Shalom uit Jeruzalem,

Houd er rekening mee dat aangezien deze nieuwsbrief slechts ongeveer vier keer per jaar verschijnt, het voor mij niet mogelijk is om u op de hoogte te houden van de actualiteit in en rond Israël. Voor dat soort informatie verwijs ik naar het Vrijdagse gebedssalert ‘Intercessors for Israel’of ga naar de website: www.ifi.org.il.

God wordt niet beperkt door de tijd

Een van de belangrijkste redenen dat we volledig op God kunnen vertrouwen, is onze absolute zekerheid dat Hij de toekomst kent (Jes. 42:9; 46:9-10; Jer. 1:5; Johannes 6:6; 13:19; Handelingen 15:18). In feite, omdat Hij buiten de tijd bestaat – in wat wij "eeuwigheid" noemen – is alle tijd voor Hem aanwezig, en wanneer de Bijbel zegt dat God het einde vanaf het begin kent, spreekt hij tot ons in een taal die we kunnen begrijpen. Bij God is er geen verleden, geen heden of toekomst, zoals tijd niet bestaat in de eeuwigheid. Alle tijd bestaat voor God – tegelijkertijd!

Toch leven we in de tijd en worden we geconfronteerd met de realiteit dat we moeten omgaan met ons verleden, omgaan met ons heden en niet weten wat er in onze toekomst zal gebeuren. Vaak als we vastzitten in een crisis, smeken we God om in te grijpen, omdat die crisis ons erg wanhopig kan maken. Maar het is misschien niet wanhopig genoeg voor wat de Heer ons probeert te leren, en dus grijpt Hij nog niet in. Ik hoop dat de volgende korte onderwijzing ons allemaal aanmoedigt om op Hem te vertrouwen en geduldig te wachten op Zijn perfecte timing – zowel als het gaat om de verhoring van onze gebeden als welke andere gebeurtenis in ons leven.

Heer – het is 11:59!

Het gezegde "het is 11:59", geeft aan dat het slechts één minuut voor middernacht is wanneer het einde, dat is een totale ramp, zal komen . Ik ga ook "12:01" gebruiken om aan te geven dat het na middernacht is en dus alle hoop verloren is. Laten we nu eens onderzoeken hoe vaak God ingrijpt om op het allerlaatste moment – om 11:59 uur – te verlossen. Er zijn ook momenten dat Hij ingrijpt als het al 12:01 is. Hier zijn enkele voorbeelden uit de Schrift:

Genesis 22, in Joodse kringen bekend als de Akedah, de binding van Isaak, was een situatie van 12:01 voor Abraham, omdat hij drie dagen lang dacht dat zijn zoon dood was, en zoals Hebreeën 11:17-19 zegt, ontving hij hem terug als een type, een voorbeeld van de opstanding van Gods Zoon. Ondertussen was het voor Isaak, toen hij zag hoe zijn vader het mes boven hem opstak, 11:59. Toch redde God hen beiden.

In Exodus 14 zaten de Joden, slechts een week verwijderd van de bevrijding uit Egypte, gevangen tussen de Rode Zee vóór zich en de Egyptische strijdwagens die op hen neerstormden (14:10). Alleen Mozes was ervan overtuigd dat zelfs in een situatie als deze in 11:59 God voor een ontsnapping zou zorgen (14 :13-14). In feite was het God die Israël als lokaas gebruikte om Farao in Zijn val te laten lopene – en Hij deed dat, opdat zowel de kinderen van Israël als de Egyptenaren zouden weten dat Hij God is (14:1-4, 25; 15:1-3).

In Jesaja 36 lezen we het verhaal van Sanherib die Jeruzalem omsingelde. Koning Hizkia bad (37:15-20) en God bevrijdde de stad in één nacht (37:35-36). Stel je voor dat je dacht dat ’s avonds alle hoop verloren was en de vreugde die 's morgens kwam toen de koning en heel Jeruzalem zagen dat er geen vijandelijk leger meer was om hen aan te vallen. Nogmaals, Gods volk werd op het allerlaatste moment gered – om 11:59.

De geschiedenis van Esther vertelt hoe God redde door wonderbaarlijke toevalligheden – of zoals een voorganger met wie ik ooit werkte ze noemde – "God-incidenten". Esther, die als koninging gekozen terwijl de koning zich niet bewust was van haar Joodse achtergrond. Haar oom Mordechai hoort van een complot tegen het leven van de koning. Haman, die zo woedend op Mordechai is, dat hij, in plaats van hem alleen maar te doden, besluit om alle Joden te vernietigen. De slapeloosheid van de koning, die door God gebruikt wordt om hem te laten horen over Mordechai's onbetaalde goede daad, net zoals Haman in het huis van de koning is. De rest van het verhaal kennen we als Haman aan de galg wordt gehangen die hij voor Mordechai heeft klaargemaakt. Dat is zeker een situatie van 11:59, want de galg was al voorbereid (7:10). Ook de Joden mochten zich op het allerlaatste moment verdedigen.

In het Nieuwe Testament zit Petrus in de gevangenis die op het punt staat de volgende ochtend gedood te worden, en de Heer hoort de gebeden van Zijn heiligen en stuurt een engel om hem te bevrijden – om 11:59 (Handelingen 12:6-10)!

Heer – het is 12:01!

Er zijn meer 12:01-situaties dan ik me realiseerde voordat ik onderzoek deed voor deze sectie. Hier volgen er enkelen:

In Psalm 124 herinnert David zich een hopeloze situatie waarin Israël zich bevond, maar God redde hen. Hij eindigt met deze verzen: "Geloofd zij de HEERE, Die ons niet overgaf tot een prooi voor hun tanden. Onze ziel is ontkomen als een vogel uit de strik van de vogelvanger; de strik is gebroken en wíj zijn ontkomen. Onze hulp is in de Naam van de HEERE, Die hemel en aarde gemaakt heeft.”

Merk op dat dit al na middernacht was toen Israël in de valstrik zat. Een vogel in een valstrik zit gevangen zonder uitweg. Maar om 12:01 uur brak God Zelf de valstrik en bevrijdde de vogel/Israël . Immers, omdat Hij de Schepper is, kan Hij doen wat wij onmogelijk achten wanneer Hij maar wil (Jer. 32:17, 27).

Ezechiël 37, het visioen van het dal van droge beenderen (37:1-2), profeteert over een andere situatie van 12:01. Achterafgezien is dit een beeld van Israëls ervaring in de Holocaust. De hoop van het Joodse volk is verloren als hun botten uitgedroogd en in feite ze al in het graf liggen (37:11-14). Maar God wekt zelfs hun dode droge beenderen weer tot leven en schept uit hen "een buitengewoon groot leger" (37:10) – dat is de IDF zoals die vandaag de dag bekend staat.

Jona: Veel mensen die het oorspronkelijke Hebreeuws niet hebben gelezen, missen het feit dat Jona vanuit de Sjeool tot God riep (2:2; KJV vertaalt dit als "hel"), wat in de Tanach de naam is voor de plaats van de doden. Jona stierf in de buik van de vis en God wekte hem vervolgens op, zodat de profeet datgene kon voltooien waartoe God hem geroepen had. Aangezien Jona dood was, is dit opnieuw een situatie van 12:01 waarin God ingrijpt en handelt.

Het feit dat Jona sterft, geeft ons een aanwijzing voor wat Yeshua bedoelde toen Hij Zijn generatie vertelde dat het enige teken dat hen zou zijn het "teken van Jona" was (Matt. 16:4; Lucas 11:29). Hij vertelde hen dat Zijn opstanding het teken zou zijn, het ultieme bewijs, dat Hij de beloofde Messias is. In het boek Handelingen zien we hoe het de opstanding van Yeshua was die het brandpunt was voor de vroege gelovigen om te bewijzen dat Yeshua de Beloofde Messias is. Het wordt veertien keer genoemd in Handelingen, terwijl er slechts drie keer naar Zijn kruisiging wordt verwezen. Hier zijn enkele van die verwijzingen: Handelingen 3:15; 4:10; 13:30, 34; 17:31.

Paulus die de leer van het kruis uiteenzette, verklaarde dat een geloof in de opstanding van de Messias essentieel is voor redding, maar in dat vers noemde hij het kruis niet eens: Dat als u met Uw mond belijdt dat Yeshua Heer is, en in uw hart gelooft dat God Hem uit de dood heeft opgewekt, u gered zult worden. (Rom. 10:9) Paulus nam de opstanding van Yeshua ook op in vele andere verzen. Hier zijn er een paar: Rom. 4:24; Gal. 1:1; Efeziërs 1:20; 1 Thess. 1:10; 2 Tim. 2:8; 1 Petr. 1:21.

Natuurlijk was Yeshua's kruisiging en begrafenis een ervaring van 12:01 voor de discipelen en allen die hem volgden (Lucas 24:13-49), maar ver na middernacht – stond Hij op uit het graf!

De Tanach vertelt over Gods opstandingskracht voorbij middernacht door de bediening van Elisa, toen hij bad voor de zoon van de weduwe en verhoord werd (2 Koningen 4:36) waarnaar later in Hebreeën 11:35a werd verwezen, net als toen een dode het lijk van Elisa aanraakte en ook opgewekt werd (2 Kon. 13:21).

In het Nieuwe Testament zijn Jarius' dochter (Matt. 9:18-19, 23-26), de zoon van de weduwe (Lucas 7:12-17) en Lazarus (Johannes 11:1-45) allemaal voorbeelden van 12:01 bevrijdingen van mensen die al dood waren voordat Yeshua hen opwekte.

De les

Ik benadruk dit onderwijs omdat ik geloof dat, naarmate we dichter bij Zijn wederkomst komen, we Gods wonderbaarlijke tussenkomst met Zijn uitverkoren natie Israël zullen zien. Vaak pas op het allerlaatste moment. De overwinning in de Zesdaagse oorlogvan 1967was daar een perfect voorbeeld van.

Voor ons persoonlijk versterkt het bovenstaande die opvatting, die wij in de instant-koffie, de magnetron-generatie haten: we moeten geduld leren, of zoals het ook in het Grieks zou kunnen worden vertaald - standvastigheid, uithoudingsvermogen, lankmoedigheid. Zoek deze verzen op om de nadruk te zien die het Nieuwe Testament legt op dit essentiële kenmerk van Zijn heiligen – geduld: Lucas 8:15; 21:19; Rom. 5:3-4; 15:4; 2 Kor. 12:12; Kol. 1:11; 2 Thess. 1:3-4; 3:5; Hebr. 6:12; 10:36; 12:1; Jam. 1:3-4; 5:7, 10-11; Openbaring 1:9; 2:2-3; 13:10; 14:12.

De Bijbel, religie en vrijheid van meningsuiting

Deze kwestie is vandaag de dag belangrijker dan de meesten van ons denken. Hoewel we het niet eens zijn met alles wat rabbijn Moshe Taragin schrijft, is zijn uitdagende essay dat voor 4 juli uitkwam een wake-up call van de conflicten die kunnen ontstaan tussen het staan voor democratie en het proberen God te dienen.

"De komende week vieren de Verenigde Staten, de langstlopende, meest succesvolle democratie, hun Onafhankelijkheidsdag. Dit ambitieuze experiment…heeft zowel de moderne politiek getransformeerd als de hedendaagse cultuur gevormd. En toch, omdat de democratie de samenleving zo dramatisch vooruit heeft geholpen, wordt ze soms overdreven verheerlijkt." Onder de indruk van de democratie "negeren mensen haar gebreken" en worden ze zeer voorzichtig bij het overwegen van "de gevaren die de religie met zich meebrengt. Democratie is zo modieus en zo vereerd geworden dat het haar eigen religie wordt, waardoor we blind worden voor haar eigen antireligieuze demonen."

Burgers van democratische naties zijn "bevrijd van eeuwen van repressieve totalitaire heerschappij", waarbij iedereen "individuele politieke vrijheid enpersoonlijke vrijheid" krijgt, maar de focus van de democratie op het individu en zijn vrijheden botst met de nadruk van de Bijbel op onze onderwerping aan God en Zijn geboden.

Democratie 'bevordert ook individualisme', terwijl 'religie collectivisme beweer te bevorderent'. Religieuze identiteit is gebaseerd op het behoren tot iets 'buiten ons zelf, zoals gemeenschap en historische begrip'. De religie die in de Bijbel wordt uitgedrukt, strekt zich verder uit dan onszelf en onze behoeften, terwijl "democratie ons vaak gevangen houdt in benauwende gevangenissen van eigenbelang, opgesloten in een uitgedroogde cel van individualisme."

Vandaag de dag zien we een lelijke kant van de democratie, want wanneer het de nadruk legt op "de onvervreemdbare rechten" van elke persoon, geeft het "prioriteit aan privileges en aanspraken boven plichten en verantwoordelijkheden. Het behoud van rechten staat voorop, maar wel als voorwaarde voor het menselijk welzijn, zodat mensen met rechten uiteindelijk hun plichten beter kunnen uiten." [Chuck: Om dit op een andere manier uit te drukken, we worden gered en bevrijd van onze zondige natuur, zodat we God kunnen dienen op een manier die Hem de glorie brengt.]

Taragin gaat verder en merkt op hoe dedemocratie in de samenleving het 'morele denken' kan verdraaien. Het streeft naar "politieke gelijkheid", zodat elke burger "gelijke invloed heeft op de overheid en haar beleid. Politieke gelijkheid wordt echter vaak verward met andere vormen van gelijkheid. Het feit dat iedereen gelijk is in de stembus, betekent niet dat ze ook gelijk zijn in het morele gesprek. Deze verkeerd geïnterpreteerde notie van gelijkheid heeft een verwarde wereld voortgebracht, verstoken van absolute morele meningen en zonder duidelijke scheidslijnen tussen 'goed' en 'fout'." [cp. Jes. 5:20]

Onder de betovering van het moreel relativisme van vandaag, worstelt de westerse samenleving 'om absolute morele posities toe te wijzen'. Elk standpunt moet worden aanvaard en alle persoonlijke perspectieven moeten worden onderschreven. "Erger nog, radicale politieke correctheid verstikt de vrijheid van meningsuiting en kaapt een zinvol gesprek. Alleen 'veilige' en nietszeggende taal wordt getolereerd."

Absolute gelijkheid creëert ook een identiteitscrisis. Historisch gezien handhaafden samenlevingen "rigide politieke, sociale, raciale en economische hiërarchieën" met weinig kansen op persoonlijke verbetering. Natuurlijk waren deze "hiërarchieën onderdrukkend, maar ze boden ook duidelijke en onmiskenbare waardesystemen waarop identiteit kon worden gebouwd."

Met de vernietiging van hiërarchieën en de groei van vrijheid is "een identiteitscrisis ontstaan. In een wereld waarin de enige onbetwistbare waarde vrijheid is," zijn alle andere waarden optioneel en beginnen we onszelf af te vragen: "Wie ben ik?" Als religie, moraal, nationaliteit of zelfs geslacht niet wordt aangenomen" en de absolute waarheid wordt verworpen, dan "hebben we geen duidelijke identiteitsankers meer."

Vervolgens wendt hij zich tot Israël, waar "naast het nadenken over de religieuze en morele uitdagingen van de democratie", we een nog fundamentelere vraag hebben: "Moet onze staat een zuivere democratie zijn?" Hij gelooft wel dat de Joodse staat gebaseerd moet zijn op "een fundament van democratische waarden. In onze dagelijkse gebeden, voorafgaand aan het smeken om een terugkeer naar Jeruzalem, bidden we voor het herstel van een rechtvaardige regering en voor ethische leiders. Onze terugkeer naar Jeruzalem, de stad van gerechtigheid, kan alleen mogelijk worden gemaakt door een moreel politiek systeem." Maar ook al is het zeer waardevol, en dit is het essentiële punt, "democratie is niet de hoogste waarde."

Rabbi Taragin schrijft dat op een gegeven moment: "God onze theocratie zal herstellen en een welwillende vorst zal aanstellen", [van wie we weten dat het Israëls Koning is, Messias Yeshua], maar tot die tijd ziet hij democratie als "de beste en eerlijkste vorm van bestuur die mensen zich hebben voorgesteld, en het moet dienen als het politieke platform van onze historische terugkeer." Israël is het historische thuisland van het Joodse volk waar ze "collectief naar hebben verlangd in tijd en ruimte. Hoewel elk ras, religie en nationaliteit gelijke rechten, persoonlijke waardigheid en godsdienstvrijheid moet krijgen, moet onze staat zijn Joodse karakter behouden."

Voor velen is het idee "dat Israël geen zuivere democratie zou moeten zijn" ketters." Maar voor mensen die echt in God geloven, is dit duidelijk. " Democratie is een onmisbaar kenmerk van de staat die we aan het samenstellen zijn, maar het is niet het belangrijkste kenmerk. Israël moet eerst historisch zijn en pas daarna democratisch."

Op dit punt noemt Taragin enkele waarschuwingen voor het gevaar van het verwerpen van democratische regeringsvormen, ook al kan dit soms in strijd zijn met God. Hij vraagt zich af of religieuze mensen de democratie voldoende waarderen en achter haar principes staan."Ik vrees dat, gezien al haar gebreken, de democratie te vaak als vanzelfsprekend wordt beschouwd en zelfs wordt belasterd door religieuze mensen. Als we kritiek hebben op de potentiële gevaren ervan, moeten we eerst onze steun ervoor versterken."

Hoewel de wortels van de democratie teruggaan tot het oude Griekenland, was de moderne wedergeboorte ervan in de 17e eeuw, toen voornamelijk Britse filosofen begonnen "haar principes te verwoorden. In de 18e eeuw werden deze idealen belichaamd in de Amerikaanse en Franse Revoluties. Aanvankelijk liet de democratie zich inspireren door de Bijbel. God, niet de Mens, is de ultieme autoriteit en Hij heeft ieder Mens met waardigheid en gewetensvrijheid belegd… In zijn ideale vorm is democratie een politiek instinct dat door God is overgeleverd en dat de mens in staat stelt het goddelijke potentieel te beschermen dat God Zelf heeft begiftigd. ("Independence Day: Can you blend religion and democracy?" M. Taragin, JP Op-ed, 1 juli 2023)

Aviel Schneider van Israel Today, een gelovige in Messias Yeshua, vroeg: "Wat is echt belangrijker, vrijheid van meningsuiting of het Woord van God?" Dit was een reactie op de goedkeuring van Zweden om een Thorarol te verbranden voor de Israëlische ambassade in Stockholm. Hij merkt vervolgens op dat luide protesten werden "gehoord uit Jeruzalem en Israël … Maar er werd geen veroordeling gehoord uit de westerse wereld, van christelijke regeringen en volkeren. Is de vrijheid van meningsuiting voor hen heiliger dan de Bijbel?"

De moslim die toestemming vroeg om dit ook te doen "zei dat het een reactie was op het verbranden van de Koran door een Iraakse migrant" buiten een moskee in Stockholm. Nadat hij goedkeuring van de politie had gekregen, ging hij er niet mee door en zei dat hij gewoon wilde zien of "de vrijheid van meningsuiting in Zweden voor iedereen hetzelfde was".

De goedkeuring van Zweden om "de Bijbel te laten verbranden" werd in Israël zwaar bekritiseerd. President Herzog, die niet erg religieus is, zei: "Ik veroordeel ondubbelzinnig de toestemming die in Zweden is verleend om heilige boeken te verbranden. Als president van Israël veroordeel ik het verbranden van de Koran… en ik ben nu erg bang dat de Joodse Bijbel, het eeuwige boek van het Joodse volk hetzelfde lot wacht. Het toestaan van het bekladden van heilige teksten is geen oefening in de vrijheid van meningsuiting; het is flagrante opruiingen een daad van pure haat…" Premier Netanyahu, die ook niet bijzonder religieus is, tweette: "De staat Israël neemt deze schandelijke beslissing, die het Heilige der Heiligen van het Joodse volk schaadt, zeer serieus." Andere Israëlische diplomaten en rabbijnen sloten zich aan om deze daad te veroordelen.

Toch zwegen christelijke naties en het Vaticaan. 'Waar waren de kerkleiders? Is de Bijbel alleen van de Joden, of is de Christelijke Bijbel een ander boek dan de Joodse Bijbel? Of voelden christelijke mensen zich niet aangesproken omdat de moslim-indiener sprak over het verbranden van de Thora en de Bijbel voor de Israëlische ambassade in Stockholm?"

Schneider vraagt zich af of christenen beseffen dat dit ook 'hun heilige boek' is, zelfs als het Nieuwe Testament niet zou worden verbrand. Hij denkt dat het grootste deel van "Europa geen kik geeft of een Bijbel wordt verbrand. Vanuit hun standpunt hoeft het Woord van God niet verdedigd te worden en mag het zeker geen belemmering vormen voor de vrijheid van meningsuiting. Het werd heel duidelijk welke natie alleen Gods Woord werkelijk waardeert en ernaar streeft het na te leven. Keer op keer heeft de geschiedenis aangetoond dat Israël de enige natie is die 'met God wedijvert', zoals de Bijbel spreekt over Jakobs confrontatie met de Heer, waarbij zijn naam Israël werd.

Van groot belang is dat "alle Israëlische kranten", links en rechts, "luidruchtig waren in het bekritiseren van de bijbelverbranding. Geen van de commentatoren, journalisten of redacteuren vroeg zelfs waarom geen van hun Europese collega's zich ertegen uitsprak." De Joodse politici van Israël zijn voor het grootste deel niet religieus, "maar toch hebben ze Gods Woord verdedigd". Waar waren de Europese politici? Voor hen is "de vrijheid van meningsuiting heiliger dan de Bijbel. Iedereen kan denken, geloven en zeggen wat hij wil."

De wereld heeft overal grenzen, maar toch denken de meeste westerlingen blijkbaar dat 'freedom of expression' grenzeloos moet zijn. Freedom of expression is een mensenrecht, "gegarandeerd in de grondwetten van verschillende naties als een fundamenteel recht tegen het staatsgezag", maar er zijn grenzen, omdat je niet kunt aanzetten tot haat, discriminatie of geweld. "De Bijbel, zelfs als men er niet in wil geloven als Gods levende Woord, is nog steeds de basis van liefde, naastenliefde en een gezonde samenleving die westerse/christelijke naties heeft gevormd."

Israël is voortdurend in conflict tussen de vrijheid van meningsuiting en Gods Woord. De hele omwenteling over de gerechtelijke hervorming van de huidige regering is in feite een strijd over verschillende wereldbeelden onder de Israëlische bevolking. "De coalitie wil het Israëlische rechtssysteem hervormen om meer gewicht te geven aan Joodse en Bijbelse waarden. De oppositie verwerpt dit en eist meer vrijheid van meningsuiting en liberale democratie…" Wat er in Israël gebeurt, is niet alleen een politiek conflict, "maar ook een geestelijk conflict".

Schneider eindigt met deze gedachte: "Zolang er een geestelijk conflict in ons of binnen de natie is, zijn we op het juiste pad… God is in ons leven. En daarom was er vanuit Jeruzalem een duidelijk protest te horen tegen de geplande verbranding van de Bijbel. En net zoals de westerse/christelijke naties niet opkwamen voor de Bijbel…zullen dus deze zelfde naties nooit opkomen voor 'Gods uitverkorenen' – Israël." ("What is holier – freedom of expression or the Bible?" A. Schneider, Israel Today, 16 juli 2023)

De existentiële gevaren van 'het beëindigen van de bezetting'

Moshe Dann, een historicus schreef dat de EU "Israëls bezetting van de 'Westelijke Jordaanoever', de gebieden die Israël in 1967 veroverde en die bijbels bekend staan als Judea en Samaria, ziet als een "schending van het internationaal recht" volgens "Den Haag en 4e Geneefse Conventies", en sindsdien is haar aanwezigheid daar illegaal, "Israël moet zich terugtrekken naar de wapenstilstandslijnen van 1949." Hoewel dit een "effectief emotioneel en psychologisch wapen tegen Israël" is, weten niet velen, of maken ze er zich nir druk om dat voor de Palestijnen "de bezetting" zich uitstrekt "van de [Jordaan] river tot de [Middellandse] zee" – wat het hele huidige Israël ten westen van de Jordaan is.

Toch is het standpunt van de EU gebaseerd op leugens. In het begin van de jaren 1920 erkende de Volkenbond "het recht van het Joodse volk op een thuisland" dat het gebied van heel het huidige Israël en het grootste deel van het hedendaagse Jordanië bestreek. Dat besluit "werd opgenomen in het Handvest van de VN (artikel 80)." Daarnaast definieert de 4e Conventie van Genève "'bezetting' als iets dat plaatsvindt tussen staten", en dus komt alleen Israël in aanmerking. Maar het Internationale Comité van het Rode Kruis (ICRC) "verklaarde dat Israël schuldig was aan het illegaal bezetten van Palestijns gebied." En aangezien het ICRC "een speciale waarnemersstatus heeft bij de VN en een speciale positie in de 4e Conventie van Genève, worden zijn beslissingen als gezaghebbend beschouwd", waarbij zowel de EU als de VN op zijn best deze vervormde mening accepteren.

Na het ondertekenen van de Oslo-akkoorden trok Israël zich terug uit de gebieden 'A' en 'B' in Judea en Samaria en hielp de PA zijn officiële structuur te ontwikkelen. De focus richtte zich op het ontkennen van Israëls wettelijke en historische aanspraken op gebied 'C' waar alle 'nederzettingen' zich bevinden." Er werden territoriale concessies stopgezet 'omdat terrorisme en opruiing onverminderd doorgingen'. Ook werden Iraanse volmachten, Hezbollah in Libanon en Hamas en de Palestijnse Islamitische Jihad [PIJ] in Gaza, versterkt met als doel de Joodse staat te vernietigen. "De mantra's van 'land voor vrede' en 'de tweestaten-oplossing' werden irrelevant, zelfs voor velen in de internationale gemeenschap."

Velen beschouwden langzaam aan de kwestie van "land" minder en benadrukten dat de Israëlisch bezetting een "morele kwestie" was; de "bezetting… gaat niet alleen over grondgebied, maar ook over het beroven van 'het Palestijnse volk'" van het recht op "zelfbeschikking". Deze verschuiving "naar een humanitair argument… belastert Israëli's (d.w.z. Joden) als vervolgers van de Palestijnen," die dus worden gezien als de slachtoffers van Israël. Het intensiveert ook de kwestie van "de legaliteit van nederzettingen om een morele kwestie aan te kaarten, de vermeende schending van de mensenrechten."

Maar het eenzijdig beëindigen van de bezetting zonder een echt "vredesakkoord is onmogelijk omdat (1) Palestijnse terroristen een constante bedreiging vormen, (2) radicale islamisten en landen zoals Iran betrokken zijn bij het bevorderen van terrorisme, en (3) een eenzijdige Israëlische terugtrekking uit gebied 'C' en de oprichting van een door terroristen geleide Palestijnse staat een existentieel gevaar is."

Dus dit gebruik van "juridische en humanitaire argumenten om de Palestijnse eisen te rechtvaardigen …negeert Israëls legitieme aanspraken op Judea en Samaria en zijn veiligheidsbehoeften." Israël zit in de val, omdat het, als het weigert de oprichting van een Palestijnse Staat toe te staan, "vasthoudt aan gebied C en zijn antiterroristische activiteiten handhaaft", het voortdurend zal worden beschuldigd van "bezetting" en "vervolging" van Palestijnen. "Bovendien wordt verzet tegen 'de bezetting' gebruikt om terrorisme te rechtvaardigen. Het dilemma heeft ingrijpende gevolgen."

De zinsnede "Het beëindigen van de bezetting", door een duidelijk "onderscheid tussen goed en kwaad" te maken, maakt het zeer effectief. Ongeacht de realiteit creëert deze "mantra een psychologisch determinisme dat een 'of-of'-beslissing dwingt. Zodra de premisse dat de bezetting slecht is, wordt geaccepteerd, is de conclusie onvermijdelijk. Daarom zijn mantra's zo krachtig: ze vereisen geen kritisch denken en voorkomen het in feite."

De mantra "beëindig de bezetting" betekent dat "Israël slecht is en Arabische Palestijnen onschuldige slachtoffers zijn. Het is een vorm van hersenspoeling die, net als een verslaving, de perceptie verandert… Mantra's als 'nederzettingen verhinderen vrede', 'Israël bezet Palestijns land' en is een 'kolonialistische, apartheidsstaat' zijn bedoeld om empathie en een gevoel van onrechtvaardigheid te genereren, of het nu waar is of niet. Ook staat deze mantra erop dat Israël "eenzijdig materiële activa" opgeeft, grondgebied en veiligheid, "voor immateriële overeenkomsten", zoals diplomatieke beloften die gemakkelijk kunnen worden ingetrokken en genegeerd.

"De enige manier om hersenspoeling en verslavingen te bestrijden, is door kritisch na te denken en de situatie realistisch te evalueren. De eerste prioriteiten van een staat zijn het beschermen van zijn bevolking, het behoud van zijn samenleving en het verdedigen van zichzelf." Daarom hebben naties legers, politie en gevangenissen. "Aangezien veel Arabische Palestijnen en anderen proberen Israël te vernietigen, is Israël moreel en praktisch verplicht om zichzelf te verdedigen. Capitulatie en overgave aan terrorisme zijn geen haalbare opties."

De kans dat een Palestijnse staat in Judea en Samaria "een democratisch vreedzaam regime" wordt, is bijna nihil. Het zal ook niet het "het probleem oplossen van miljoenen 'Palestijnen' die leven" buiten een toekomstig Palestina. De echte dreiging is "dat het een mislukte staat zou zijn die wordt gerund door terroristische bendes en milities …

"Zolang terrorisme bestaat, zullen er 'bezetting', checkpoints en interventies door de IDF en de politie zijn. De slogan 'Beëindig de bezetting' is geen oproep om de Palestijnse rechten te beschermen, maar om het bestaan van Israël te beëindigen. (“Ending the occupation without a solid peace agreement I s impossible…," M. Dann, JP Op-ed, 6 juli 2023)

Aliza Pilichowski, een interreligieuze hospice-aalmoezenier in Jeruzalem, is ook de burgemeester van Mitzpe Yericho in de Woestijn van Judea in de Benjamin-regio van Israël. Ze richtte zich op een andere antizionistische mantra - dat "kolonisten" een obstakel zijn voor vrede. Als een Israëlische en Amerikaanse burger die in Judea woont, "was ze verbijsterd door de recente reactie van de woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken Miller op de aankondiging van Israël om meer huizen voor Joden in Judea en Samaria te bouwen", of zoals de wereld het noemt, "de Westelijke Jordaanoever", wat het bijbelse hartland van Israël is (Jer. 32:41-44).

Miller had gezegd: "De VS is diep verontrust door het besluit van Israël om ongeveer 4.500 wooneenheden op de Westelijke Jordaanoever te bouwen en door rapporten over veranderingen in het beheer van de nederzettingen die de planning en goedkeuring van de bouw versnellen. We verzetten ons tegen de uitbreiding van nederzettingen en unilaterale acties die een obstakel vormen voor vrede en een tweestaten-oplossing moeilijker te bereiken maken."

Pilichowski antwoordde dat dit niet "de eerste of de laatste keer was dat Amerika bezwaar zal maken tegen de bouw van huizen in Judea en Samaria. In feite heeft elke Amerikaanse regering sinds president Carter, inclusief Democraten en Republikeinen, bezwaar gemaakt tegen de bouw van nederzettingen door Israël en ze als onproductief beschouwd. Velen hebben ze "een obstakel voor vrede" genoemd, en dat is ook hoe de regering van de Amerikaanse president Biden de nederzettingen vandaag de dag ziet.

Deze mantra dat Joden die in Judea en Samaria wonen "het obstakel voor vrede zijn, is gebaseerd op de misvatting dat als Joden doorgaan met bouwen op het land Israël, ze de definitieve status van grenzen vooraf bepalen en daarom de tweestaten-oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict zullen laten ontsporen." Toch is deze redenering 'intellectueel oneerlijk' en onlogisch.

"Toen Israël vredesakkoorden sloot met Egypte en Jordanië," was het duidelijk dat het obstakel voor vrede de staat van oorlog tussen deze naties was. Om vrede te bereiken, moest 'de staat van oorlog eindigen'. Om dat te vergemakkelijken, "werd land geruild, maar niemand dacht, dat het het land was dat de vrede belemmerde. In feite, toen Egypte de Sinaï bezat van 1948 tot 1967, "was er geen vrede omdat Egypte in een constante staat van oorlog was met de Joodse staat.

Dit is de situatie met de Palestijnen vandaag. Ze hebben "terreuraanslagen uitgevoerd en deelgenomen aan oorlogen tegen Israël ruim voor 1967, toen Israël begon te bouwen in Judea en Samaria …" De echte belemmering voor vrede is de "weigering van de Palestijnen om oprecht te onderhandelen en hun steun aan het terrorisme…" Als ze "alle terreuraanslagen zouden stoppen en serieuze onderhandelingen met Israël zouden aangaan, zou een vredesakkoord kunnen worden bereikt. Het is de Palestijnse onverzettelijkheid die vrede in de weg staat." [Ik zie dit als God die de harten van Israëls vijanden verhardt om Zijn land te beschermen tegen verdeeldheid door Zijn vooraf geredde natie.]

De auteur vervolgt: "Ik vind het idee dat ik niet kan leven in Judea en Samaria, het historische hartland van het Joodse volk, simpelweg omdat ik een Jood ben, weerzinwekkend. "Een miljoen Arabieren leven als Israëlische burgers, en niemand ziet dat verkeerd, maar toch zeggen mensen dat een Jood die naast een Palestijn woont vrede verhindert! Dit is het "gevaar voor de vrede: het idee dat de aanwezigheid van Joden op hun voorouderlijk thuisland – dat al 3000 jaar hun thuisland is – dat Joden daar niet zouden moeten wonen, dat het Judenrein [of vrij van Joden] zou moeten zijn?"

Pilichowski vat haar artikel als volgt samen: "Ik ben trots op waar ik woon. Ik heb mijn voorouders gevolgd naar het land dat aan het Joodse volk was beloofd en waar ze duizenden jaren hebben gewoond. Ik ben geïnspireerd door de zionistische pioniers die voor mij kwamen en ik volg hun voorbeeld… Als de Palestijnen mijn huis en stad als voorwendsel willen blijven gebruiken om hun onverzettelijkheid en steun aan terreur te rechtvaardigen, is dat hun fout en zullen ze de gevolgen dragen. Mijn buren en ik zullen doorgaan met het bouwen en ontwikkelen van onze steden - en we zullen nieuwe creëren. De tijd staat aan onze kant; hoe langer de Palestijnen wachten met het sluiten van vrede met Israël, hoe meer ze zullen verliezen." ("Settlers are notan obstacle to peace, JP Op-ed, 16 juli 2023)

Antizionisme = antisemitisme

Clifford D. May citeert Jozef Stalin die zei: "De dood lost alle problemen op. Geen mens, geen probleem," en zei dat veel belangrijke mensen vandaag "de logica van de Sovjetdictator toepassen op het Palestijns-Israëlische conflict" en tot deze eenvoudige conclusie komen: "Geen Israël, geen probleem."

De Iraanse heersers verklaren openlijk hun moorddadige bedoelingen zoals de woordvoerder van de Iraanse strijdkrachten beloofde: "We zullen niet terugdeinzen voor de vernietiging van Israël …" Irans proxies, Hezbollah en PIJ, hebben hetzelfde doel, net als Hamas, de terroristische overheersers van Gaza. De president van de Palestijnse Autoriteit [PA], Abbas, die gebieden van Judea en Samaria bestuurt die aan hen zijn toegewezen onder de Oslo-akkoorden, is niet zo bot, maar toch geven ze "financiële beloningen aan Palestijnse terroristen en hun families."

Deze ziekte heeft Amerika besmet, want afgelopen voorjaar was het de afstudeerspreker van de City University of NY Fatima M. Mohammed, die opriep tot een "strijd tegen kapitalisme, racisme, imperialisme en zionisme over de hele wereld." Op sociale media had ze geschreven dat ze "elke zionist in de heetste put van de hel" wilde zien branden.

May merkt op dat vóór de oprichting van Israël in 1948 "een zionist iemand was die voorstander was van zelfbeschikking voor Joden in een deel van hun oude thuisland. Na 1948 werd een zionist iemand die het voortbestaan van Israël voorstaat. Tegenwoordig is antizionisme heel gebruikelijk op Amerikaanse campussen. Mohammed was grof, maar anderen gebruiken verfijndere taal. "Bijvoorbeeld, vier gevestigde professoren …publiceerde een essay in het mei/juni nummer van Foreign Affairs, het prestigieuze tijdschrift van de Council on Foreign Relations [CFR]." Elliott Abrams, een Senior Fellow voor Middle Eastern Studies bij CFR, en een kritische analist, vatte zijn stelling samen met zijn kop: "Terwijl Israël 75 wordt, publiceert Buitenlandse Zaken een oproep om het te elimineren."

Om dat te bereiken, willen de professoren dat Amerika "Israël onder druk zet om het burgerschap te verlenen aan Palestijnse Arabieren in Gaza en de Westelijke Jordaanoever. Joden zouden dan een minderheid in Israël worden, vermoedelijk levend onder de heerschappij van Hamas of de PA. Wat er daarna met de Joden zou gebeuren, is voor deze hoogleraren blijkbaar niet van belang.

"Ongeveer 20% van de Israëlische burgers is Arabisch. Uit een recente peiling van het Israel Democracy Institute bleek dat 77% van hen 'het gevoel heeft dat ze deel uitmaken van Israël en delen in de problemen ervan'. Dat percentage is de laatste jaren gestegen." Israël heeft nog geen volledige gelijkheid voor zijn minderheden bereikt, maar welke natie heeft dat wel? "Arabische Israëli's genieten meer rechten en vrijheden dan niet-Arabische minderheden – of Arabische meerderheden – in een van de meer dan 20 staten die zich identificeren als Arabisch," of in de meer dan 50 staten die zich identificeren als moslim. "Arabische Israëli's werken als artsen, verpleegkundigen, advocaten, rechters, politieagenten, bedrijfseigenaren en politici." Sommigen bieden zich zelfs vrijwillig aan om in de IDF te dienen. Deze feiten maken duidelijk waarom het absurd is om Israël ervan te beschuldigen een "apartheidsstaat" te zijn.

Toch is deze irrationele haat tegen Israël doorgedrongen tot de Algemene Vergadering van de VN (AVVN) en de Mensenrechtencommissie [HRC]. De VN veroordeelt "Israël meer dan alle andere landen samen. Regimes die Israëli's bedreigen met genocide worden niet aangeklaagd of gestraft. Integendeel", in juni kozen de VN-lidstaten "Iran als vicepresident van de 78e zitting van de AVVN", en "tot een leidende positie in de AVVN-commissie voor ontwapening en internationale veiligheid". Dit alles terwijl het Iraanse regime "een illegaal kernwapenprogramma" nastreeft, terrorisme wereldwijd exporteert, zijn buren in het Midden-Oosten [ME] aanvalt en zijn eigen burgers onderdrukt.

May stelde vervolgens enkele zeer verontrustende vragen. "Waarom zetten de zelf-uitgeroepen voorvechters van de 'Palestijnse zaak' Hamas en de PA niet onder druk om meer rechten en vrijheden te verlenen aan Palestijnenin Gaza en de Westelijke Jordaanoever [Judea en Samaria]? Waarom negeren ze het feit dat als raket- en terroristische aanvallen vanuit Gaza en de Westelijke Jordaanoever zouden ophouden, de tegenaanvallen vanuit Israël ook zouden eindigen? Waarom bekritiseren ze nooit de Palestijnse leiders voor het afwijzen van aanbiedingen van tweestaten-oplossingen in 1937, 1947, 2000, 2001 en 2008? Evenmin vermelden ze dat Palestijnse leiders zelfs de mogelijkheid blijven verwerpen dat een Arabisch-islamitische Palestijnse staat "naast de Joodse staat bestaat" in plaats van deze te vervangen. Een woordvoerder van Fatah, de militaire vleugel van de PA, zei onlangs: "We willen de olijftak niet. We willen het geweer, om de vijand van Allah en onze vijand te bestrijden." Denkt iemand echt dat hij "zijn geweer zou neerleggen als Israëli's zich terugtrokken uit" Judea en Samaria? De meeste Israëli's doen dat niet sinds ze zich "in 2005 uit Gaza trokken…" De resultaten van die poging waren tot op de dag van vandaag duidelijk desastreus.

"In de 20e eeuw noemden degenen die Joden wilden elimineren zichzelf antisemieten. In de 21e eeuw noemen degenen die de Joodse staat willen elimineren zichzelf 'social justice warriors', geleerden en vredestichters. Zulke claims zijn niet meer serieus te nemen." ("How antisemitism adopted the Stalinist approach", C. D. May, Israel Hayom Op-ed, 7 juni 2023)

Melanie Phillips, een conservatieve Brits-Israëlische commentator die veel lof krijgt van degenen die haar columns lezen, deelt enkele van haar gedachten over de VN. "In mei 2021, nadat Israël militaire actie had ondernomen" tegen PIJ en Hamas in Gaza, die "1.000 raketten op Israëlische burgers hadden afgevuurd", creëerde de UNHRC een commissie, die zich niet richtte op de terroristen "maar op hun Israëlische slachtoffers. De reikwijdte van de commissie is enorm en eenzijdig, met betrekking tot de 'grondoorzaken' van het ME-conflict en vermeende 'systematische discriminatie op basis van ras'. Het is ook uniek omdat "het geen einddatum heeft omdat de vijandigheid van de VN jegens Israël nooit eindigt …" De VS, het VK en 25 andere VN-landen maakten bezwaar tegen de commissie en verklaarden dat het verder de "langdurige, onevenredige aandacht voor Israël in de raad aantoonde en moet stoppen." Toch vraagt Phillips zich af of het geen tijd is voor democratische naties om de VN volledig te verwerpen.

Ze zegt dat het kernprobleem van de VN is dat het "vanaf het begin ht zaad van zijn eigen corruptie bevatte". Opgericht na de Tweede Wereldoorlog om "de wereld samen te brengen om vrede en gerechtigheid te bevorderen", bestaat het voornamelijk uit ondemocratische naties die "de mensenrechten niet handhaven". Het is duidelijk dat zo'n wereldorgaan niet "vrede en gerechtigheid zou bevorderen en waarschijnlijker het tegenovergestelde zou bevorderen". En dit is precies wat er is gebeurd.

In 2023 veroordeelde de AVVN "Israël in niet minder dan 15 resoluties tegenover 13 voor de rest van de wereld", met slechts één tegen Iran, Noord-Korea en Syrië. Dus de VN "geeft de meeste van 's werelds ergste mensenrechtenschenders een vrijgeleide. Meer surrealistisch is dat misbruikers zoals China, Cuba, Qatar en Pakistan daadwerkelijk in de UNHRC zitten. " In mei benoemde de UNHRC Iran schaamteloos tot "'s werelds gevaarlijkste terroristische staat, die vrouwen doodslaat omdat ze geen goedgekeurde hoofdbedekking dragen en homo's aan kranen ophangt", om voorzitter te worden van zijn sociale forum . . . Ondertussen is de enige natie waarover ze een "staande agenda" hebben om over te rapporteren Israël, die Phillips beschrijft als "de enige hoeder van mensenrechten en democratie in de ME."

In mei 2023 vierden de VN "Nakba-dag" - "de dag van de catastrofe", wat de Palestijnen "de datum waarop de staat Israël werd gesticht" noemen. PA-president Abbas werd uitgenodigd om te spreken en gebruikte deze gebeurtenis om "de moorddadige leugen van de PA te herhalen dat Groot-Brittannië en de VS besloten 'voor hun eigen kolonialistische doeleinden' om 'een andere entiteit in ons historische thuisland [sic]' te vestigen, evenals een handige manier om hun naties van de Joden te bevrijden.

Ook de Wereldgezondheidsorganisatie van de VN (WHO) heeft zich tijdens hun jaarlijkse vergadering afgewend "van het onderzoeken van de wereldwijde volksgezondheid om een speciaal debat te houden over Israël." Toch richten ze zich nooit op "Syrië, waar ziekenhuizen herhaaldelijk worden gebombardeerd door Syrische en Russische troepen; noch op Noord-Korea, dat een van de slechtste gezondheidssystemen ter wereld heeft. Integendeel, de WHO heeft onlangs Noord-Korea gekozen in de raad van bestuur."

De VN is ook machteloos om "China's systematische misbruik van zijn bevolking" te stoppen en zich te mengen in de Russisch-Oekraïense oorlog, omdat "China en Rusland permanente leden van de VN-Veiligheidsraad zijn met vetorecht."

Ook heeft de AVVN onlangs Iran, "dat racet naar de ontwikkeling van kernwapens om zijn oorlog tegen de VS te bevorderen en zijn intentie om Israël van de kaart te vegen", tot vicepresident gemaakt. Nog verontrustender is dat "Iran rapporteur is geworden van het Ontwapenings- en Non-proliferatiecomité van de AVVN. Dit ondanks de aanhoudende schendingen van de resoluties van de Veiligheidsraad die het ballistische raketprogramma verbieden en het gebrek aan samenwerking met het Internationaal Atoomenergieagentschap van de VN.

Phillips vat samen en schrijft: "De VN is niet alleen anti-Israël. Het is moreel corrupt in de kern… Door zogenaamd wereldwijde vrede en gerechtigheid te bevorderen, maar in feite degenen te promoten die toegewijd zijn aan oorlog, terreur en tirannie terwijl ze hun slachtoffers demoniseren, heeft het wereldlichaam de vrije wereld van zijn morele kompas geslagen. De vrije wereld zou veel veiliger zijn als de VN zou worden ontmanteld. ("It’s time to dismantle the UN," M. Phillips, Arutz 7 Op-ed, 30 juni 2023)

De hypocriete kritiek van de naties en de VN op de manier waarop Israël zichzelf mag verdedigen, neemt dagelijks toe. Zien we hoe God deze haters van Zijn waarheid overgeeft aan een verwijtende geest (Rom. 1:28) en sterke waanideeën over hen werpt, zodat ze de leugens die ze spuien daadwerkelijk geloven (2 Thess. 2:11-12)? Ik ben geneigd om "ja" te antwoorden en eraan te herinneren dat Elia zich in de laatste jaren van zijn leven ook afvroeg of God 2 Thessalonicenzen 2:11-12 voor onze ogen vervulde.

Naya Lekht werd geboren in de voormalige Sovjet-Unie, waar ze promoveerde in de Russische literatuur en haar proefschrift schreef over holocaustliteratuur. Ze kwam in 1989 naar de VS en maakt tegenwoordig deel uit van het Institute for the Study of Global Antisemitism and Policy, en een opvoeder die gespecialiseerd is in de Joodse geschiedenis en de Holocaust.

Ze zei dat "het Amerikaanse Jodendom al tientallen jaren mentale acrobatiek doet om de wereld te bewijzen dat antizionisme antisemitisme is", omdat er een duidelijk "verband is tussen de Joodse identiteit en het Land van Israël". Ze heeft toegekeken hoe Joodse professionals universiteitsbestuurders van deze waarheid probeerden te overtuigen.Universiteitsfunctionarissen worstelden met deze verbinding omdat Antizionisme Joden er niet van weerhield hun geloof te praktiseren, maar het vieren van de Onafhankelijkheidsdag van Israël was verbijsterend voor hen. "Waarom zouden Amerikaanse burgers zo dolgelukkig zijn op 14 mei?" Ze beschouwden dit als een politiek statement, daarom was "antizionisme slechts een politieke positie."

Lekht legt vervolgens uit waarom het anti-Semitisch is. Ten eerste houdt het argument dat "antizionisme slechts kritiek op het Israëlische beleid is" geen stand bij zorgvuldige beschouwing. "Elke serieuze student van de Joodse geschiedenis zal je vertellen dat Jodenhaat een eeuwenoud virus is dat muteert." De Frans-Joodse filosoof Bernard-Henry Levi zei: "Antisemitisme een zeer speciale vorm van waanzin is, waarvan een van de kenmerken bij elke stap in zijn geschiedenis altijd geweest is, het kiezen van de juiste woorden om zijn waanzin er redelijk uit te laten zien." Lekht: "Trefwoord: de juiste woorden. Ja, de antisemiet is een sluw wezen dat deze eeuwenoude haat op zo'n manier op de markt brengt dat het de beschaafde wereld een redelijke reden biedt om de Joden te haten…

"Als we het vormveranderende profiel van Jodenhaat begrijpen, identificeren we drie verschillende historische tijdperken …In het tijdperk van 'judeo-fobie' werd de Jood gehaat om zijn religieuze karakter; in het tijdperk van 'antisemitisme' werd hij verafschuwd om zijn raciale onreinheid… en in het tijdperk van 'antizionisme' wordt de Jood, ten opzichte van Israël, gehaat voor het schenden van de mensenrechten." Zodra dit patroon wordt gezien, "realiseren we ons dat antizionisme een vorm van Jodenhaat is", en we moeten stoppen met het gebruik van termen als "anti-Israël", omdat het echt "anti-Joods" betekent.

Of iemand gelooft in een God die Zijn volk het Land heeft gegeven, is niet de kwestie. Vandaag, in een "tijdperk van antizionisme, wordt de Joodse identiteit beproefd. Zijn we een religie, een ras, een natie? Als we een natie zijn, komen we voort uit een plaats." De Ieren zijn bijvoorbeeld een natie, niet vanwege "erfgenaam katholiek geloof", maar vanwege hun "gedeelde geschiedenis die afkomstig is uit Ierland. Hoe eerder we het allemaal eens zijn en ons Joodse nationalisme omarmen, hoe sneller en efficiënter we zullen zijn in het verenigen rond het basisidee dat antizionisme antisemitisme is.

Nogmaals, "antizionisme is geen aanval op het Joodse geloof; in de kern is het een aanval op de Joodse geschiedenis, het idee dat Joden een natie vormen, die niet alleen een historische, maar een soevereine band heeft methet Land van Israël," waar Joden "een koninkrijk met veilige grenzen en wetten" vormden. Dit is dus de kern van het zionisme: Joods nationalisme omdat Joden een natie zijn."

De eerste president van Israël, Chaim Weizmann, zei dat om het zionisme te begrijpen, men "de diepe verbinding tussen het volk Israël, de God van Israël en het land Israël moet begrijpen". ("Anti-Zionism: a blessing in disguise?" N. Lekht, JP Op-ed, 11 juli 2023)

Profetische implicaties

Israël is een van 's werelds leidende naties geworden – wat gezien zijn omvang en dat het slechts 75 jaar oud is (3000 jaar geven of nemen) – een teken is van Gods stille vervulling van Deuteronomium 28:13. Herb Keinon van de JP schreef een artikel dat dit ondersteunt, hoewel ik betwijfel of hij zich ervan bewust is. "Weinig krantenkoppen vatten de opmerkelijke reis van Israël en het Joodse volk in de afgelopen 75 jaar bondig beter samen dan deze van Reuters vorige week: 'Duitsland gaat verder met plannen om Israëls Arrow-3 raketverdediging te kopen voor € 4 miljard'."

Deze kop is verbazingwekkend als men het beschouwt in "de context van de recente geschiedenis … Ten eerste overleefde het Joodse volk de Holocaust. Ten tweede vestigde het een staat na de Holocaust. En ten derde, deze staat, ooit zo wanhopig op zoek naar wapens dat het ermee instemde om ze in 1958 uit West-Duitsland te halen, ondanks felle interne oppositie tegen het idee op morele gronden, is nu in staat om state-of-the-art wapens aan Duitsland te verkopen… zonder noemenswaardige interne discussie over de vraag of dit gepast is of niet.

Israël heeft wapens van Duitsland gekocht voor zelfverdediging, "inclusief onderzeeërs die geschikt zijn voor kernwapens, beschouwd als een belangrijk onderdeel om de fysieke overleving van het land te waarborgen", en het heeft in het verleden wapens aan Duitsland verkocht, maar het heeft nog nooit dit soort geavanceerde wapens verkocht met zo'n hoog prijskaartje.

"De omkering van fortuinen, weerspiegeld in deze verkoop", is veel breder dan alleen de betrekkingen tussen Israël en Duitsland, omdat het een licht werpt op hoe ver Israël als natie is gekomen. In het recente verleden was het belangrijkste exportproduct Jaffa-sinaasappelen "en het Uzi-machinepistool. Tegenwoordig levert het raketten die andere raketten in de stratosfeer neerschieten, software die industrieën aandrijft en staat het op het punt aardgas te exporteren naar Europese landen die hun afhankelijkheid van Russische olie willen verminderen."

De defensie-export van Israël is omhooggeschoten, met verkopen aan veel Europese landen en aan Arabische landen die betrokken zijn bij de Abraham-akkoorden. Deze verkopen "versterken de bilaterale banden. Als Israël een land voorziet van wapens die het veilig houden, dan zal dat land zich op een fundamenteel andere manier tot Israël verhouden dan wanneer er geen wapenverkopen in de relatie zouden zijn."

Ook stellen deze verkopen Israël in staat "om het onderzoek en de ontwikkeling uit te voeren om de wapens te produceren die het nodig heeft voor zijn eigen overleving. Het belangrijkste doel van de Israëlische wapenindustrie is om wapens te maken die de IDF nodig heeft. Sommigen "must op maat gemaakt voor de unieke omstandigheden van Israël; anderen, omdat Israël ze gewoon niet elders kan krijgen." Daarom moet het "70% van de wapens en systemen die het produceert exporteren om te betalen voor het onderzoek, de ontwikkeling en de productie van de wapens die het nodig heeft voor zijn eigen overleving."

Het resultaat van het vermogen van Israël om naties te geven wat ze nodig hebben, "van wapensystemen tot irrigatie-expertise tot medische innovaties tot levensreddende intelligentie", verhoogt de waarde ervan voor de wereld, wat te zien is in de explosie van "Israëls diplomatiekebanden in de afgelopen 15 jaar", waarvan de meeste onder leiding van Netanyahu, zijn geweest. "Van India tot de VAE, van Griekenland tot Rwanda, de diplomatieke situatie van Israël is verbeterd, wat overeenkomt met een waardering van de tastbare zaken die Israël op tafel brengt."

De Russische invasie van Oekraïne heeft de waarde van Israël vergroot voor de EU-landen in mei, die nu "de noodzaak van een sterke militairedefense" zien. Zoals een Israëlische diplomaat zei: "Wat ze van Israël krijgen, zijn technologieën die werken omdat we ze hebben getest, en ze krijgen het ook van een bondgenoot en een vriend. In sommige gevallen is er geen goed alternatief voor Israëlische technologie." ("What the Arrow-3 sale to Germany says abour Israel," H. Keinon, JP Op-ed, 16 juni 2023)

Een artikel in Israel Today keek naar de huidige trend van de relatie tussen de VS en Israël: "De mantra's dat 'de relatie tussen de VS en Israël rotsvast is' en 'de VS heeft de steun van Israël'," worden vaak gehoord in beide landen, maar ze kunnen "dun zijn in Israël". Nu Amerika zich verzoent met Iran terwijl het zich terugtrekt uit zijn leidende rol in de ME, met China dat dat vacuüm probeert op te vullen en Rusland "zijn aanwezigheid in zowel soennitische als sjiitische staten versterkt, is Israël begrijpelijkerwijs zijn weddenschappen aan het afdekken." Het blijft zich bezighouden met "diplomatie met Rusland en China" en heeft een sterke "alliantie van de defensie-industrie met India".

De geschiedenis heeft geleerd dat Amerika nooit echt de steun van Israël heeft gehad. Tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog van 1947-1948 legden "de VS een wapenembargo op", waardoor het voor de nieuw opgerichte Joodse staat erg moeilijk werd om zich te verdedigen "tegen de zwaar-bewapende Arabische legers die het binnenvielen. In de Suezoorlog van 1956 dwongen de VS Israël om zich terug te trekken uit de Sinaï en Gaza na de overwinning op Egypte. In de Zesdaagse Oorlog van 1967 oefenden de VS druk uit op Israël om zijn opmars naar Damascus te stoppen. In de Jom Kipoeroorlog van 1973 leidde de Amerikaanse angst voor Arabische kritiek tot vertragingen bij de bevoorrading van Israël.In het conflict tussen Israël en Gaza in 2014 stopten de VS tijdelijk de wapenleveranties, waarmee Israël nogmaals liet zien dat het niet afhankelijk kon zijn van de bevoorrading van Amerika in een oorlog. De VS waren tegen "Israëls vernietiging van de kernreactor van Irak in 1981" en het nucleaire programma van Syrië in 2007, terwijl het vandaag de ontwikkeling van de Iraanse kernwapens niet stopt.

Vanaf zijn wedergeboorte "telkens wanneer Israël zichzelf verdedigde… kwamen de VS tussenbeide om Israël te dwingen zich terug te trekken", waardoor cruciale overwinningen werden geblokkeerd, die toekomstige conflicten hadden kunnen ontmoedigen. Dus de "bewering dat Israël altijd kan rekenen op Amerikaanse militaire steun is een fictie" die beide landen volhouden. De VS doen het om hun Joodse burgers te kalmeren, en "Israël doet het zodat zijn vijanden Israël als zoveel sterker zullen zien."

Hoewel Israël de steun van de VS waardeert, heeft het die in werkelijkheid niet nodig. IDF-stafchef Halevi vertelde onlangs aan de legerradio: "Het is goed voor de VS om aan onze zijde te staan, maar het is niet essentieel." Veel andere experts en militairen hebben "ook gewezen op het belang van Amerikaanse hulp", die neerkomt op ongeveer $ 4 miljard per jaar, maar het is een gemengde zegen omdat er voorwaarden aan verbonden zijn. Israël moet het grootste deel ervan besteden aan het kopen van "Amerikaanse wapens die niet altijd waar voor hun geld bieden". Erger nog, deze hulp zorgt ervoor dat "veel Amerikanen geloven dat Israël verantwoording moet afleggen aan de VS, waardoor de critici van Israël een vrijbrief krijgen om zich te mengen in Israëlische zaken."

In werkelijkheid heeft Israël de VS minder nodig en de VS heeft Israël meer nodig dan veel tegenstanders willen geloven. Terwijl de IDF het zonder Amerikaanse subsidies zou kunnen doen, zouden de ME-capaciteiten van het Amerikaanse leger ernstig in gevaar komen zonder Israëlische middelen. Generaal Keegan, voormalig hoofd van de inlichtingendienst van de Amerikaanse luchtmacht, zei dat "de inlichtingen die Israël de VS verstrekt gelijk zijn aan vijf CIO's. Generaal Haig en Adm. Zumwalt verklaarden: "Israël is het grootste Amerikaanse vliegdekschip, dat geen Amerikaanse soldaten aan boord nodig heeft, niet tot zinken kan worden gebracht en wordt ingezet in een zeer kritieke regio… De VS de noodzaak besparen om nog een paar echte vliegdekschepen en extra gronddivisies te produceren, in te zetten en te onderhouden, zou hetkosten …zo'n 15 miljard dollar per jaar."

Terwijl eerdere Amerikaanse regeringen "hooghartig zijn geweest in hun betrekkingen met Israël, is de regering-Biden bijzonder onbeleefd geweest, als gevolg van de toegenomen vijandigheid jegens Israël van progressief links in Amerika. Het heeft naar de Israëlische regering verwezen als extremistisch, Israël uitgescholden over allerlei kwesties en geweigerd om premier Netanyahu uit te nodigen in het Witte Huis. Vandaag de dag is deze relatie niet 'rotsvast'. Als er in 2024 een Republikeinse regering komt, zal dat waarschijnlijk verbeteren. Maar als "Biden of een Democratische progressief wordt gekozen, zou Israël de waarde van een te nauwe band met een onbetrouwbare en vaak wispelturige bondgenoot opnieuw kunnen beoordelen. Als het dat doet, zullen de VS verliezen wat misschien wel zijn grootste buitenlandse troef is. " ("US is losing Israel", Lawrence Solomon, Israel Today, 20 juli 2023)

Messiaanse meditaties over het Nieuwe Testament

Handelingen 3:18-21 Maar God heeft op die manier vervuld wat Hij bij monde van al Zijn profeten aangekondigd had, namelijk dat de Christus lijden zou (Jesaja 50:6; 53:5). Kom dus tot inkeer en bekeer u, opdat uw zonden uitgewist worden en er tijden van verkwikking zullen komen van het aangezicht van de Heere en Hij Jezus Christus zal zenden, Die tevoren aan u verkondigd is. Hem moet de hemel ontvangen tot de tijden waarin alle dingen worden hersteld, waarover God gesproken heeft bij monde van al Zijn heilige profeten door de eeuwen heen.

Het is duidelijk dat de profeten van God waar Petrus naar verwees, de profeten waren die in de Tanach te vinden waren. Het is ook duidelijk dat een deel van dat "herstel van alle dingen" het herstel van de Joden in hun land en de redding van "heel Israël" moet omvatten.

Handelingen 20:26-27 Daarom betuig ik u op de huidige dag dat ik rein ben van het bloed van u allen, want ik heb niet nagelaten u heel het raadsbesluit van God te verkondigen.

Waar zou Paulus Gods raad anders vinden dan in Zijn Woord, dat op dat moment in de geschiedenis alleen uit de Tanach bestond? Paulus getuigde dus tot het lichaam van voornamelijk heidense gelovigen in Efeze dat hij hun had verkondigd wat in de Tanach geschreven stond.Hoeveel predikers in de moderne westerse kerken van vandaag kunnen eerlijk hetzelfde zeggen tegen hun kudden?

Handelingen 24:14-15 Maar dit erken ik voor u (gouverneur Felix): dat ik volgens die Weg die zij (de Joodse leiders) sekte noemen, op die manier de God van de vaderen dien, en dat ik alles geloof wat er in de Wet en in de Profeten geschreven staat. Ik heb hoop op God (verwachting)– zij zelf verwachten het ook – dat er een opstanding van de doden zal zijn (Job 19:25-26) van zowel rechtvaardigen als onrechtvaardigen (Daniël 12:2).

Veel hedendaagse christenen willen het geloof van de apostel Paulus hebben, maar ze worstelen om te geloven waar hij in geloofde – namelijk dat "alle dingen" die in de Tanach zijn geschreven nog steeds geldig en waar zijn – inclusief de honderden keren dat de God van Paulus' vaderen, die nu onze God is, Zijn land aan Zijn volk beloofde. Deze afwijzing, al is het maar delen van het Woord van God in het Oude Testament, is een belangrijke reden waarom er zoveel misleiding in het Lichaam van de Messias is geslopen, want het geeft aan dat het geloof van velen op een zeer onstabiel en onbijbels fundament”, rust.

Zodra Uw woorden gevonden werden, at ik ze op.
Uw woord was mij tot vreugde en tot blijdschap in mijn hart,
want Uw Naam is over mij uitgeroepen, HEERE, God van de legermachten.Jer. 15:16

Chuck Cohen, Jeruzalem, Israël