voor het Joodse probleem – Hitlers Eindoplossing! En toch, ongeacht hoe mooi "vrede" klinkt, Israël durft het niet aan om zijn door God gegeven erfdeel van het Beloofde Land – wat Zijn land is, te ruilen (Lev. 25:23; Joël 3:2). Het is beter om God aan de zijde van Israël en de wereld daartegen te hebben, dan om de steun van de wereld te hebben als Israël Hem de rug toekeert (Ps. 118:6, 8-9).

In februari verwierp een hoge ambtenaar van de VS het idee dat een soort van “gelijkwaardigheid” tussen Israëlische en Palestijnen zijde nodig was om “te bemiddelen over een definitieve status van de vredesovereenkomst.” Hij zei dat het regering van Trump “met trots Israël steunt en niet de behoefte voelt om een pro-Israëlische verklaring voor de Palestijnen met wat worteltjes te compenseren Ook schamen de VS zich “niet om Israël te verdedigen waar Israël opnieuw verdedigd moet worden…”

Toen gevraagd werd naar de opvatting dat de VS niet langer een “eerlijke bemiddelaar” zijn, wees deze ambtenaar dat af. “We geloven niet dat, als we willen werken aan een vredespoging, we gelijkwaardig moeten zijn als we bepaalde dingen over Israël zeggen, we ook iets over de Palestijnen moeten zeggen. We spreken de waarheid. Voor sommige mensen kan de waarheid ongemakkelijk zijn. Maar we kunnen het conflict niet oplossen zonder open en eerlijk te zijn.”

De official hoopt dat zodra hun “vredesplan” bekend wordt en vanaf het moment dat dit het geval is, de Palestijnse leiders zullen zien hoeveel hun volk kan winnen, maar hij voegde eraan toe dat “de VS niet zullen proberen om beide partijen te dwingen het vredesvoorstel te accepteren…” (“US: The fact that we’re pro-Israel doesn’t mean we can’t mediate peace,” TOI, 5 Feb. 2019) Omwille van Amerika bidden we dat de laatste bewering waar is!

Vrede met wie?

Vrede is een wonderbaar doel, maar als er een wrede vijand is die alle Joden dood wil omdat de ‘god’ waaraan zij zich onderwerpen, dit beveelt – dan is er niemand met wie Israël echte vrede kan sluiten. De wereld en velen in de kerk moeten deze realiteit volledig accepteren.

De Israëlisch-Arabische Moslim Khaled Abu Toameh laat zien hoe de Palestijnen nu de “Islam gebruiken om hun felle verzet tegen normalisatie van de betrekkingen met Israël te rechtvaardigen.” Officials van de Palestijnse Autoriteit hebben “Arabische staten gewaarschuwd dat normalisatie met Israël gelijk staat aan verraad en een dolksteek in de rug van de Palestijnen is.” Maar aangezien “hun oproepen tot de Arabische landen tot dovemans-oren gericht zijn, heeft de in Gaza gevestigde Palestijnse Vereniging van Geleerden een fatwa, een islamitische religieuze wetsregel, afgekondigd om “het conflict met Israël om te zetten in een religieus conflict.”

Er wordt gesteld dat “normalisatie met de Zionistische vijand en acceptatie ervan in de regio” zeer gevaarlijk is voor “de Moslim gemeenschap en een bedreiging voor haar veiligheid en ook een bederf van de geloofsleer.” Het geeft de macht aan “Joden over het land van de Moslims” en impliceert “overgave aan de ongelovigen …”

Ze herinneren de Arabische leiders aan het Handvest van Hamas, dat zegt: “Het land Palestina is een islamitische Waqf die tot de Oordeelsdag gegeven is aan toekomstige moslimgeneraties.” Geen enkele Arabische natie, leider of groep heeft het recht om een deel daarvan op te geven.

Deze fatwa laat zien dat “als Arabieren vredesverdragen met Israël ondertekenen, er altijd Moslims zullen zijn, die hen als ‘verraders’ zullen veroordelen en beschuldigen dat ze tegen de Koran en de heerschappij van de Islam handelen.” Dit neemt de kans weg dat een Palestijnse leider instemt met “elke vorm van verzoening en normalisatie met de ‘Zionistische vijand’”. (“Palestinians: No Peace or Reconciliation with the ‘infidels’, “K. Abu Toameh, Gatestone Institute, 4 Mar 2019)

Bassam Tawil, een Arabische Moslim zei dat Hamas de aandacht afleidt van zijn eigen leiderschapsproblemen in Gaza door Israël aan te vallen. Als Israël zichzelf verdedigt, zegt Hamas tegen “zijn volk dat er geen plaats is voor interne gevechten en geschillen, ‘omdat we door de Joden worden aangevallen’.” Elke Gazaan, die Hamas durft te bekritiseren, krijt het etiket van “‘verrader’ en ‘collaborateur’ met de ‘Zionistische vijand’.”

Recentelijk vond het volgende plaats: Twee raketten werden op Tel Aviv afgevuurd “kort nadat duizenden” Gazanen openlijk hadden geprotesteerd tegen “de verschrikkelijke economische situatie daar – dat fondsen die voor hen bedoeld waren, kennelijk omgeleid werden om terrorisme te financieren” en eisten dat er een einde kwam aan de “repressieve maatregelen van Hamas tegen zijn bevolking.”

De raketaanval en de onvermijdelijke militaire reactie van Israël op Hamas en doelen van de Islamitische Jihad, blokkeerde al het nieuws van deze demonstraties of de agressieve tactieken van Hamas tegen hen. Kort daarna openden “veiligheidsagenten van Hamas het vuur op honderden vreedzame Palestijnse demonstranten.” Ooggetuigen meldden ook dat veel kinderen door Hamas op een brute wijzel in elkaar werden geslagen…

Hamas greep twaalf jaar geleden de macht over Gaza van de Palestijnse Autoriteit en houdt de bijna twee miljoen Gazanen daar in gijzeling. Veel Palestijnen zeggen zelfs dat Hamas “oorlogsmisdaden pleegt en misdaden tegen de menslelijkheid.” Maar in plaats van met Hamas af te rekenen kraken “de hypocrieten bij de VN, de internationale media en andere internationale forums” Israël af voor het “verdedigen van zichzelf tegen raketten die worden afgevuurd” op Israëlische burgers.

Onlangs beweerden “VN mensenrechten ‘experts’ dat Israël oorlogsmisdaden zou hebben begaan door te schieten op Palestijnse demonstranten die probeerden de grensafsluiting van Gaza-Israël te doorbreken en in Israël te infiltreren.”

De meeste van deze demonstranten waren lid van Hamas of de Islamitische Jihad. Israel wordt dus “beschuldigd van oorlogsmisdaden als ze haar grenzen verdedigt tegen terroristen, die pogen te infiltreren om Israëli’s te vermoorden of te ontvoeren.” Toch krijgen de leiders van Hamas een gratis vrijgeleide als ze “oorlogsmisdaden plegen tegen Joden en … tegen hun eigen volk.” (“Hamas War Crimes against Israel, Palestinians,” B. Tawil, Gatestone Institute, 18 Mar. 2019)

De groeiende dreiging van Iran tegen Israël.

Dr. Majid Rafizadeh, een aan Harvard opgeleide politieke wetenschapper en president van de Internationale Amerikaanse Raad voor het Midden Oosten zei: “De militaire activiteiten van Iran en de duidelijke publieke bedreigingen om Israël te vernietigen nemen in frequentie en intensiteit toe.

Met zulke dreigende beloftes van conflicten zou het te verwachten zijn, dat de internationale nieuwsmedia en politici zich zouden uitspreken.” Maar het gedrag van Iran wordt “op zijn zachtst gezegd geknuffeld of op zijn minst, genegeerd.”

Eén van de belangrijkste pijlers en revolutionaire idealen van Iran is om Israël vernietigd te zien. Het is ook een religieuze profetie van de grondlegger van de Islamitische Republiek, Ayatollah Khomeini en van de huidige Opperste Leider, Ayatollah Khamenei. Beiden verklaarden dat Israël van de kaart zou worden geveegd en omdat het “theocratische establishment van Iran gelooft dat de Opperste Leider de vertegenwoordiger van Allah op aarde is”, moet, wat ze ook zeggen, “tot leven worden gebracht door de ware gelovigen van Allah”. Het doel van Iran om Israël te vernietigen zal dus een “religieuze profetie” vervullen en resulteren in “strategische en geopolitieke overwinningen – in Irak, Syrië, Jemen, Libanon en de Gazastrook.”

De plaatsvervangend commandant van Irans Islamitische Revolutionaire Garde zei kortgeleden: “Onze strategie is om Israël van de politieke wereldkaart te vegen” en Khamenei twitterde: “Het Zionistische regime zal in de nabij toekomst ondergaan”. Rafizadeh zei dat deze bluf gebaseerd is op het gevolg van de Syrische burgeroorlog, waardoor Iran daar militaire bases kon bouwen, sommigen zelfs in de buurt van de Israëlische grens.

Rafizadeh: “Het is verbijsterend dat sommige politici en regeringen, waaronder de EU, Israël bekritiseren voor zijn Midden Oosten-beleid en dan een oogje dichtknijpen voor de militaire opbouw van Iran nabij de grens met Israël – terwijl Iran raketten vanuit Syrië op Israël afvuurt, ballistische raketten verscheept naar … Hezbollah en blijft dreigen om Israël in de nabije toekomst te vernietigen. Wanneer zal de internationale gemeenschap de duidelijke verbale bedreigingen van de Iraanse regering en fysieke agressie serieus nemen? Of ziet de internationale gemeenschap liever stiekem dat Israël vernietigd wordt met Europese Orwelliaanse (bedrieglijk en manipulerend taalgebruik – WMP) omkering van de woorden: ‘het vredesproces?' (“Iran Inches Closer to its Goal: ‘Wipe Israel off the Map’,” M. Rafizadeh, Gatestone Institute, 16 Mar. 2019)

De geschiedenis heeft ons, Joden geleerd om de bedreigingen van onze vijanden eerder te geloven dan de beloften van onze vrienden! Toch hebben Gods vijanden de vernietiging van Israël al bijna 3000 jaar (Psalm 83:1-4) lang verklaard; dit is niets nieuws en zal niet slagen.

Groei van het anti-Semitisme

Uit de grootste enquête over het anti-Semitisme ooit (16.400 respondenten, 28 EU-landen) bleek dat 38% van de Europese joden overweegt te vertrekken vanwege de recente groei van het anti-Semitisme. 89% zei dat anti-Semitisme in de EU "in de afgelopen vijf jaar aanzienlijk was gestegen" en bijna een derde meldde slachtoffer te zijn. De meest voorkomende anti-Semitische opmerkingen waren: "Joden hebben te veel macht en invloed"; “Joden gebruiken de Holocaust voor hun eigen belangen " en "Israël behandelt de Palestijnen zoals de Nazi's de Joden behandelden.” (“Survey: 38% of Jews in Europe are thinking about leaving,” Israel Hayom, 9 Dec. 2018)

Islamitisch anti-Semitisme

Rafael Castro, een aan de Yale Hebreeuwse Universiteit opgeleide politieke analist, schreef: “Veel hoog opgeleide mensen geloven dat anti-Semitisme een betreurenswaardig, maar toch slechts recent verschijnsel is in de moslimwereld. In hun Islamofiele kijk op de geschiedenis leefden Joden en Moslims vreedzaam samen totdat het Zionisme hun idyllische co-existentie teniet deed. Deze opvatting suggereert dat Joden verantwoordelijk zijn voor het anti-Semitisme in de Moslimwereld.” De taak om de rust en vrede in het Midden-Oosten te herstellen rust dus op Joden.

Vóór 1948 was de Moslimwereld “minder onherbergzaam voor Joden dan Europa”, maar om daaruit te concluderen dat “Islamitische tolerantie de voorloper was van ‘eerbiediging van alle religieuze minderheden door moderne liberale democratieën’ is een belediging voor Joden, Hindoes, Boeddhisten, Zoroastrianen, Alevieten, Armeniërs, Yezidi’s en andere religieuze minderheden, die vermoord werden in de naam van de Islam.

De wedergeboorte van Israël deed in de Islamitische Wereld een Jodenhaat ontvlammen, die vergelijkbaar is met die van Nazi-Duitsland. Het feit, dat Hamas liever de kinderen van Gaza wil laten sterven dan samen te werken met een Joodse buurman is een voorbeeld van de haat, die op veel pagina’s van de Moslim sociale media gevonden wordt. “De claims dat Joden de drijvende kracht zijn achter ISIS, dat Joodse bankiers de schuld zijn van de ellende in de Moslimlanden, dat Israëli’s de Palestijnen slechter behandelen dan de Nazi’s de Joden behandelden” komt men overal tegen.

Maar omdat er meer Moslims zijn afgeslacht door Moslims, dan dat er gedood zijn door Israël sinds 1948, kunnen we dit alleen maar begrijpen door in te zien dat, historisch gezien, “de Islamitische welwillendheid jegens de Joden” gebaseerd was op totale “onderwerping van Joden aan Islamitische overheersing. Joodse volgzaamheid " was voor de moslims het bewijs dat de Islam het hoogste geloof was.

“De oprichting van Israël schokte het Islamitische zelfvertrouwen tot in de kern.” Aanvankelijk verwachtten velen dat Israël door Allah verslagen zou worden, op grond van "Islamitische geschriften die Joden beschimpten omdat ze lafhartig de vrede lief hadden en bloedvergieten vermeden. Israël heeft echter niet gefaald,” maar zoals Ezechiël 37:10 zegt, werd Israël “een buitengewoon groot leger.”

Castro zegt dat de waarden van Israël botsen met de islamitische ideologie. “Israël dat vrede en gerechtigheid als hoogste waarden omarmt, waar religieuze verscheidenheid wordt gekoesterd en gerespecteerd en waar leiders, seculier of religieus, open staan voor kritiek en persiflage, is de grootste bedreiging voor hun wereldbeeld.” (“Is Islamic anti-Zionism comparable to Nazi anti-Semitism?” R. Castro, Arutz 7 Op-ed, 14 Dec. 2018)

Chuck & Karen Cohen